เมื่อหัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นได้ยินคำพูดของเฉินผิง พวกเขาก็รีบหันหลังกลับไปเช่นกัน แต่สิ่งที่พวกเขาพบเจอนั้นมีเพียงตรอกที่ว่างเปล่า
“ไม่เห็นมีใครตามเรามานี่ครับ คุณเฉิน” จี้อวิ๋นกล่าวด้วยความงุนงง
“ใช่ ฉันก็ไม่เห็นใครเหมือนกัน”
หัวเฟิ่งก็งุนงงเช่นกัน เธอสับสนกับการที่จู่ๆ เฉินผิงก็พูดคุยกับอากาศ
เฉินผิงยังคงไม่สนใจ เขายังคงพูดกับตรอกที่ว่างเปล่าต่อไปว่า “ถ้ายังขืนเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ก็อย่าหาว่าผมไร้ความปรานีเลยนะพวก”
คำพูดของเขาดังก้อง ความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว ทันใดนั้นก็มีร่างของคนผู้หนึ่งค่อยๆ ปรากฏออกมาจากเงามืดขึ้นอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นก็รีบถอยออกมาและเตรียมพร้อมตั้งท่าต่อสู้
พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีใครสามารถหลบซ่อนและปิดบังร่างกายของตนเองอยู่ในความว่างเปล่าได้โดยไม่ถูกค้นพบ
ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้น พวกเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังของเขาด้วยซ้ำ
แม้ว่าวิชาการล่องหนจะมีอยู่มากมาย แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงหลบซ่อนร่างกายเท่านั้น เพราะรัศมีโดยกำเนิดของแต่ละคนนั้นยากเกินกว่าจะปกปิดได้
แต่ชายที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาไม่เพียงแต่ปกปิดร่างกายของเขาเท่านั้น แม้แต่รัศมีของเขาก็ไม่เล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่น้อย
“โอ้ ผมจำได้แล้ว! คุณเองก็มาที่อาคมเคลื่อนย้ายและอยู่บนเรือเหาะของเรา!”
ขณะที่จี้อวิ๋นมองดูผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่มีหนวดเคราปรากฏตัว ความทรงจำของเขาก็ผุดขึ้นมาทันที
ยังไงเสีย ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างโดดเด่นของอีกฝ่าย ทำให้เขาประทับใจและสามารถจดจำเขาได้อย่างไม่ยากเย็น
“คุณเป็นใครกันแน่? แล้วตามพวกเรามาทำไม?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชา
“แล้วพวกคุณล่ะเป็นใครล่ะ?” ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่มีหนวดเคราถามกลับ
เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินผิงก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณไม่รู้ว่าผมเป็นใคร? แล้วคุณตามพวกเรามาทำไม? คุณเล็งเป้ามาที่พวกเราตั้งแต่ที่อาคมเคลื่อนย้ายแล้วใช่มั้ย?”
ในเมื่อเขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลจี้ แล้วทำไมเขาถึงต้องเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์และรัศมีของตัวเองแทนที่จะอยู่กับจี้เหลียนหยิง?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...