“ดูดกลืนรัศมีจุติ?” จี้เหม่ยหลิงรู้สึกงุนงง “จี้เหม่ยเหยียนปลุกจุติภูมิหรือสัมผัสถึงจุติยังไม่ได้ แล้วเธอจะดูดกลืนรัศมีจุติได้ยังไง?”
“บางทีเธออาจเพิ่งปลุกจุติภูมิของเธอขึ้นมาและสัมผัสถึงจุติได้ที่นี่ ตอนนี้อย่าเพิ่งรบกวนพวกเขา” จี้อวิ๋นแนะนำพลางดึงจี้เหม่ยหลิงออกไปเพื่อให้รอก่อน พร้อมกับเฝ้าระวังให้เฉินผิงและจี้เหม่ยเหยียน
จี้เยว่และจี้เหม่ยเจินเข้าไปหาฉินจิ้งหยวี่
“คุณฉินจิ้งหยวี่ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?” จี้เยว่ถามด้วยความกังวล
เขากลัวว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับฉินจิ้งหยวี่ พวกเขาอาจต้องเผชิญกับผลที่ตามมาจากวังจวี้หมาน
“จะอะไรเสียอีกล่ะ? ฉันสัมผัสถึงจุติได้แล้วน่ะสิ! ฉันสัมผัสถึงจุติได้แล้ว!” ฉินจิ้งหยวี่อุทานอย่างตื่นเต้น
“ยินดีด้วย คุณฉินจิ้งหยวี่ เมื่อคุณสัมผัสถึงจุติได้แล้ว คุณก็ควรรีบดูดกลืนมัน เวลาของเราในแดนบรรพบุรุษมีจำกัด” จี้เหม่ยเจินแนะนำ
“จริงด้วย มัวแต่ตื่นเต้นจนเกือบลืม” ฉินจิ้งหยวี่พยักหน้า “ทั้งสองคนปกป้องฉันด้วย หลังจากที่เราไปจากที่นี่ ฉันจะให้รางวัลพวกคุณและรายงานกับพ่อของฉันตามความจริง”
“ไม่ต้องกังวล คุณฉินจิ้งหยวี่ เราจะดูแลคุณอย่างดี” จี้เยว่รับปากกับเขา
ไม่ช้าฉินจิ้งหยวี่ก็หลับตาอีกครั้งเพื่อดูดกลืนรัศมีจุติ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พริบตาเดียวก็ผ่านไปสองวันแล้ว ที่ด้านบนฉินจิ้งหยวี่ จี้เหม่ยเหยียนและเฉินผิง มีวังวนสามอันที่แตกต่างกัน ซึ่งเกิดขึ้นจากการดูดกลืนรัศมีจุติ
วังวนของเฉินผิงมีขนาดใหญ่ที่สุดและเร็วที่สุด ดูดกลืนรัศมีจุติได้มากกว่าอย่างชัดเจน
ต่อไปเป็นของจี้เหม่ยเหยียน และวังวนของฉินจิ้งหยวี่ที่แทบจะมองไม่เห็นเมื่อเอามาเทียบกัน
ทันใดนั้นฉินจิ้งหยวี่ก็ขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังขยายออก ราวกับว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด
เขาลืมตาขึ้นทันทีและหายใจหอบ รัศมีจุติในอากาศหลุดจากแรงดึงดูด มันสลายไปอย่างรวดเร็วและไหลไปทางเฉินผิง
“คุณฉินจิ้งหยวี่ เป็นอะไรไหม?” จี้เยว่ถามอย่างกังวล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...