เช้าวันรุ่งขึ้น ลี่ซิงถูกนำตัวออกมาจากคุก
ท่าทางของเขาดูอ่อนแออย่างที่สุด
ทันทีที่ยี่เหอเห็นอาการของลี่ซิง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร
เขาหันไปหายี่ชาโดยไม่รอช้า “ลูกเป็นคนทำใช่มั้ย?”
“ถูกแล้วค่ะ เขาสมควรโดนแล้ว!” ยี่ชาจ้องมองไปที่ลี่ซิง
“ทำไมลูกถึงหุนหันพลันแล่นเช่นนี้? คุณเฉินคงต้องมีเหตุผลถึงได้ขังลี่ซิงเอาไว้ หากลูกเผลอทรมานลี่ซิงจนตาย นั่นเท่ากับว่าลูกได้ทำลายแผนของคุณเฉินนะ!” ยี่เหอตำหนิลูกสาว
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยี่ชาก็ได้แต่หลบสายตาและนิ่งเงียบ “มันไม่สำคัญหรอกว่าข้าทำอะไร ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ คำถามที่สำคัญกว่านั้นคือราชาลี่หวังยังคงใส่ใจลูกชายของเขาอยู่หรือไม่”
เฉินผิงก็รู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับปัญหานั้นเช่นกัน ยังไงเสีย ธนูศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ถ้าลี่หวังปฏิเสธการแลกเปลี่ยน มันก็คงจะเป็นปัญหาอย่างแน่นอน
กลุ่มของเฉินผิงเดินลัดเลาะขึ้นไปบนกำแพง จากนั้นพวกเขาก็ใช้เชือกมัดลี่ซิงไว้ที่ด้านบน
หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาสังเกตเห็นกลุ่มคนเดินขบวนมายังนครแห่งจักรวรรดิอสูร ก่อนที่จะหยุดที่หน้าทางเข้าห่างออกไปหลายร้อยเมตร
โดยมีลี่หวังเป็นผู้นำของกลุ่มนี้มาด้วยตัวเอง
ลี่หวังรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากเมื่อเห็นลูกชายของตนถูกแขวนไว้บนกำแพงสูง
“ยี่เหอ เจ้าขี้ขลาด! แกลักพาตัวลูกชายของฉันเพราะกลัวที่จะต่อสู้กับฉันหรือไง? ใช่มั้ยล่ะ? ถ้าแกเป็นลูกผู้ชายจริงก็จงปล่อยตัวลูกชายของฉันมาเดี๋ยวนี้ แล้วเรามาดวลกันตัวต่อตัว!” ลี่หวังตะโกนขณะจ้องมองไปยังยี่เหอที่อยู่บนกำแพงเมือง
ยี่เหอเหลือบมองเฉินผิงผู้ซึ่งตะโกนกลับไปว่า “คุณคือราชาลี่หวังใช่มั้ย? อย่ามัวเสียเวลาเลย คุณนำสิ่งของที่ผมต้องการมาหรือเปล่า? ส่งธนูนั่นมาเดี๋ยวนี้ แล้วผมจะปล่อยลูกชายของคุณ ง่ายๆ แค่นั้น!”
ลี่หวังจ้องมองไปที่เฉินผิงอย่างเย็นชา “ฉันเอามันมาด้วยแล้ว ปล่อยลูกชายของฉันซะ!”
“ถ้างั้นก็ตกลง” เฉินผิงดึงตัวลี่ซิงขึ้นมาเพื่อเตรียมการแลกเปลี่ยนกับลี่หวัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...