หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3229

ราวกับว่าเขารู้ว่าตำแหน่งของหญ้าเซียนอยู่แล้ว

เฉินผิงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เจอหญ้าเซียนหลายสิบชนิดในทุ่งพฤกษา

หลังจากนั้น เฉินผิงก็แสดงสิ่งที่เขาหามาได้แก่ทุกคน

เมื่อนักกลั่นยาทุกคนเห็นเฉินผิงหอบหญ้าเซียนทั้งหมดเอาไว้ พอเห็นว่าไม่ผิดพลาดเลยสักอย่างเดียวก็ให้รู้สึกตื่นตะลึง

แม้แต่เย่าซุนก็ถึงกับขมวดคิ้ว สีหน้าออกจะแปลกพิกลอยู่บ้าง

“นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย มันโกงหรือเปล่า?”

“นายคิดว่าอะไรอยู่เนี่ย? ตอนที่อยู่ภายในอาคมลวงตาแห่งนี้ มันจะโกงได้ยังไงเล่า? แต่เรื่องนี้ก็ออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไป”

“ฉันไม่คาดคิดเลยว่าไอ้หนุ่มผู้นี้จะพอมีฝีมืออยู่บ้าง มิน่าล่ะมันถึงได้กล้าแข่งกับเย่าซุน”

ทุกคนดวงตาเบิกกว้างพลางจ้องมองเฉินผิงที่อยู่ภายในอาคมลวงตาพวกเขาต่างปากอ้าตาค้างด้วยความตกตะลึง

เฉินผิงค่อย ๆ เดินออกมาจากอาคมลวงตาแล้วยิ้มจาง ๆ ให้เย่าซุน “ตอนนี้ผมมีสิทธิ์ที่จะแข่งกับคุณแล้วใช่ไหม?”

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเย่าซุนกระตุกไปสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็แค่นเสียงเย็นชา “เอาล่ะ ฉันยอมแข่งกับแกก็ได้ แต่คราวนี้คงต้องวางเดิมพันสักหน่อยว่ายังไงล่ะ?”

“คุณอยากจะเดิมพันอะไรล่ะ?” เฉินผิงถาม

“ชีวิตของแก!” สีหน้าของเย่าซุนบิดเบี้ยวจนน่ากลัว

เย่าซุนไม่คิดจะเฉินผิงไปเพราะอีกฝ่ายทำให้ตนต้องอับอายขายหน้าต่อหน้านักกลั่นยาเป็นจำนวนมากถึงเพียงนั้น

เมื่อจี้เฉิงได้ยินว่าเย่าซุนคิดจะเดิมพันด้วยชีวิตของเฉินผิง เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่บ้าง เขาคิดจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เฉินผิงกลับโบกมือห้ามเอาไว้

นักกลั่นยาคนอื่น ๆ ต่างอ้าปากค้างให้แก่การเดิมพันอันดุเดือดของเย่าซุน พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะเลยเถิดขนาดนี้

ทุกคนจ้องมองมาที่เฉินผิงพลางนึกสงสัยว่าเขาจะยอมรับเดิมพันหรือไม่

“ไม่มีปัญหา ถ้าคุณชนะก็เชิญมาเอาชีวิตผมไปได้เลย” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระ

“ดี งั้นพวกเราจะแข่งอะไรกันดีล่ะ?” เฉินผิงถามพลางผายมือเชิญให้เย่าซุนเดินต่อไปด้วยท่าทีเป็นสุภาพบุรุษ

ท่าทางโอหังของเฉินผิงทำให้เย่าซุนที่ถูกมองข้ามต้องแสร้งทำทีเป็นสุภาพชนแล้วกัดฟันดังกรอด ๆ “ในเมื่อพวกเราต่างก็เป็นนักกลั่นยา การสำแดงพลังที่เหมาะกับพวกเรามากที่สุดก็คือการโอสถ งั้นก็มากลั่นโอสถชนิดเดียวกันไปพร้อม ๆ กันแล้วมาตัดสินกันว่าใครจะกลั่นได้รวดเร็วและมีฝีมือมากกว่ากัน”

“ไม่มีปัญหา คุณอยากจะกลั่นโอสถอะไรเล่า?” เฉินผิงถาม

เย่าซุนหยิบขวดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วเทเอาเม็ดยาออกมา “มาแข่งกันกลั่นยาโอสถหยกกระจ่างกันเถอะ”

นักกลั่นยาพลันคลุ้มคลั่งขึ้นมาทันที

“โอสถหยกกระจ่างเป็นถึงผลงานชิ้นเอกของเย่าซุนเชียวนะ ใช้สิ่งนั้นมาแข่งขันดูไม่ค่อยจะยุติธรรมสักเท่าไหร่เลยนะ”

“เย่าซุนชักจะเริ่มสิ้นหวังแล้วใช่ไหมเนี่ย? ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะทำแบบนี้”

“ใช้โอสถชั้นยอดของตัวเองมาแข่งกับคนอื่นเสียได้ ช่างเสียมารยาทจริง ๆ”

หลายคนยิ้มเยาะให้การกระทำของเย่าซุน ทว่าพวกเขาก็ได้แต่แอบนินทาแทนที่จะถามออกไปดัง ๆ