หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3212

เมื่อหัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นได้ยินคำพูดของเฉินผิง พวกเขาก็รีบหันหลังกลับไปเช่นกัน แต่สิ่งที่พวกเขาพบเจอนั้นมีเพียงตรอกที่ว่างเปล่า

“ไม่เห็นมีใครตามเรามานี่ครับ คุณเฉิน” จี้อวิ๋นกล่าวด้วยความงุนงง

“ใช่ ฉันก็ไม่เห็นใครเหมือนกัน”

หัวเฟิ่งก็งุนงงเช่นกัน เธอสับสนกับการที่จู่ๆ เฉินผิงก็พูดคุยกับอากาศ

เฉินผิงยังคงไม่สนใจ เขายังคงพูดกับตรอกที่ว่างเปล่าต่อไปว่า “ถ้ายังขืนเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ก็อย่าหาว่าผมไร้ความปรานีเลยนะพวก”

คำพูดของเขาดังก้อง ความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว ทันใดนั้นก็มีร่างของคนผู้หนึ่งค่อยๆ ปรากฏออกมาจากเงามืดขึ้นอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นก็รีบถอยออกมาและเตรียมพร้อมตั้งท่าต่อสู้

พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีใครสามารถหลบซ่อนและปิดบังร่างกายของตนเองอยู่ในความว่างเปล่าได้โดยไม่ถูกค้นพบ

ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้น พวกเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังของเขาด้วยซ้ำ

แม้ว่าวิชาการล่องหนจะมีอยู่มากมาย แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงหลบซ่อนร่างกายเท่านั้น เพราะรัศมีโดยกำเนิดของแต่ละคนนั้นยากเกินกว่าจะปกปิดได้

แต่ชายที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่เพียงแต่ปกปิดร่างกายของเขาเท่านั้น แม้แต่รัศมีของเขาก็ไม่เล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่น้อย

“โอ้ ผมจำได้แล้ว! คุณเองก็มาที่อาคมเคลื่อนย้ายและอยู่บนเรือเหาะของเรา!”

ขณะที่จี้อวิ๋นมองดูผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่มีหนวดเคราปรากฏตัว ความทรงจำของเขาก็ผุดขึ้นมาทันที

ยังไงเสีย ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างโดดเด่นของอีกฝ่าย ทำให้เขาประทับใจและสามารถจดจำเขาได้อย่างไม่ยากเย็น

“คุณเป็นใครกันแน่? แล้วตามพวกเรามาทำไม?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชา

“แล้วพวกคุณล่ะเป็นใครล่ะ?” ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่มีหนวดเคราถามกลับ

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินผิงก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณไม่รู้ว่าผมเป็นใคร? แล้วคุณตามพวกเรามาทำไม? คุณเล็งเป้ามาที่พวกเราตั้งแต่ที่อาคมเคลื่อนย้ายแล้วใช่มั้ย?”

ในเมื่อเขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลจี้ แล้วทำไมเขาถึงต้องเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์และรัศมีของตัวเองแทนที่จะอยู่กับจี้เหลียนหยิง?

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องพวกนั้นหรอกนะ พวกคุณสามคนเป็นใครกันแน่? แล้วทำไมคุณถึงอยากรู้เรื่องของตระกูลจี้นักล่ะ? อีกอย่าง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีรัศมีที่เป็นลักษณะเฉพาะของตระกูลจี้?” จี้เฉิงถามพร้อมกับชี้ไปที่จี้อวิ๋น

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ให้ความสนใจเฉินผิงและคนอื่นๆ เท่านั้น แต่ที่เขาพยายามสะกดรอยตามมาขนาดนี้ก็เป็นเพราะรัศมีอันเป็นเอกลักษณ์ของจี้อวิ๋น

“ก็เพราะเขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลจี้ด้วยนะสิ เพราะงั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีรัศมีที่เป็นลักษณะเฉพาะของตระกูลจี้” เฉินผิงกล่าวอย่างเปิดเผย

“ไร้สาระ! ผมรู้จักทุกคนในตระกูลจี้ ทำไมผมถึงไม่รู้จักเขาล่ะ?”

จี้เฉิงไม่อาจเชื่อเรื่องนี้ได้

“เอาเหรียญตราที่พ่อของคุณมอบไว้ออกมาสิ จี้อวิ๋น” เฉินผิงพูดกับจี้อวิ๋น

จี้อวิ๋นพยักหน้า จากนั้นเขาก็หยิบเหรียญทองแดงออกมาหนึ่งอัน

เมื่อจี้เฉิงเห็นเหรียญทองแดง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ