หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3281

“บ้าชะมัด” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะสบถเมื่อได้ยินแบบนั้น

กลายเป็นว่าการจะทำแบบนั้นได้จำเป็นต้องเข้าถึงจุติเวลา การฝึกดรรชนีเซียนโดยใช้จุติเวลาไม่ได้นั้นเปล่าประโยชน์

ในขณะนั้น เฉินผิงสงสัยว่าไท่จู่ปั่นหัวเขาหรือเปล่า

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง ไท่จู่ก็หัวเราะเบา ๆ “เป็นอะไรไป? คุณไม่มั่นใจในตัวเองเลยเหรอ? คิดว่าตัวเองคงไม่สามารถเข้าถึงจุติเวลาได้งั้นหรือ?”

“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ผมก็ต้องมั่นใจอยู่แล้ว แค่ท่านไม่ได้อธิบายให้ผมฟังก่อนหน้านี้ ผมเลยรู้สึกเหมือนกำลังโดนท่านหลอก... “

เฉินผิงรู้ว่าไท่จู่ต้องจงใจทำแน่ๆ

“ดรรชนีเซียนเป็นวิชาขั้นสูงสุดของฉัน คิดว่าฉันจะสอนให้ใครก็ได้งั้นหรือ?” ไท่จู่พูดพร้อมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเฉินผิง

รัศมีสีทองไหลเข้าสู่จิตของเฉินผิง

เกิดเสียงดังก้องในทะเลแห่งจิตสำนึกของเฉินผิง ทันใดนั้นวิชาใหม่ก็ปรากฏขึ้น

“ไม่ยักรู้ว่าคุณขังคนไว้ในทะเลจิตสำนึกด้วย” ไท่จู่กล่าวหลังจากมอบดรรชนีเซียนให้เฉินผิง

“นั่นผู้ใช้วิชามาร ผมฆ่ากายหยาบของพวกเขา และวิญญาณของพวกเขาก็ถูกขังไว้ในทะเลจิตสำนึกของผม” เฉินผิงอธิบาย

“ตอนนี้ฉันได้ส่งต่อดรรชนีเซียนให้กับคุณแล้ว จะใช้ได้เมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะสามารถเข้าถึงจุติเวลาได้หรือเปล่า”

“คุณวางแผนจะไปที่ไหนต่อหลังไปจากคฤหาสน์ตระกูลจี้?” ไท่จู่ถาม

“ไปที่เขาเทียนโหมวในเขตใต้” เฉินผิงตอบตามความจริง

“เขาเทียนโหมวเป็นสถานที่อันเต็มไปด้วยอันตราย มีผู้ใช้วิชามารชุกชุม เป็นจุดที่มีผู้ใช้วิชามารอยู่มากที่สุด มีข่าวลือว่าในระหว่างสมรภูมิแห่งทวยเทพ เขาเทียนโหมวคือสนามรบอันโหดเหี้ยมที่คร่าชีวิตเซียนมากที่สุด ตำนานเล่าว่าที่ใต้เขาเทียนโหมวมีจ้าวมารบรรพกาลผู้ทรงพลังแห่งอาณาจักรมาร ซึ่งถูกปราบเมื่อนานมาแล้ว อย่างไรก็ตาม ในระหว่างสงครามเศษเสี้ยววิญญาณของมันได้ถูกปลดปล่อยออกมา ซึ่งนำไปสู่การเข่นฆ่าเซียนจำนวนนับไม่ถ้วน ตั้งแต่นั้นมา เขานั้นก็เปลี่ยนชื่อเป็นเขาเทียนโหมว ผู้ใช้วิชามารจำนวนมากแสวงหาที่หลบภัยและที่พักฟื้นในเขาเทียนโหมว ทำให้ที่นี่เป็นแหล่งชุมนุมของพวกเขาในอาณาจักรนิรันดร์” ไท่จู่กล่าวเสริม ในขณะที่เขายังคงพูดคุยกับเฉินผิงต่อ

“อย่างนั้นเหรอครับ?” เฉินผิงค่อนข้างแปลกใจ ดูเหมือนว่าจ้าวมารที่ถูกสะกดอยู่ใต้เขาเทียนโหมวนั้นน่าเกรงขามยิ่งกว่าเฟิ่งมัวเสียอีก

ท้ายที่สุดแล้ว ก็คงเหมือนกับที่เขาว่ากันไว้ คบบัณฑิต บัณฑิตย่อมพาไปหาผล

ขณะที่พวกเขาออกจากเมืองหวงหลาน ฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้น

“คุณเฉิน เราจะไปไหนกันต่อ?” จี้อวิ๋นถามเฉินผิง

“ลุงของคุณบอกว่ามีอาคมเคลื่อนย้ายในเมืองจูหวงที่จะพาไปสู่เขตใต้ ไปที่เมืองจูหวงกันก่อน” เฉินผิงตอบ

“คุณเฉิน คือผมไม่คุ้นเคยกับเมืองจูหวง…”

จี้อวิ๋นหน้าเจื่อน เพราะอาศัยอยู่ในเขตเหนือ เขาเลยไม่มีความรู้เรื่องบ้านเมืองหรืออาณาจักรในเขตกลาง

เฉินผิงมองไปที่หัวเฟิ่ง เธอรีบส่ายหน้าแล้วพูด “ไม่ต้องมองมาที่ฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”