ขณะที่จี้เหม่ยเหยียนเดินเข้าไปในถ้ำ เฉินผิงก็ตามรั้งท้ายมาติด ๆ
ข้างในมีแสงระยิบระยับนับหมื่นไหวระริกด้วยความเร็วปานสายฟ้าที่ก่อให้เกิดภาพซึ่งให้ความรู้สึกเกินจริง อันให้ความรู้สึกคล้ายกับว่ากำลังก้าวเข้าไปในอุโมงค์แห่งกาลเวลา
ก่อนที่พวกเขาจะทันเข้าใจสิ่งรอบตัวให้กระจ่าง แสงสีขาวที่ส่องประกายเจิดจ้าวูบหนึ่งโอบล้อมพวกเขาไว้ ทันใดนั้นก็มีพระราชวังหรูหราโอ่อ่าปรากฎขึ้นต่อหน้าต่อตาของพวกเขา
“นี่คือวังบรรพบุรุษของพวกเราและฉันก็พบอุโมงค์ลับแห่งนี้เข้าโดยบังเอิญ นอกเหนือไปจากคุณพ่อกับพี่ชายของฉัน ก็ไม่มีใครล่วงรู้เรื่องอุโมงค์ลับอีกแล้ว” จี้เหม่ยเหยียนอธิบายให้ฟัง
เมื่อเหลือบไปเห็นพระราชวังอันงดงาม เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงพลังจุติภายในโครงสร้าง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ตอนนี้เขาสามารถซึมซับพลังจุติได้ง่าย ๆ โดยไม่ต้องสัมผัสรับรู้อะไรเลย เรื่องนี้มันช่างสุดยอดไปเลย!
เมื่อจี้เหม่ยเหยียนสังเกตเห็นความตื่นเต้นของเฉินผิง เธอก็ผุดยิ้มขึ้นมาวูบหนึ่ง เมื่อได้เห็นเฉินผิงมีความสุขก็พลอยทำให้เธอมีความสุขตามไปด้วย
“คุณสัมผัสถึงพลังจุติได้หรือเปล่า?” จี้เหม่ยเหยียนถาม
เฉินผิงพยักหน้ารับ “อืม รุนแรงมากเลยเชียวล่ะ”
“มากับฉันสิ ยังมีพลังจุติอีกหลายรูปแบบกำลังรอคอยให้คุณไปสำรวจอยู่นะ ถ้าหากคุณโชคดีก็อาจจะพบจุติด้วยตนเองก็ได้” เมื่อจี้เหม่ยเหยียนพูดจบก็พาเฉินผิงเข้าไปในโถงหลัก
หลังจากเดินไปข้างหน้าได้สองก้าว จี้เหม่ยเหยียนก็หันกลับไปเตือนเฉินผิงว่า “ตอนที่คุณเจอบรรพชนของฉันก็ระวังคำพูดด้วยล่ะ ไม่ว่าท่านจะถามอะไรก็แค่บอกว่าคุณเป็นคนของตระกูลจี้เท่านั้นก็พอ”
“บรรพชนของคุณ? ยังมีคนอาศัยอยู่ในแดนบรรพบุรุษแห่งนี้ด้วยเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความเหลือเชื่อ
“แน่นอนสิ! ไท่จู่บรรพชนของฉันมีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปี เพียงแต่ว่าท่านออกไปจากแดนบรรพบุรุษไม่ได้ เพราะถ้าหากท่านออกไปก็จะต้องตายยังไงล่ะ” จี้เหม่ยเหยียนตอบ
เฉินผิงเข้าใจแล้วว่าบรรพชนที่เธอว่ามาอาจจะไม่มีเลือดเนื้อ เขาน่าจะเป็นวิญญาณที่อยู่รอดมาได้ด้วยการซึมซับพลังต่าง ๆ ในแดนบรรพบุรุษ ถ้าหากเขาก้าวออกนอกอาณาเขต วิญญาณของเขาก็จะแตกดับจนสิ้น
หลังจากจี้เหม่ยเหยียนเข้าไปในห้องโถงแล้ว เฉินผิงก็สังเกตเห็นชายชราที่นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องโถง
เฉินผิงรู้สึกตื่นตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาไม่คาดคิดเลยว่าบรรพชนตระกูลจี้ไม่เพียงยังมีชีวิตอยู่ แต่ยังมีเลือดเนื้อสมบูรณ์อีกต่างหาก ช่างน่าเหลือเชื่อนัก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...