“ได้! ฉันไม่กลัวเธอหรอกนะ” จี้เหม่ยเหยียนพูดด้วยสายตาโกรธสุดขีด
“พวกแกทุกคนหุบปากซะ! กล้าดียังไงมาทะเลาะกันในห้องของพ่อ? พวกแกอยากตายหรือไง? ใครก็ตามที่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวจะถูกขังในแดนบรรพบุรุษของตระกูลทันทีเพื่อสำนึกผิด” จี้เหลียนจวินตักเตือนอย่างเย็นชา ส่งผลให้คนอื่นๆ หวาดกลัวและเงียบลงทันที
แม้แต่จี้เหลียนหยิงก็ยังทำได้แค่มองอย่างเป็นปฏิปักษ์โดยไม่กล้าพูดอะไรออกมา ยังไงเสีย ตอนนี้จี้เหลียนจวินก็เป็นผู้นำตระกูล ดังนั้นเขาจึงต้องเชื่อฟัง
เมื่อเห็นว่าจี้เหลียนจวินเข้าควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว เฉินผิงก็เข้าไปเพื่อตรวจดูอาการของนายท่านผู้เฒ่าแห่งตระกูลจี้ หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“มีอะไรเหรอครับ คุณเฉิน” จี้อวิ๋นถามเบาๆ
เฉินผิงไม่ตอบ เขาหันไปหาจี้เหลียนจวินแทนแล้วถามว่า “ก่อนหน้านี้มีใครเข้ามาทำการรักษาพ่อของคุณบ้างครับ?”
“พวกเขาสามคนนี้…” จี้เหลียนจวินชี้ไปทางนักกลั่นยาก่อนจะถามว่า “ทำไมเหรอ? มีอะไรบางอย่างผิดปกติอย่างนั้นเหรอ?"
“คุณยังมียาที่ให้เขากินอยู่หรือเปล่า? ขอผมดูหน่อยครับ” เฉินผิงกล่าว
จี้เหลียนจวินพยักหน้าและหยิบขวดยาจากข้างเตียง ภายในมียาที่นายท่านผู้เฒ่าแห่งตระกูลจี้กินทุกวันบรรจุอยู่
เฉินผิงหยิบขวดขึ้นมาและสูดดม
เห็นได้ชัดว่านักกลั่นยาทั้งสามมีท่าทีกระวนกระวายเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและยังแอบมองไปยังจี้เหลิยนหยิงอีกด้วย
เฉินผิงดูเหมือนจะรู้ตัวยาได้ในทันทีหลังจากที่เขาได้กลิ่นที่อยู่ในขวด เขาปล่อยคลื่นพลังวิญญาณเข้าไปในร่างกายของนายท่านผู้เฒ่าแห่งตระกูลจี้โดยไม่รอช้า จากนั้นก็ใช้นิ้วกดจุดสองถึงสามจุดบนร่างกายของชายชราอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเขาค่อยๆ ลุกขึ้นและพูดว่า “พ่อของคุณมีอาการป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงถึงชีวิต สาเหตุที่เขาอ่อนแอก็เพราะว่ามีคนวางยาเขา ผมได้ผนึกพลังชีวิตของเขาไว้ชั่วคราวแล้ว ดังนั้นเขาจะมีอาการดีขึ้นในอีกสองสามวันนี้ครับ เดี๋ยวผมจะเขียนใบสั่งยาให้ คุณสามารถเตรียมยาตามนั้นได้เลยครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...