หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3230

เย่าซุนราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่คนอื่นพูด เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชาแล้วท้าทายว่า “กล้าแข่งกับฉันไหมล่ะ?”

“ทำไมจะไม่กล้าเล่า? เพียงแต่ว่าผมไม่เคยกลั่นโอสถหยกกระจ่างมาก่อน ผมขอดูตำรับโอสถได้ไหม” เฉินผิงตอบด้วยความมั่นใจ

“แกอยากดูตำรับโอสถงั้นรึ?” เย่าซุนถึงกับผงะอึ้ง

“แน่นอนครับ ผมไม่รู้ส่วนผสมของโอสถชนิดนี้เลย ฉะนั้นผมจำเป็นต้องดูตำรับโอสถ ถ้าหากได้เห็นผ่าน ๆ ตาก็น่าจะพอทำได้” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน

ถึงแม้ว่าเย่าซุนจะสีหน้าหม่นคล้ำ ทว่าเขาก็ฝืนใจยื่นตำรับโอสถให้เฉินผิง

อย่างไรเสียคู่ต่อสู้ของตนก็ไม่เคยกลั่นโอสถชนิดนี้มาก่อน เพียงแค่เห็นตำรับโอสถพอให้ผ่าน ๆ ตาคงไม่ทำให้เฉินผิงได้เปรียบนักหรอก

เมื่อเหล่าผู้ชมดูเหตุการณ์ได้ประจักษ์แจ้งในความกล้าที่จะแข่งขันทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในการกลั่นโอสถหยกกระจ่างมาก่อนของเฉินผิง พวกเขาก็แทบสิ้นสติ

นี่เป็นการแข่งขันที่มีการเดิมพันเอาไว้สูง และดูเหมือนว่าเฉินผิงจะลับกระบี่เอาไว้ในตอนท้าย

ถ้าเฉินผิงสามารถจัดการกับเย่าซุนได้ก็แปลกแล้ว เพราะโอสถหยกกระจ่างเป็นโอสถชั้นยอดของฝ่ายหลัง

แม้จี้เฉิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แทบจะไม่รู้เรื่องกลั่นยา ทว่าเขาก็ไม่เคยเห็นใครขอดูตำรับโอสถก่อนที่จะลงแข่งมาก่อนเลย

“ไอ้หมอนี่ก็พอจะมีฝีมืออยู่บ้างแหละ แต่คราวนี้มันคุยโวโอ้อวดเรื่องกลั่นโอสถหยกกระจ่างทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีประสบการณ์มากเกินไปหน่อย... มันอาจจะกลั่นโอสถไม่สำเร็จเสียด้วยซ้ำไป นับประสาอะไรกับเรื่องชนะการแข่งขันด้วยเล่า”

“ฉันล่ะสงสัยนักเชียวว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่ การกลั่นโอสถหยกกระจ่างจะต้องใช้เวลาฝึกอยู่หลายเดือน แต่มันกลับตอบรับคำท้าของเย่าซุน”

“ตลกน่า มันกำลังเอาชีวิตมาล้อเล่นอยู่หรือไงกัน ถ้ามันสามารถเอาชนะเย่าซุนได้ในเสี้ยวนาทีสุดท้าย ฉันจะยอมกราบมันเป็นอาจารย์เลยล่ะ!”

ทุกคนกำลังคุยกันเรื่องการกระทำที่ดูบ้าบิ่นของเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน เย่าซุนก็มองเฉินผิงที่กำลังอ่านตำรับโอสถด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งพลางแค่นเสียง

“เอาล่ะ ผมอ่านจบแล้ว พวกเราเริ่มกันเถอะ”

เฉินผิงยื่นตำรับโอสถกลับคืนมาให้เย่าซุน

“แกแน่ใจเหรอว่าจะแข่งแบบนี้น่ะ?” เย่าซุนถามขึ้นมาอีกครั้งแล้วมองคู่ต่อสู้ของตนเองด้วยความกังขา

“แน่นอน บุรษพูดแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อผมให้สัญญาแล้วก็ย่อมต้องทำตามสัญญา” เฉินผิงตอบด้วยความมั่นใจ

“ดีมาก วันนี้ฉันจะสั่งสอนให้แกรู้ว่าควรจะนอบน้อมยังไง!”

เฉินผิงค่อย ๆ เอื้อมมือเข้าไปควานหาในแหวนเก็บของด้วยท่าทีไม่รีบร้อนแล้วชักเอาเตาหลอมเสินหนงออกมา

ทันทีที่เตาหลอมเสินหนงปรากฎขึ้นมา รอบข้างกลับเต็มไปด้วยรัศมีพลังศักดิ์สิทธิ์สมัยบรรพกาล

“นะ... นี่คือเตาหลอมเสินหนงงั้นรึ?”

เมื่อเตาหลอมเสินหนงปรากฎขึ้นมา เย่าซุนก็ดวงตาเบิกกว้าง เขารู้สึกตื่นตะลึงสุดขีด

คนอื่น ๆ ก็ตื่นตะลึงไม่แพ้กันจนถึงขนาดปากอ้าตาค้าง บ้างก็ถึงขนาดน้ำลายไหลยืด

“โอ้สวรรค์ เป็นเตาหลอมเสินหนง! นั่นเป็นเตาวิเศษในสมัยบรรพกาลเชียวนะ...”

“มิน่าล่ะไอ้หมอนี่มันถึงได้มั่นใจเสียขนาดนั้น ที่แท้มันมีเตาหลอมเสินหนงอยู่ในมือนี่เอง”

“พอเทียบกับเตาหลอมเสินหนงแล้ว เตากลั่นยาที่เย่าซุนเพิ่งจะเอาออกมาก็เป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งจริง ๆ”

ทุกคนเริ่มคลุ้มคลั่งแล้วเอาแต่คุยกันเสียงดังขรมด้วยความรู้สึกตื่นเต้น