หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3244

ขณะที่จี้เหม่ยเหยียนเดินเข้าไปในถ้ำ เฉินผิงก็ตามรั้งท้ายมาติด ๆ

ข้างในมีแสงระยิบระยับนับหมื่นไหวระริกด้วยความเร็วปานสายฟ้าที่ก่อให้เกิดภาพซึ่งให้ความรู้สึกเกินจริง อันให้ความรู้สึกคล้ายกับว่ากำลังก้าวเข้าไปในอุโมงค์แห่งกาลเวลา

ก่อนที่พวกเขาจะทันเข้าใจสิ่งรอบตัวให้กระจ่าง แสงสีขาวที่ส่องประกายเจิดจ้าวูบหนึ่งโอบล้อมพวกเขาไว้ ทันใดนั้นก็มีพระราชวังหรูหราโอ่อ่าปรากฎขึ้นต่อหน้าต่อตาของพวกเขา

“นี่คือวังบรรพบุรุษของพวกเราและฉันก็พบอุโมงค์ลับแห่งนี้เข้าโดยบังเอิญ นอกเหนือไปจากคุณพ่อกับพี่ชายของฉัน ก็ไม่มีใครล่วงรู้เรื่องอุโมงค์ลับอีกแล้ว” จี้เหม่ยเหยียนอธิบายให้ฟัง

เมื่อเหลือบไปเห็นพระราชวังอันงดงาม เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงพลังจุติภายในโครงสร้าง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ตอนนี้เขาสามารถซึมซับพลังจุติได้ง่าย ๆ โดยไม่ต้องสัมผัสรับรู้อะไรเลย เรื่องนี้มันช่างสุดยอดไปเลย!

เมื่อจี้เหม่ยเหยียนสังเกตเห็นความตื่นเต้นของเฉินผิง เธอก็ผุดยิ้มขึ้นมาวูบหนึ่ง เมื่อได้เห็นเฉินผิงมีความสุขก็พลอยทำให้เธอมีความสุขตามไปด้วย

“คุณสัมผัสถึงพลังจุติได้หรือเปล่า?” จี้เหม่ยเหยียนถาม

เฉินผิงพยักหน้ารับ “อืม รุนแรงมากเลยเชียวล่ะ”

“มากับฉันสิ ยังมีพลังจุติอีกหลายรูปแบบกำลังรอคอยให้คุณไปสำรวจอยู่นะ ถ้าหากคุณโชคดีก็อาจจะพบจุติด้วยตนเองก็ได้” เมื่อจี้เหม่ยเหยียนพูดจบก็พาเฉินผิงเข้าไปในโถงหลัก

หลังจากเดินไปข้างหน้าได้สองก้าว จี้เหม่ยเหยียนก็หันกลับไปเตือนเฉินผิงว่า “ตอนที่คุณเจอบรรพชนของฉันก็ระวังคำพูดด้วยล่ะ ไม่ว่าท่านจะถามอะไรก็แค่บอกว่าคุณเป็นคนของตระกูลจี้เท่านั้นก็พอ”

“บรรพชนของคุณ? ยังมีคนอาศัยอยู่ในแดนบรรพบุรุษแห่งนี้ด้วยเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความเหลือเชื่อ

“แน่นอนสิ! ไท่จู่บรรพชนของฉันมีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปี เพียงแต่ว่าท่านออกไปจากแดนบรรพบุรุษไม่ได้ เพราะถ้าหากท่านออกไปก็จะต้องตายยังไงล่ะ” จี้เหม่ยเหยียนตอบ

เฉินผิงเข้าใจแล้วว่าบรรพชนที่เธอว่ามาอาจจะไม่มีเลือดเนื้อ เขาน่าจะเป็นวิญญาณที่อยู่รอดมาได้ด้วยการซึมซับพลังต่าง ๆ ในแดนบรรพบุรุษ ถ้าหากเขาก้าวออกนอกอาณาเขต วิญญาณของเขาก็จะแตกดับจนสิ้น

หลังจากจี้เหม่ยเหยียนเข้าไปในห้องโถงแล้ว เฉินผิงก็สังเกตเห็นชายชราที่นั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องโถง

เฉินผิงรู้สึกตื่นตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาไม่คาดคิดเลยว่าบรรพชนตระกูลจี้ไม่เพียงยังมีชีวิตอยู่ แต่ยังมีเลือดเนื้อสมบูรณ์อีกต่างหาก ช่างน่าเหลือเชื่อนัก!

“ไท่จู่ เขาเป็นคนจากตระกูลจี้ค่ะ เขาเป็นลูกชายของอาสามที่หนีออกจากบ้านไปนานแล้ว เขาเป็นคนของตระกูลจี้ค่ะ” จี้เหม่ยเหยียนรีบชี้แจง

“เหลวไหลสิ้นดี! เจ้าคิดจริง ๆ งั้นหรือว่าข้าบอกไม่ได้ว่าเขาเป็นคนของตระกูลจี้หรือเปล่า?” ไท่จู่ตวาดลั่น

จี้เหม่ยเหยียนผงะอึ้งกับอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมากะทันหัน

เฉินผิงรีบก้าวเข้ามายอมรับว่า “ผู้อาวุโส ผมไม่ใช่คนของตระกูลจี้จริง ๆ แหละครับ”

“ถ้าเจ้าไม่ใช่คนของพวกเรา เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาในแดนบรรพบุรุษ รีบออกไปจากที่นี่ซะ ถ้าหากเจ้ากล้ารุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตของพวกเราอีกล่ะก็ข้าจะไม่ปรานีแล้ว” ไท่จู่กล่าวพลางโบกมือไล่

“ไท่จู่...” จี้เหม่ยเหยียนชักจะเริ่มร้อนใจ เพราะอยากจะขอร้องไท่จู่เพื่อให้เฉินผิงได้อยู่ต่อ แต่เขาก็หลับตาลงเสียแล้ว

“คุณหนูจี้ ผมคิดว่าพวกเราควรจะไปกันได้แล้ว” เฉินผิงเอ่ยเสนอแนะ ด้วยเข้าใจว่าเนื่องจากตนไม่ใช่คนจากตระกูลจี้ทำให้ไม่สามารถยืนกรานที่จะอยู่ในแดนบรรพบุรุษได้