“พวกคุณสามคนสัญญาไว้ไม่ใช่หรือว่าในเวลาสิบวันนี้เขาจะหายดี? นี่ผ่านไปแค่ไม่กี่วันเอง แต่อาการของเขากลับแย่ลง” จี้เหลียนจวินตะคอกใส่นักกลั่นยาทั้งสาม
“ใจเย็นๆ ก่อน พี่เหลียนจวิน” พี่ไม่ควรไปตำหนินักกลั่นยานะ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถทำให้พ่ออาการทรงตัวได้สิบวัน แล้วหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ? จากมุมมองของผม เราควรจะเริ่มคุยกันเรื่องการจัดงานศพของพ่อดีกว่า” จี้เหลียนหยิงพูดปกป้องนักกลั่นยาทั้งสามเพราะเขาเป็นคนจ้างคนทั้งสามมาเอง
จี้เหลียนจวินระงับความโกรธในตัวเขา เขามองน้องชายของตนอย่างเย็นชาแล้วถามว่า “เหลียนหยิง นายบอกว่าจะพาเย่าซุนมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ? นี่ก็ผ่านมากี่วันแล้วล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน?”
“พี่เหลียนจวิน เย่าซุนนั้นไม่ใช่คนที่สามารถเชิญมาได้ง่ายๆ ผมแน่ใจว่าพี่เองก็คงทราบดีว่านักกลั่นยาในอาณาจักรนิรันดร์นี้มีไม่มากนัก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจ้างพวกเขา ยิ่งคนอย่างเย่าซุนด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง” จี้เหลียนหยิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเมินเฉย ซึ่งคำตอบนั้นยิ่งทำให้จี้เหลียนจวินโกรธมากขึ้น
เขารู้ว่าจี้เหลียนหยิงไม่ได้ตามหาเย่าซุน และเลือกที่จะไปวังจวี้หมานที่อยู่ทางภาคเหนือแทน
แต่ไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหน จี้เหลียนจวินก็จะไม่อาจทำร้ายน้องชายของเขา อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่ในขณะที่พ่อของพวกเขายังมีชีวิตอยู่
หากพวกเขาทั้งสองขัดแย้งและต่อสู้กันต่อหน้าพ่อของพวกเขา พวกเขาจะกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของผู้คนในเมืองในที่สุด
“พ่อครับ คุณปู่เป็นยังไงบ้าง?”
ทันใดนั้น จี้เฉิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับจี้อวิ๋นและเฉินผิง ภาพที่ปรากฏทำให้สีหน้าของจี้เหลียนจวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ขณะที่จี้เหลียนหยิงก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
“พ่อครับ ผมพานักกลั่นยาคนนี้มารักษาคุณปู่ โปรดให้พวกเขาตรวจดูอาการด้วยเถอะครับ” จี้เฉิงกล่าวต่ออย่างรวดเร็ว
เมื่อได้ยินคำพูดของจี้เฉิง จี้เหลียนจวินก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงถามไปว่า “ลูกไปพบพวกเขาจากที่ไหน? พวกเขาสามารถรักษาปู่ของลูกได้อย่างนั้นเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...