ณ ใจกลางของสมาพันธ์ผนึกมาร มีวังขนาดมหึมาที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครอาจเทียบได้
วังแห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของผู้นำของสมาพันธ์นามว่าสั่วเทียนเจิ้ง
ภายในห้องโถงใหญ่ของวัง สั่วเทียนเจิ้งนั่งสมาธิอย่างสงบ ดวงตาของเขาปิดสนิทขณะที่เขาดูดซับพลังวิญญาณอันทรงพลังที่พุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกของโลก
ใต้วังเป็นเมืองใต้ดินขนาดกว้างใหญ่ซึ่งมีผู้ฝึกวิชามารนับแสนคนอาศัยอยู่
เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันขัดขวางการทำสมาธิของสั่วเทียนเจิ้ง ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่ผู้คนรู้จักกันในนามผู้อาวุโสชู เดินเข้ามาหาสั่วเทียนเจิ้งด้วยท่าทางนอบน้อมและโค้งคำนับเขาก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านสั่ว จากมารสวรรค์เบญจธาตุทั้งห้าคนเราพบเพียงมารวารีและมารปฐพีเท่านั้น ผมเกรงว่าคนที่เหลือคงโชคร้ายพบจุดจบกันไปหมดแล้วครับ”
“สาขาย่อยของเราถูกทำลาย รวมไปถึงผู้นำของสาขาด้วยอย่างนั้นเหรอ?” สั่วเทียนเจิ้งถามพร้อมขมวดคิ้ว
"ถูกต้องครับ เย่เฟิงชิงหัวหน้าสาขาย่อยถูกสังหารพร้อมกับผู้เฒ่าอีกหลายคนโดยชายที่มีชื่อว่าเฉินผิง พวกมารสวรรค์เองก็เสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขาเช่นกันครับ” ผู้อาวุโสชูรายงานอย่างเร่งด่วน
“เฉินผิงรึ?” แววตาเยือกเย็นปรากฏในดวงตาของสั่วเทียนเจิ้ง “คุณได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเขาบ้างหรือเปล่า?”
“ครับ ท่านสั่ว ผมได้รวบรวมข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับเฉินผิงคนนี้มาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไปในอาณาจักรนิรันดร์ ไม่มีบันทึกถึงการมีตัวตนอยู่ของเขามาก่อน สิ่งนี้ทำให้ลูกน้องของผมเชื่อว่าเขาอาจจะมาจากโลกอื่น แม้เขาจะเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่แปด แต่เขาก็ได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการเอาชนะผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่มีระดับสูงกว่า รวมไปถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่สองด้วย นอกจากนี้ เขายังมีความเชี่ยวชาญด้านเวทมนตร์และร่างกายที่ดูเหมือนมีภูมิคุ้มกันต่อยาพิษ เป็นไปได้ว่าเขามาจากโลกที่ก้าวหน้ากว่าพวกเรามาก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...