หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3253

“ต่อให้ทุกคนไม่ได้เข้ามาในแดนบรรพบุรุษ ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้คนจากวังจวี้หมานเข้าไปเด็ดขาด!” จี้เหลียนจวินแผดเสียงด้วยความโกรธเสียจนหน้าตาแดงก่ำ

“นายท่านจี้ ในเมื่อคุณไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้ งั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว มาใช้กำปั้นคุยกันเถอะ!”

ทันทีที่ฉินเฮ่อเทียนพูดจบ รัศมีพลังของสมาชิกวังจวี้หมานก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

“นายท่าน ก็แค่ให้เจ้าหนุ่มนั่นเข้าไปด้วย มีอะไรต่างกันด้วยเล่า? ก็แค่คนผู้เดียวใช่ว่าเขาจะใช้จุติอิสระจนหมดสักหน่อย”

“จริงด้วย พวกเราไม่ยอมโดนขัดขวางไม่ให้เข้าไปในแดนบรรพบุรุษเพียงเพราะเรื่องนี้หรอกนะ”

“เดิมทีพวกเราจากตระกูลสาขาก็ก้าวหน้าได้ช้าอยู่แล้ว หลังจากรอมานานหลายปีขนาดนั้น ขืนพวกเรายังไม่ได้เข้าไปในแดนบรรพบุรุษอีก ลูกหลานของพวกเราจะอาศัยอะไรมาช่วยเสริมพลังของตัวเองเล่า?”

พวกคนจากตระกูลสาขาเริ่มที่จะกดดันจี้เหลียนจวินอีกครั้ง

จี้เหลียนหยิงกระตุกยิ้มมุมปาก วันนี้ฉันมั่นใจว่าเอาชนะจี้เหลียนจวินได้แน่! ถ้าหากจี้เหลียนจวินยอมให้ลูกชายของฉินเฮ่อเทียนเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ ฉันก็จะทำตามที่สัญญาไว้กับฉินเฮ่อเทียนได้สำเร็จ จากนั้นความร่วมมือระหว่างฉันกับเขาก็จะเป็นไปได้ด้วยดี ในทางกลับกัน ถ้าหากจี้เหลียนจวินยืนกรานไม่ยอมให้ลูกชายของฉินเฮ่อเทียนเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ เขาก็จะล่วงเกินสมาชิกตระกูลสาขาของตระกูลจี้อีกหลายคน

ด้วยเหตุนี้เอง จี้เหลียนหยิงก็จะชนะใจพวกคนจากตระกูลสาขาให้ทอดทิ้งจี้เหลียนจวิน จากนั้นตำแหน่งประมุขของตระกูลคนถัดไปก็จะตกมาเป็นของเขา

ดังนั้นไม่ว่าวันนี้จี้เหลียนจวินจะตัดสินใจอย่างไร จี้เหลียนหยิงก็กุมชัยชนะเป็นที่แน่นอนแล้ว

จี้เหลียนจวินจ้องมองพวกคนจากตระกูลสาขาก่อนจะเหลือบมองจี้เหลียนหยิงที่ผุดยิ้มจาง ๆ เขาโมโหมากเสียจนหน้าตาแดงก่ำจนถึงขั้นตัวสั่นอยู่บ้าง

ต่อให้รู้ดีว่าเป็นกับดักของจี้เหลียนหยิง แต่จี้เหลียนจวินก็ไม่มีทางเลือกนอกเสียจากเดินเข้าไปหา

เมื่อจี้เฉิงเห็นบิดาของตนโกรธจัดเสียขนาดนั้น เขาก็ตวาดขึ้นมาว่า “จี้เหลียนหยิง แกสมคบคิดกับวังจวี้หมานมีเจตนาอะไรกันแน่? อย่านึกว่าไม่มีใครรู้ว่าแกไปมาหาสู่กับวังจวี้หมานมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว”

ตอนนั้นเขาไล่ตามจี้เหลียนหยิงไปตลอดทางจนถึงวังจวี้หมาน ฉะนั้นก่อนหน้านี้ที่เขาเห็นฝ่ายหลังแสดงละครตบตาร่วมกับฉินเฮ่อเทียนจึงทำให้เขาอดรนทนไม่หวอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้ฉันจะเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของจี้เหลียนหยิง

จี้เหลียนจวินยอมแพ้ในที่สุดและมอบตราประมุขของตระกูลให้อย่างอับจนหนทาง

เมื่อจี้เหลียนหยิงเห็นเช่นนั้น เขาก็ยิ้มขึ้นมาทันที “พี่ใหญ่ ผมขอชมเชยว่าพี่เป็นคนฉลาดที่เข้าใจสถานการณ์โดยรวม ไม่งั้นพี่จะกลายมาเป็นประมุขของตระกูลได้ยังไงกันเล่า...”

จี้เหลียนหยิงรับตราประมุขของตระกูลแล้วมอบให้แก่ฉินจิ้งหยวี่ จากนั้นเขาก็ยิ้มให้ฉินเฮ่อเทียน

เมื่อจัดการเรื่องนี้ได้แล้ว ทุกคนก็เริ่มมุ่งหน้าไปที่แดนบรรพบุรุษของตระกูลจี้

ในที่สุดกลุ่มคนหลายสิบคนก็เริ่มออกเดินทางเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ

ฉินจิ้งหยวี่โดดเด่นที่สุดในกลุ่มเพราะเขาสูงกว่าคนอื่นเกือบสองช่วงศีรษะ ส่วนจี้เยว่กับจี้เหม่ยเจินเดินอยู่ข้าง ๆ เขาพลางพูดคุยกันอย่างครึกครื้น

จี้เหม่ยหลิงได้แต่จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาอำมหิต แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกไป เมื่อจี้เฉิงไม่มีคุณสมบัติที่จะได้เข้าไปและจี้เหม่ยเหยียนก็ไม่รู้ว่าหายไปที่ไหน เธอจึงรู้สึกโดดเดี่ยวและอับจนหนทาง