หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3194

ยี่เหอกับพวกมองดูภาพที่ปรากฏตรงหน้าด้วยสีหน้าค่อนข้างเรียบเฉย เพราะพวกเขารู้ดีถึงตัวตนที่แท้จริงของเฉินผิง

ทว่าลี่หวังกลับตกตะลึงเมื่อเห็นมังกรสีทองที่อยู่ด้านหลังเฉินผิง รวมไปถึงพลังอันน่าเหลือเชื่อที่เขาปลดปล่อยออกมา

“กะ-แกคือร่างแท้ของมังกรทองอย่างนั้นเหรอ?”

ลี่หวังได้แต่อ้าปากค้าง เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเฉินผิงจะเป็นผู้ที่ครอบครองร่างแท้ของมังกรทอง

และนั่นก็เป็นคำอธิบายได้ว่าทำไมเฉินผิงจึงมีความแข็งแกร่งทางร่างกายที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้

“ตอนนี้คุณคงรู้แล้วสินะ แต่มันก็อาจจะสายไปแล้วล่ะ ผมจะให้คุณได้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของเผ่าพันธุ์อสูร” เฉินผิงพูดเรียบๆ

ลี่หวังขมวดคิ้วเป็นปม สิ่งผิดปกติที่อยู่ข้างหลังเขายังคงสั่นไหวพร้อมด้วยพลังที่หมุนเวียนอยู่ภายในนั้นตลอดเวลา

“ถึงแกมีร่างแท้ของมังกรทอง แต่วันนี้ฉันจะไม่ยอมให้แกรอดชีวิตออกไปจากที่นี่ได้อย่างเด็ดขาด” ลี่หวังคำราม

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็พลันมืดลง และร่างของลี่หวังก็ขยายใหญ่ขึ้นอีกหลายสิบฟุต ราวกับเป็นภูเขาลูกเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าเฉินผิง

เนื่องจากเฉินผิงมีร่างแท้ของมังกรทองและความแข็งแกร่งทางร่างกายอันแสนบริสุทธิ์ ลี่หวังจึงรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเอาชนะชายผู้นี้โดยใช้พลังทางร่างกายเพียงลำพังได้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มใช้วิชาลับ

ท่ามกลางความมืดมิด กรงเล็บของลี่หวังปกคลุมท้องฟ้าและพุ่งเข้าหาเฉินผิง

ในตอนนี้เฉินผิงแทบไม่ต่างอะไรจากมดตัวหนึ่งเท่านั้นเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าลี่หวัง

สำหรับผู้ที่เห็นเหตุการณ์ รู้สึกเหมือนกับว่าความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่นั้นกำลังกดลงมาจากด้านบน ก่อให้เกิดวิปริตแปรปรวนบนพื้นโลก เวิ้งที่ว่างเปล่าทั้งมวลนั้นราวกับกำลังจะแตกสลาย

ขณะที่เผชิญหน้ากับการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวของลี่หวัง เฉินผิงก็หาได้มีท่าทีที่ตื่นตระหนกไม่ เขาทะยานขึ้นไปในอากาศ เผชิญหน้ากับร่างกายอันใหญ่โตราวกับภูเขาของลี่หวังโดยตรง

การโจมตีด้วยกรงเล็บของลี่หวังนั้นพลาดเป้า ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เฉินผิง ร่างกายของเขาเปล่งแสงเรืองรอง และอักขระยันต์สีดำก็เริ่มไหลเวียนรอบตัวเขา

เพียงไม่นาน ลูกบอลแสงขนาดใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นและพุ่งเข้าหาเฉินผิง

“ลี่หวังทุ่มพลังจนสุดตัวแล้ว เขาถึงกับต้องใช้อักขระยันต์ซึ่งเป็นไพ่ตายของเขาเลยทีเดียว” ยี่เหอกล่าวพลางขมวดคิ้ว

บุคคลที่มีความสามารถมักจะมีหนทางเอาตัวรอดของตน แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจอักขระยันต์หรือเวทมนตร์ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่ามันมีราคาค่างวดที่สูงไม่น้อย

ตู้ม!

ยี่เหอและจี้อวิ๋นต่างก็ขมวดคิ้วและมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเช่นกัน แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของเฉินผิง

ลี่หวังที่มีร่างกายใหญ่โตราวกับภูเขาก้มศีรษะลงและพูดกับยี่เหอว่า “ยี่เหอ ยอมแพ้แต่โดยดีซะเถอะ ไม่อย่างนั้นนครแห่งจักรวรรดิอสูรทั้งหมดจะต้องพินาศ”

ยี่เหอจ้องมองที่ลี่หวังด้วยสายตาเย็นชาและเด็ดเดี่ยว “ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้ ผู้คนในนครแห่งจักรวรรดิอสูรยอมตายในสนามรบมากกว่ายอมจำนนต่อเจ้า”

เมื่อพูดจบ รัศมีพลังของยี่เหอก็ระเบิดออกมา และร่างกายของเขาก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“คุณเกา คุณหลิ่ว ผมจะยื้อเวลาราชาลี่หวังเอาไว้ พวกคุณจงรีบขึ้นเรือเหาะแล้วหนีออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

จากนั้นเขาก็หันไปหายี่ชาและพูดต่อว่า “ยี่ชา เจ้าต้องไปพร้อมกับพวกเขา ข้าจะนำเหล่ายอดนักรบแห่งนครแห่งจักรวรรดิอสูรสู้เพื่อถ่วงเวลาให้เจ้าเอง”

ยี่เหอรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลี่หวัง แต่สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้คือถ่วงเวลาเพื่อให้คนอื่นได้หลบหนี

“พระบิดา ข้าจะไม่ไป ข้าจะอยู่กับท่าน” ยี่ชาสะอื้นไห้และส่ายศีรษะอย่างดื้อรั้น