ในขณะเดียวกัน ภายหลังจากการตายของหูอี้เซียว สิ่งต่างๆ ในสำนักอวี้ติ้งก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
เฉินผิงกำลังรอหัวเฟิ่งกลับมา หากหัวเฟิ่งพาราชาอสูรของเผ่าพันธุ์อสูรมาจริงๆ ก็คงไม่สามารถหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่อาจเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน
ไม่มีผู้ใดคาดคิดมาก่อนว่านครหมิงลี่จะล่มสลายอย่างรวดเร็วเช่นนี้
เมื่อยี่เหอต้องปกครองนครทั้งสองไปพร้อมกัน ย่อมต้องทำให้นครอื่นๆ อิจฉาและพยายามเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงต้องรอดูว่าราชาคนอื่นๆ จะทำการลงมือใดๆ หรือไม่ เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้น เขาก็สามารถผนึกกำลังกับยี่เหอเพื่อให้การสนับสนุนได้
สิ่งต่างๆ คงยากลำบากถ้ายี่เหอต้องรับมือเพียงลำพัง แต่เมื่อมีเฉินผิงอยู่ข้างเขา ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวอีกทั้งสิ้น
“คุณเฉิน ราชายี่เหอมาที่นี่แล้วครับ…” เนี่ยเหิงพูดขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องของเฉินผิง
เฉินผิงเชื่อว่าหัวเฟิ่งจะต้องกลับมาถ้ายี่เหอมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงรีบไปที่สำนักอวี้ติ้งพร้อมกับเนี่ยเหิง
เมื่อเข้าไปในห้องโถงกลาง เขาเห็นยี่เหอและหัวเฟิ่งกำลังคุยกับหลิ่วหรูเยี่ยน
“นายท่าน!” หัวเฟิ่งรีบวิ่งไปหาเฉินผิงทันทีที่เห็น
“หัวเฟิ่ง! คุณได้พากำลังสำรองมาด้วยหรือเปล่า?” เฉินผิงถาม
หัวเฟิ่งส่ายศีรษะ “พวกคนจากเผ่าพันธุ์อสูรไม่อยู่ที่บ้าน เป็นไปได้ว่าพวกเขาทุกคนต่างมุ่งหน้าไปยังภูเขาเทียนโหมวกันหมดแล้ว ฉันเห็นคนมากมายกำลังมุ่งหน้าไปที่นั่นระหว่างทางกลับมาที่นี่ ฉันได้ยินมาว่ามีการค้นพบสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งใหม่ เนื่องจากยังไม่เคยมีใครไปที่นั่น ที่แห่งนั้นจึงเต็มไปด้วยของวิเศษมากมาย”
ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายทันทีที่ได้ยิน “ภูเขาเทียนโหมว สมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งใหม่เหรอ?”
ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานเองก็อยู่ในภูเขาเทียนโหมว ยิ่งไปกว่านั้น หุบเขาวิญญาณโลหิตของจิ้นตงและหลัวซีก็อยู่ไม่ไกลเช่นกัน! ฉันตั้งใจจะไปที่ภูเขาเทียนโหมวด้วยตัวเอง ใครจะคิดว่าจะมีคนค้นพบสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งใหม่ในภูเขาลูกนั้น?
บางทีฉันอาจจะค้นพบอะไรใหม่ๆ จากสมรภูมิแห่งทวยเทพนี้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...