เย่าซุนราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่คนอื่นพูด เขาจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชาแล้วท้าทายว่า “กล้าแข่งกับฉันไหมล่ะ?”
“ทำไมจะไม่กล้าเล่า? เพียงแต่ว่าผมไม่เคยกลั่นโอสถหยกกระจ่างมาก่อน ผมขอดูตำรับโอสถได้ไหม” เฉินผิงตอบด้วยความมั่นใจ
“แกอยากดูตำรับโอสถงั้นรึ?” เย่าซุนถึงกับผงะอึ้ง
“แน่นอนครับ ผมไม่รู้ส่วนผสมของโอสถชนิดนี้เลย ฉะนั้นผมจำเป็นต้องดูตำรับโอสถ ถ้าหากได้เห็นผ่าน ๆ ตาก็น่าจะพอทำได้” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน
ถึงแม้ว่าเย่าซุนจะสีหน้าหม่นคล้ำ ทว่าเขาก็ฝืนใจยื่นตำรับโอสถให้เฉินผิง
อย่างไรเสียคู่ต่อสู้ของตนก็ไม่เคยกลั่นโอสถชนิดนี้มาก่อน เพียงแค่เห็นตำรับโอสถพอให้ผ่าน ๆ ตาคงไม่ทำให้เฉินผิงได้เปรียบนักหรอก
เมื่อเหล่าผู้ชมดูเหตุการณ์ได้ประจักษ์แจ้งในความกล้าที่จะแข่งขันทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในการกลั่นโอสถหยกกระจ่างมาก่อนของเฉินผิง พวกเขาก็แทบสิ้นสติ
นี่เป็นการแข่งขันที่มีการเดิมพันเอาไว้สูง และดูเหมือนว่าเฉินผิงจะลับกระบี่เอาไว้ในตอนท้าย
ถ้าเฉินผิงสามารถจัดการกับเย่าซุนได้ก็แปลกแล้ว เพราะโอสถหยกกระจ่างเป็นโอสถชั้นยอดของฝ่ายหลัง
แม้จี้เฉิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แทบจะไม่รู้เรื่องกลั่นยา ทว่าเขาก็ไม่เคยเห็นใครขอดูตำรับโอสถก่อนที่จะลงแข่งมาก่อนเลย
“ไอ้หมอนี่ก็พอจะมีฝีมืออยู่บ้างแหละ แต่คราวนี้มันคุยโวโอ้อวดเรื่องกลั่นโอสถหยกกระจ่างทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีประสบการณ์มากเกินไปหน่อย... มันอาจจะกลั่นโอสถไม่สำเร็จเสียด้วยซ้ำไป นับประสาอะไรกับเรื่องชนะการแข่งขันด้วยเล่า”
“ฉันล่ะสงสัยนักเชียวว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่ การกลั่นโอสถหยกกระจ่างจะต้องใช้เวลาฝึกอยู่หลายเดือน แต่มันกลับตอบรับคำท้าของเย่าซุน”
“ตลกน่า มันกำลังเอาชีวิตมาล้อเล่นอยู่หรือไงกัน ถ้ามันสามารถเอาชนะเย่าซุนได้ในเสี้ยวนาทีสุดท้าย ฉันจะยอมกราบมันเป็นอาจารย์เลยล่ะ!”
ทุกคนกำลังคุยกันเรื่องการกระทำที่ดูบ้าบิ่นของเฉินผิง
ในขณะเดียวกัน เย่าซุนก็มองเฉินผิงที่กำลังอ่านตำรับโอสถด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งพลางแค่นเสียง
“เอาล่ะ ผมอ่านจบแล้ว พวกเราเริ่มกันเถอะ”
เฉินผิงยื่นตำรับโอสถกลับคืนมาให้เย่าซุน
“แกแน่ใจเหรอว่าจะแข่งแบบนี้น่ะ?” เย่าซุนถามขึ้นมาอีกครั้งแล้วมองคู่ต่อสู้ของตนเองด้วยความกังขา
“แน่นอน บุรษพูดแล้วไม่คืนคำ ในเมื่อผมให้สัญญาแล้วก็ย่อมต้องทำตามสัญญา” เฉินผิงตอบด้วยความมั่นใจ
“ดีมาก วันนี้ฉันจะสั่งสอนให้แกรู้ว่าควรจะนอบน้อมยังไง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...