“เฉิงเอ๋อร์ ไปหาน้องหกของลูกที พ่ออยากจะถามเขาว่าไปรู้จักกับนักกลั่นยาอย่างกันเฉินได้ยังไงกัน”
จี้เหลียนจวินเองก็สงสัยว่าจี้อวิ๋นรู้จักเฉินผิงได้อย่างไรเช่นกัน
จี้เฉิงพยักหน้าแล้วไปตามหาจี้อวิ๋น
เมื่อต้องเผชิญกับคำถามเป็นชุด ๆ ของจี้เหลียนจวินเข้า จี้อวิ๋นก็ไม่ได้ปิดบังอะไรแล้วเล่าสิ่งที่เขาประสบพบเจอมาพร้อมกับเฉินผิงโดยละเอียด
หลังจากจี้เหลียนจวินกับจี้เฉิงได้ฟังวีรกรรมต่าง ๆ ของเฉินผิง พวกเขาก็รู้สึกตกใจ
พวกเขาทั้งสองคนนึกไม่ถึงเลยว่าเฉินผิงที่ดูเหมือนจะเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนจะสามารถเอาชนะผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากได้
นอกเหนือไปจากนั้น เขายังกล้าล่วงเกินสมาพันธ์ผนึกมารและสังหารประมุขสาขาย่อยของสมาพันธ์ผนึกมารอีกต่างหาก
“พี่หก พี่ไม่ได้โกหกใช่ไหม? ถ้าเป็นแบบนั้น คุณเฉินก็ไม่ใช่คนธรรมดาสามัญเลยนะ” จี้เฉิงค่อนข้างกังขาอยู่บ้าง
อย่างไรเสีย ทุกอย่างที่เฉินผิงทำก็เกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจได้
“เขากล้ายั่วโทสะสมาพันธ์ผนึกมารจริง ๆ เหรอ?” จี้เหลียนจวินขมวดคิ้ว
หลังจากนั้นสักพัก จี้เหลียนจวินก็บอกจี้อวิ๋นว่า “หลานชาย หลานจงจำให้ขึ้นใจว่าห้ามเอ่ยถึงตัวตนของคุณเฉินให้ใครฟังเป็นอันขาด ถ้าหากคุณเฉินรักษาคุณปู่ของหลานได้จริง ๆ ลุงจะมอบทรัพยากรบางส่วนให้หลานแล้วหลานก็ควรจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด อีกทั้งการเดินทางไปภูเขาเทียนโหมวก็ช่างแสนยาวไกลและหลานจำเป็นต้องใช้อาคมเคลื่อนย้าย ลุงได้หาคนไปส่งหลานที่เมืองจูหวงโดยที่อาคมเคลื่อนย้ายจะพาหลานไปยังดินแดนทางตอนใต้”
จี้อวิ๋นหันไปถามจี้เหลียนจวินด้วยความสับสนว่า “คุณลุงครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตระกูลจี้กันแน่? ผมมีความรู้สึกว่าลุงกับจี้เฉิงกำลังปิดบังเรื่องบางอย่างไม่ให้ผมรู้”
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก ตระกูลจี้ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหวงหลาน จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้เล่า? เลิกคิดมากได้แล้วน่า ให้พี่ใหญ่พาหลานไปเดินดูให้ทั่วเถอะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...