เฉินผิงคิดว่าต้องมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับหุบเขาแห่งนี้แน่ๆ นั่นเป็นคำอธิบายเดียวที่เขานึกออกสำหรับสถานการณ์อันแปลกประหลาดนี้
หากอสูรจุติเหล่านี้ไม่สามารถออกจากหุบเขาได้ก็ต้องมีบางอย่างในนั้นที่ทำให้รัศมีจุติกลายเป็นอสูรจุติพวกมันอาจจะกลับกลายเป็นรัศมีจุติก็ได้ถ้าออกมาจากหุบเขา!
แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงทฤษฎีที่เฉินผิงคิดขึ้นมา เขายังไม่แน่ใจว่ามันจริงหรือเปล่า
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ในอันตรายแล้ว เฉินผิงและคนอื่นๆ จึงเดินทางกลับไปที่ทางเข้าหุบเขา
คนของตระกูลจี้ต่างมีสีหน้าหวาดกลัวขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่อสูรจุติขนาดยักษ์ ขอบคุณสวรรค์ที่อสูรจุติไม่สามารถออกจากหุบเขาได้! ไม่อย่างนั้นเราคงตายกันหมด!
“เวรเอ้ย! ยังดีที่เราออกจากที่นั่นได้ทันเวลา! ไม่เช่นนั้นพวกเราคงตายในหุบเขาแน่! ถามจริงนะ เกิดบ้าอะไรขึ้นกับตระกูลจี้? ทำไมพวกคุณถึงมีอสูรจุติขนาดมหึมาในแดนบรรพบุรุษของพวกคุณ?” ฉินจิ้งหยวี่อุทานขณะเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก
จี้เยว่และจี้เหม่ยเจินเพียงแค่สบตากันโดยไม่พูดอะไร ฉินจิ้งหยวี่ไม่รู้เลยว่าพวกนั้นสาปแช่งเขาในใจนับครั้งไม่ถ้วน
เขาคือคนที่ยืนกรานจะเข้าไปในถ้ำและไปแหย่อสูรจุติเข้า! เขามีหน้ามาบ่นได้ยังไงหลังจากที่พวกเราเกือบถูกฆ่ากันหมด?
ราวกับจะท้าทายผู้ที่จ้องมองมัน อสูรจุติขนาดยักษ์ส่งเสียงคำรามดังลั่นเป็นการตอบสนอง
“ลองจินตนาการถึงปริมาณของรัศมีจุติที่เราจะได้รับจากการฆ่าอสูรจุติขนาดยักษ์ตัวนั้นดูสิ”
เฉินผิงดูตื่นเต้นในขณะที่เขาจ้องมองอสูรจุติขนาดยักษ์
การเข้าไปที่นั่นทั้งที่มีฝูงอสูรจุติอยู่โดยรอบไม่ต่างกับฆ่าตัวตาย! คงจะดีไม่น้อยถ้ามีใครสามารถช่วยล่อพวกมันออกไปได้แต่คนสติดีที่ไหนจะเสี่ยงชีวิตเพื่อทำแบบนั้น? ฉันรู้ว่าคนของตระกูลจี้จะไม่ทำพวกเขายังใช้จุติภูมิไม่ได้ดังนั้นถึงพวกเขาเข้าไปในนั้นก็คงไม่ได้อะไรอยู่ดีถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ชีวิตของพวกเขาก็คงตกอยู่ในอันตรายจี้เหม่ยเหยียนจี้เหม่ยหลิงและจี้อวิ๋นน่าจะทำได้แต่ฉันกังวลเรื่องความปลอดภัยของพวกเขาอืม...
ในเมื่อพวกเขาเข้าไปในหุบเขาและฆ่าอสูรจุติในนั้นใครบางคนในหมู่พวกเขาจึงต้องใช้จุติภูมิได้และเชี่ยวชาญจุติรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง! ฉันน่าจะลองร่วมมือกับพวกเขาดูแต่ฉันดันไปหักแขนของฉินจิ้งอวิ๋นเลยไม่แน่ใจว่าชายคนนั้นที่มาจากวังจวี้หมานจะเต็มใจร่วมมือกับฉันหรือเปล่า... ดูจากสายตาของชายคนนั้นแล้วฉันคิดว่าเขาอยากจะฆ่าอสูรจุติขนาดยักษ์ตัวนั้นด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...