“บ้าชะมัด” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะสบถเมื่อได้ยินแบบนั้น
กลายเป็นว่าการจะทำแบบนั้นได้จำเป็นต้องเข้าถึงจุติเวลา การฝึกดรรชนีเซียนโดยใช้จุติเวลาไม่ได้นั้นเปล่าประโยชน์
ในขณะนั้น เฉินผิงสงสัยว่าไท่จู่ปั่นหัวเขาหรือเปล่า
เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง ไท่จู่ก็หัวเราะเบา ๆ “เป็นอะไรไป? คุณไม่มั่นใจในตัวเองเลยเหรอ? คิดว่าตัวเองคงไม่สามารถเข้าถึงจุติเวลาได้งั้นหรือ?”
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ ผมก็ต้องมั่นใจอยู่แล้ว แค่ท่านไม่ได้อธิบายให้ผมฟังก่อนหน้านี้ ผมเลยรู้สึกเหมือนกำลังโดนท่านหลอก... “
เฉินผิงรู้ว่าไท่จู่ต้องจงใจทำแน่ๆ
“ดรรชนีเซียนเป็นวิชาขั้นสูงสุดของฉัน คิดว่าฉันจะสอนให้ใครก็ได้งั้นหรือ?” ไท่จู่พูดพร้อมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเฉินผิง
รัศมีสีทองไหลเข้าสู่จิตของเฉินผิง
เกิดเสียงดังก้องในทะเลแห่งจิตสำนึกของเฉินผิง ทันใดนั้นวิชาใหม่ก็ปรากฏขึ้น
“ไม่ยักรู้ว่าคุณขังคนไว้ในทะเลจิตสำนึกด้วย” ไท่จู่กล่าวหลังจากมอบดรรชนีเซียนให้เฉินผิง
“นั่นผู้ใช้วิชามาร ผมฆ่ากายหยาบของพวกเขา และวิญญาณของพวกเขาก็ถูกขังไว้ในทะเลจิตสำนึกของผม” เฉินผิงอธิบาย
“ตอนนี้ฉันได้ส่งต่อดรรชนีเซียนให้กับคุณแล้ว จะใช้ได้เมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะสามารถเข้าถึงจุติเวลาได้หรือเปล่า”
“คุณวางแผนจะไปที่ไหนต่อหลังไปจากคฤหาสน์ตระกูลจี้?” ไท่จู่ถาม
“ไปที่เขาเทียนโหมวในเขตใต้” เฉินผิงตอบตามความจริง
“เขาเทียนโหมวเป็นสถานที่อันเต็มไปด้วยอันตราย มีผู้ใช้วิชามารชุกชุม เป็นจุดที่มีผู้ใช้วิชามารอยู่มากที่สุด มีข่าวลือว่าในระหว่างสมรภูมิแห่งทวยเทพ เขาเทียนโหมวคือสนามรบอันโหดเหี้ยมที่คร่าชีวิตเซียนมากที่สุด ตำนานเล่าว่าที่ใต้เขาเทียนโหมวมีจ้าวมารบรรพกาลผู้ทรงพลังแห่งอาณาจักรมาร ซึ่งถูกปราบเมื่อนานมาแล้ว อย่างไรก็ตาม ในระหว่างสงครามเศษเสี้ยววิญญาณของมันได้ถูกปลดปล่อยออกมา ซึ่งนำไปสู่การเข่นฆ่าเซียนจำนวนนับไม่ถ้วน ตั้งแต่นั้นมา เขานั้นก็เปลี่ยนชื่อเป็นเขาเทียนโหมว ผู้ใช้วิชามารจำนวนมากแสวงหาที่หลบภัยและที่พักฟื้นในเขาเทียนโหมว ทำให้ที่นี่เป็นแหล่งชุมนุมของพวกเขาในอาณาจักรนิรันดร์” ไท่จู่กล่าวเสริม ในขณะที่เขายังคงพูดคุยกับเฉินผิงต่อ
“อย่างนั้นเหรอครับ?” เฉินผิงค่อนข้างแปลกใจ ดูเหมือนว่าจ้าวมารที่ถูกสะกดอยู่ใต้เขาเทียนโหมวนั้นน่าเกรงขามยิ่งกว่าเฟิ่งมัวเสียอีก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...