“นายท่านฉิน ฉันคิดว่าพวกเราไม่ควรจะเข้าไปในนั้นนะคะ ฉันรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ในถ้ำแห่งนั้น!” จี้เหม่ยเจินเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นกังวล
“ถ้าคุณกลัวขนาดนั้นก็อยู่ตรงนี้เถอะ ผมจะเข้าไปในนั้นเอง!” ฉินจิ้งหยวี่กล่าวพลางเดินเข้าไปในถ้ำ
จี้เยว่กับจี้เหม่ยเจินมองหน้ากันก่อนจะตามหลังฉินจิ้งหยวี่ไป ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นกับฉินจิ้งหยวี่ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะบอกวังจวี้หมานอย่างไรดี พวกเขาไม่เพียงจะสูญเสียความร่วมมือเท่านั้น แต่วังจวี้หมานยังจะหันมาโกรธแค้นพวกเขาอีกด้วย
เมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว พวกเขาก็เห็นแต่เพียงความมืดมิดอันไร้ซึ่งแสงสว่าง ยิ่งไปกว่านั้นข้างในยังมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ชวนให้กระดูกสันหลังสั่นสะท้านอีกด้วย
ขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้าไปในถ้ำ พวกเขาก็เริ่มมองเห็นแหล่งกำเนิดแสงที่อยู่ตรงหน้า แสงสว่างชักจะเริ่มสว่างเจิดจ้าเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น
หลังจากปรับตัวให้ชินกับแสงสว่างได้แล้ว พวกเขาก็เห็นว่าตนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าอสูรจุติที่มีขนาดเท่ากับภูเขาลูกย่อม ๆ การที่มันเปล่งประกายเจิดจ้าทำให้เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับอสูรจุติที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากจุติโลหะ
เมื่อจี้เยว่กับจี้เหม่ยเจินเห็นอสูรจุติ พวกเขาก็ต่างรู้สึกตื่นตกใจ ในทางกลับกัน ฉินจิ้งหยวี่ไม่มีวี่แววหวาดกลัวเลยสักนิด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นพลางกล่าวว่า “ยอดเยี่ยมไปเลย! หลังจากฆ่าอสูรจุติขนาดยักษ์ตนนี้แล้ว ฉันก็น่าจะเข้าใจถึงจุติโลหะได้แล้วล่ะ!”
ฉินจิ้งหยวี่หมกมุ่นอยู่กับการเข้าใจถึงจุติ โดยไม่สนใจว่าอสูรจุติจะแข็งแกร่งขนาดไหนเลย
เขากำลังจะเริ่มลงมือ จี้เยว่ก็คว้าแขนเขาไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจว่า “นายท่านฉิน ผมไม่คิดว่าพวกเราควรจะลงมือกับอสูรจุติตนนี้หรอกนะ มันดูน่ากลัวจริง ๆ ขืนพวกเราไปยั่วโทสะมันเข้า คงไม่ได้ออกจากถ้ำแห่งนี้เป็นแน่”
ฉินจิ้งหยวี่จ้องมองจี้เยว่ด้วยสายตาดูแคลนแล้วตะโกนใส่ว่า “ปล่อยผมซะ! พวกคุณมันขี้ขลาดตาขาว ถ้ากลัวขนาดนั้นก็ออกไปรอข้างนอกเถอะ! ผมจัดการกับอสูรจุติตนนี้เองก็ได้!”
เขาเพิ่งจะพูดจบ พื้นพิภพเบื้องล่างก็สั่นสะเทือน อสูรจุติขนาดยักษ์ขยับตัวนิดหน่อยแล้วจับจ้องมาที่พวกเขาทั้งสามคน
เมื่อพวกเขาถูกอสูรจุติจ้องมอง พวกเขาก็ตัวแข็งทื่อ
โฮก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...