หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3211

“พูดต่อเลยพวก” เฉินผิงกระตุ้นให้ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานพูดต่อ

“ผมจะบอกความลับอะไรให้ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีกแล้ว” เขากระแอมในลำคอก่อนจะพูดต่ออย่างลึกลับว่า “จริงๆ แล้ว สองพี่น้องของตระกูลจี้นั้นมีความขัดแย้งกัน ลูกศิษย์ของพวกเขาสวมชุดสีที่แตกต่างกันเพื่อให้ง่ายต่อการแบ่งแยกความแตกต่างระหว่างเชื้อสายทั้งสอง พวกเขาอ้างว่าการเลือกสีที่แตกต่างกันนั้นเป็นเพียงแค่ความชอบส่วนตัว แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่แบบนั้น มันเป็นเพราะลูกศิษย์ของคุณจี้เหลียนหยิงนั้นคุ้นเคยกับความหยิ่งยโสและชอบใช้อำนาจ จึงมักจะสร้างปัญหาและนำความเสื่อมเสียชื่อเสียงมาสู่ตระกูลจี้เสมอ ผู้นำสูงสุดของตระกูลจี้ไม่สามารถควบคุมลูกศิษย์ของคุณจี้เหลียนหยิงได้ เขาจึงคิดวิธีแก้ปัญหานี้ขึ้นมา ด้วยสีเสื้อผ้าของพวกเขาที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนตามท้องถนน ผู้คนจึงสามารถแยกออกได้ว่าใครเป็นลูกศิษย์ของเชื้อสายใด นี่เป็นข้อมูลพิเศษที่คนอื่นไม่รู้”

ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานมีท่าทีที่อิ่มอกอิ่มใจและรู้สึกภูมิใจอย่างที่สุดเพราะเขารู้เรื่องต่างๆ มากมาย

แต่หลังจากเขาพูดจบเพียงไม่นาน ก็มีรัศมีอ่อนๆ เข้ามาปกคลุมเขาไว้

ไม่ทันที่คนอื่นจะสังเกตเห็น แต่เฉินผิงสามารถสัมผัสได้ก่อนแล้ว

รัศมีนั้นเล็ดลอดออกมาจากจี้เหลียนหยิง แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ด้านหน้าสุด แต่เขาก็สามารถรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ข้างหลังราวเป็นฝ่ามือของเขาเอง

ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานยังคงพูดคุยเกี่ยวกับเมืองหวงหลานต่อไป โดยไม่ทราบถึงภัยที่กำลังจะเกิดขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน เรือเหาะก็เข้าสู่น่านฟ้าของเมืองหวงหลาน เมื่อมองจากทางด้านบน เมืองทั้งเมืองมีลักษณะคล้ายกับสัตว์อสูรขนาดยักษ์ที่กำลังนอนอยู่บนผืนดินอันกว้างใหญ่

เรือเหาะค่อยๆ ร่อนลงอย่างช้าๆ ห่างจากประตูเมืองหวงหลานเพียงไม่กี่ก้าว และเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานก็ทยอยลงจากเรือเหาะ

เมื่อทุกคนลงจากเรือเหาะแล้ว จี้เหลียนหยิงจึงก้าวลงมาด้วยท่าทางที่อ่อนแรง

ทันทีที่เขาเดินผ่านผู้ฝึกบำเพ็ญฌานปากพล่อยคนนั้น เขาก็ลงมือทันที

เขาปล่อยพลังฝ่ามือออกไป และศีรษะของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานก็ระเบิดออกราวกับลูกแตงโม

ทุกคนต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นเขาฆ่าใครบางคนโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย พวกเขาทั้งหมดก็หลบไปด้านข้างด้วยความหวาดกลัว

“ถ้ามีผู้ใดกล้าพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับตระกูลจี้อีก นี่จะเป็นชะตากรรมของมันผู้นั้น”

เมื่อพูดจบ จี้เหลียนหยิงก็เดินไป

คำพูดของเขาดูเหมือนจะบอกความหมายอะไรบางอย่างกับเฉินผิงและคนอื่นๆ ซึ่งเป็นคำเตือนให้พวกเขาหยุดสอบถามเรื่องที่เกี่ยวกับตระกูลจี้

ขณะที่เดินมาถึงประตูเมืองหวงหลาน ประตูเมืองก็ค่อยๆ เปิดออกและมีสัตว์อสูรจำนวนสองถึงสามตัวก็เดินออกมาพร้อมกับรถลาก

ประกอบกับความจริงที่ว่ามีใครบางคนกำลังสะกดรอยพวกเขาอยู่ ทำให้เฉินผิงต้องเพิ่มความระมัดระวังมากยิ่งขึ้น

“มีอะไรผิดปกติเหรอคะ นายท่าน?” หัวเฟิ่งเอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างของชายหนุ่ม

“อย่าเพิ่งถามอะไร เดินตามผมมาก็พอ”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เร่งฝีเท้าและจงใจเดินไปที่ตรอกที่ไร้ผู้คน

แม้ว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่หัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไร พวกเขาเพียงแต่เดินตามหลังเฉินผิงไปเท่านั้น

จนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในตรอกที่เปลี่ยวมืด เฉินผิงก็หยุดเดินในที่สุด

ทั้งหัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นต่างก็เดินตามมาเช่นกัน

เฉินผิงค่อยๆ หันหลังกลับและมองไปยังตรอกที่ว่างเปล่า เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกว่า “ในเมื่อคุณตามเรามาจนถึงขนาดนี้ ก็จงแสดงตัวออกมาซะ”