“พวกเราออกไปแบบนั้นไม่ได้ หลังจากพวกเราฝ่าฟันจนเข้ามาได้แล้วจะออกไปได้ยังไงกันเล่า?” จี้เหม่ยเหยียนไม่ยอมจากไป จากนั้นเธอก็หันไปทางไท่จู่ “ไท่จู่ เขาอาจจะไม่ใช่คนของตระกูลจี้ก็จริง แต่ตอนนี้เขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลแล้วค่ะ ท่านไล่เขาไปไม่ได้”
“ส่วนหนึ่งของตระกูลงั้นรึ?” ไท่จู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“ใช่ค่ะ เขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูล เขาเป็นสามีของฉันทั้งยังเป็นลูกเขยของตระกูลจี้อีกด้วย พวกเราแต่งงานกันแล้วค่ะ” จี้เหม่ยเหยียนกอดแขนของเฉินผิงเอาไว้
เฉินผิงรู้สึกตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดเลยว่าจี้เหม่ยเหยียนจะกุเรื่องพรรค์นั้นขึ้นมา
“เหลวไหลทั้งเพ เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไง? เจ้ายังบริสุทธิ์อยู่แล้วพวกเจ้าสองคนจะเป็นสามีภรรยากันได้ยังไง?” ไท่จู่ร้องตะโกนด้วยแรงโทสะ
“พวกเราเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ค่ะ ถ้าหากท่านไม่เชื่อล่ะก็ฉันจะพิสูจน์ให้ท่านดูเอง” เมื่อจี้เหม่ยเหยียนพูดจบก็จูงทอเฉินผิงแล้วพาเขาเข้าไปในห้องที่อยู่ติดกับห้องโถงก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตนเอง
“คุณหนูจี้ คุณทำอะไรน่ะ?” การกระทำของเธอทำให้เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ
“พวกเราต้องเข้าหอกันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเขาจะไล่คุณออกไป!” จี้เหม่ยเหยียนบอกเฉินผิง
“ผมไม่อาจทำลายชื่อเสียงของคุณเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ได้ ผมทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก” เฉินผิงรีบหันกลับไปเพื่อเลี่ยงไม่ให้มองเห็นเรือนร่างของจี้เหม่ยเหยียน
“ทำไมคุณถึงได้ลังเลขนาดนั้นล่ะ? คุณเป็นผู้ชายนะ มาเถอะน่า! คุณจะกลัวอะไรเล่า? ฉันยังไม่กลัวที่ต้องเรื่องแบบนี้เลย ฉันรู้ว่าคุณมีผู้หญิงห้อมล้อมอยู่มากมาย ฉะนั้นต่อให้พวกเราหลับนอนด้วยกัน ฉันก็ไม่ต้องให้คุณมารับผิดชอบหรอกน่า อย่าห่วงไปเลย!” จี้เหม่ยเหยียนกล่าวพลางถอดเสื้อผ้าของตนเอง
ไม่นานจี้เหม่ยเหยียนก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเฉินผิง เธอถึงกับขยับเข้ามากอดเขาไว้
ในฐานที่เป็นบุรุษคนหนึ่ง เฉินผิงรู้ว่ายากที่จะต้านทานสิ่งยั่วยวนเช่นนั้นได้
เขากัดฟันเดินเข้ามากดเธอลงกับเตียงนอนแล้วคร่อมกายเหนือร่างเธอ
เมื่อได้ยินเสียงครวญครางเร้าอารมณ์ที่ดังมาจากห้อง ไท่จู่ที่นั่งอยู่ในห้องโถงก็รู้สึกเศร้าใจอย่างเห็นได้ชึดจนถึงขนาดทอดถอนใจด้วยความอับจนหนทาง “ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว สังคมเดี๋ยวนี้มันกลายเป็นอะไรไปแล้ว? หญิงสาวไม่สนใจที่จะรักษาพรหมจรรย์ของตัวเอง ช่างน่าสลดใจที่ต้องเห็นพวกเธอไม่นำพาต่อความศักดิ์สิทธิ์ของความสัมพันธ์ทางกาย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...