ราวกับว่าเขารู้ว่าตำแหน่งของหญ้าเซียนอยู่แล้ว
เฉินผิงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เจอหญ้าเซียนหลายสิบชนิดในทุ่งพฤกษา
หลังจากนั้น เฉินผิงก็แสดงสิ่งที่เขาหามาได้แก่ทุกคน
เมื่อนักกลั่นยาทุกคนเห็นเฉินผิงหอบหญ้าเซียนทั้งหมดเอาไว้ พอเห็นว่าไม่ผิดพลาดเลยสักอย่างเดียวก็ให้รู้สึกตื่นตะลึง
แม้แต่เย่าซุนก็ถึงกับขมวดคิ้ว สีหน้าออกจะแปลกพิกลอยู่บ้าง
“นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย มันโกงหรือเปล่า?”
“นายคิดว่าอะไรอยู่เนี่ย? ตอนที่อยู่ภายในอาคมลวงตาแห่งนี้ มันจะโกงได้ยังไงเล่า? แต่เรื่องนี้ก็ออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไป”
“ฉันไม่คาดคิดเลยว่าไอ้หนุ่มผู้นี้จะพอมีฝีมืออยู่บ้าง มิน่าล่ะมันถึงได้กล้าแข่งกับเย่าซุน”
ทุกคนดวงตาเบิกกว้างพลางจ้องมองเฉินผิงที่อยู่ภายในอาคมลวงตาพวกเขาต่างปากอ้าตาค้างด้วยความตกตะลึง
เฉินผิงค่อย ๆ เดินออกมาจากอาคมลวงตาแล้วยิ้มจาง ๆ ให้เย่าซุน “ตอนนี้ผมมีสิทธิ์ที่จะแข่งกับคุณแล้วใช่ไหม?”
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเย่าซุนกระตุกไปสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็แค่นเสียงเย็นชา “เอาล่ะ ฉันยอมแข่งกับแกก็ได้ แต่คราวนี้คงต้องวางเดิมพันสักหน่อยว่ายังไงล่ะ?”
“คุณอยากจะเดิมพันอะไรล่ะ?” เฉินผิงถาม
“ชีวิตของแก!” สีหน้าของเย่าซุนบิดเบี้ยวจนน่ากลัว
เย่าซุนไม่คิดจะเฉินผิงไปเพราะอีกฝ่ายทำให้ตนต้องอับอายขายหน้าต่อหน้านักกลั่นยาเป็นจำนวนมากถึงเพียงนั้น
เมื่อจี้เฉิงได้ยินว่าเย่าซุนคิดจะเดิมพันด้วยชีวิตของเฉินผิง เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่บ้าง เขาคิดจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เฉินผิงกลับโบกมือห้ามเอาไว้
นักกลั่นยาคนอื่น ๆ ต่างอ้าปากค้างให้แก่การเดิมพันอันดุเดือดของเย่าซุน พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะเลยเถิดขนาดนี้
ทุกคนจ้องมองมาที่เฉินผิงพลางนึกสงสัยว่าเขาจะยอมรับเดิมพันหรือไม่
“ไม่มีปัญหา ถ้าคุณชนะก็เชิญมาเอาชีวิตผมไปได้เลย” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...