“ฉันบอกแล้วไงล่ะว่าเอาไว้คุณเฉินกลับมาเมื่อไหร่ฉันจะพาเขาไปอยู่ต่อหน้าคนของวังจวี้หมานด้วยตัวเองเลย ถ้านายยังไม่พอใจแล้วจะให้ฉันทำยังไง? ตอนนี้เขาไม่อยู่ที่นี่จะให้ฉันเรียกเขาออกมาจากกลางอากาศหรือไง?” จี้เหลียนจวินตะคอกใส่ด้วยความโกรธจัด
“ต่อให้เฉินผิงไม่อยู่ที่นี่ ก็ใช่ว่าพวกเราจะเจรจาต่อรองกับเจ้าสำนักฉินหรือหาทางเลือกอื่นไม่ได้สักหน่อย พวกเราจะใช้ความรุนแรงกันไปทำไมเล่า?” จี้เหลียนหยิงกล่าว
“ก็ได้ พวกแกอยากได้อะไรก็ว่ามา อยากได้เงินหรือว่าหญ้าเซียนล่ะ?”
ในที่สุดจี้เหลียนจวินก็ยอมผ่อนปรน ส่งคนจากวังจวี้หมานพวกนี้ออกไปให้ได้ก่อนก็แล้วกัน
เมื่อแดนบรรพบุรุษปิดลง จี้เหลียนจวินย่อมลงมือกับจี้เหลียนหยิงโดยไม่ต้องสงสัยเลย
เดิมทีเขาอดทนไว้เพราะเห็นแก่สายสัมพันธ์พี่น้อง ทว่าตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากเกินไปแล้ว
“เจ้าสำนักฉิน คุณอยากให้ชดเชยเรื่องนี้ยังไงดีล่ะ?” จี้เหลียนหยิงหันไปถามฉินเฮ่อเทียน
“พวกเราคนของวังจวี้หมานไม่ใช่ขอทานแล้วก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินหรือทรัพยากร ผมไม่ต้องการของพวกนั้นหรอก แต่ผมได้ยินมาว่าตอนนี้แดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้ที่มีจุติอิสระมากมายอยู่ในนั้นเปิดออกแล้ว ผมแค่อยากให้ลูกชายของตัวเองได้เข้าไปในแดนบรรพบุรุษของคุณแล้วสัมผัสกับประสบการณ์นั้น” ฉินเฮ่อเทียนตอบ
จี้เหลียนหยิงเหลือบมองฉินจิ้งอวิ๋นแล้วตอบว่า “เจ้าสำนักฉิน ดูเหมือนว่าลูกชายของคุณยังไม่เข้าใจถึงจุติเลย ต่อให้เขาเข้าไปในแดนบรรพบุรุษของพวกเราได้ เขาก็ได้อะไรไม่มากนักหรอก เช่นนั้นจะดันทุรังไปทำไมกัน?”
ถึงฉินจิ้งอวิ๋นจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากขั้นสามที่ยังไม่เข้าใจถึงจุติ แม้จะมีจุติอิสระอยู่มากมาย แต่พวกมันก็ล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์กับเขา
“นายท่านรองจี้ คุณอาจจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ผมไม่ได้มีลูกชายแค่คนเดียว”
หลังจากฉินเฮ่อเทียนพูดจบ ก็มีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาจากข้างนอก
เมื่อจี้เฉิงเห็นท่าทีตอบสนองของจี้เหลียนหยิงก็รู้สึกโกรธจัด เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าจี้เหลียนหยิงกับฉินเฮ่อเทียนกำลังแสดงละครตบตา! จี้เหลียนหยิงไปมาหาสู่กับวังจวี้หมานมาได้สักระยะแล้ว เขาจะไม่รู้ว่าฉินเฮ่อเทียนมีลูกชายสองคนไดด้ยังไงกัน? ยิ่งไปกว่านั้น เงื่อนไขที่ฉินเฮ่อเทียนเสนอขึ้นมาในวันนี้ก็มีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นแผนการที่จี้เหลียนหยิงเป็นคนวางเอาไว้ ยังไงซะเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวังจวี้หมานตั้งอยู่ในภูมิภาคทางตอนเหนือ พวกมันจะล่วงรู้ถึงสถานการณ์ในแดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้ได้ยังไงกันเล่า?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...