“พี่หญิงรอง ไม่ต้องกลัว ยังมีผมอยู่ทั้งคน” จี้อวิ๋นที่ปะปนอยู่ท่ามกลางผู้คนเดินเข้ามากระซิบบอกจี้เหม่ยหลิง
จี้เหม่ยหลิงมองจี้อวิ๋นแล้วยิ้มพลางพยักหน้า ตอนนี้ไม่ว่าจี้อวิ๋นจะมีพลังแค่ไหน แต่อย่างน้อยมีเขาอยู่เคียงข้างก็ทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไปนัก
ขณะที่จี้เหม่ยหลิงกับจี้อวิ๋นคุยกันอยู่นั้น จี้เหม่ยเจินที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลก็เห็นจี้อวิ๋นเข้า
“พี่ดูสิ นั่นไม่ใช่นักกลั่นยาที่จี้เฉิงพามาหรอกเหรอ? มันเข้ามาได้ยังไงกัน?” จี้เหม่ยเจินกล่าวพลางชี้นิ้วไปทางจี้อวิ๋น
ตอนที่จี้เฉิงพาเฉินผิงกับคนอื่น ๆ มาที่นี่ เขาบอกว่าพวกเขาเป็นนักกลั่นยา ดังนั้นจี้เหม่ยเจินและคนอื่น ๆ จึงคิดว่าจี้อวิ๋นเองก็เป็นนักกลั่นยาด้วย
จี้เยว่เหลือบมองพลางยิ้มเยาะ “จี้เฉิงคงจะวางแผนให้ไอ้หมอนี่แฝงตัวเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ เธอไม่เห็นหรือไงว่ามันถึงขนาดชุดของตระกูลจี้? แต่ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้มันสวมชุดของตระกูลจี้ก็เข้าไปในแดนบรรพบุรุษไม่ได้หรอก ตอนที่ไท่จู่เปิดโปงตัวตนของมัน มาดูกันซิว่าพวกมันจะอธิบายว่ายังไง”
จี้เยว่ไม่ได้เปิดโปงจี้อวิ๋นทันที เขาคิดจะรอคอยจนกว่าพวกเขาจะเข้าไปในแดนบรรพบุรุษ ตอนที่ไท่จู่พบมันเข้าคงจะบันเทิงน่าดูเชียวล่ะ
คนทั้งกลุ่มรีบเข้าไปในแดนบรรพบุรุษแล้วเดินเข้าไปในโถงหลัก
บรรพชนของตระกูลจี้ยังคงนั่งหลับตาลงกึ่งหนึ่งอยู่กลางห้องโถง
เมื่อคนของตระกูลจี้เห็นเช่นนี้ พวกเขาก็คุกเข่าโขกศีรษะพลางกล่าวเสียงดังว่า “คำนับไท่จู่”
ไท่จู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วเพ่งสายตามองมาที่ฉินจิ้งหยวี่ทันที
ไท่จู่ไม่จำเป็นต้องทดสอบสายเลือด ก็บอกได้ว่าฉินจิ้งหยวี่ไม่ใช่คนของตระกูลจี้
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้มีคนนอกมาอยู่ที่นี่ได้เล่า?” ไท่จู่ถามเสียงเย็น
“ไท่จู่ นี่คือนายท่านฉินจากวังจวี้หมาน เนื่องจากตระกูลจี้ของพวกเราเป็นหนี้บุญคุณวังจวี้หมาน ประมุขของตระกูลจึงอนุญาตให้นายท่านฉินเข้ามาในแดนบรรพบุรุษได้ นี่คือตราที่ประมุขของตระกูลมอบให้ขอรับ”
จี้เยว่รีบแสดงตราประมุขของตระกูลแก่ไท่จู่
ไท่จู่เหลือบมองผ่าน ๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เขากลับโบกมือเปิดประตูที่อยู่ข้างหลังตนเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...