หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3289

“ถ้านี่คือโอกาสทอง แล้วทำไมคุณถึงไม่ลงมือล่ะ?” ไช่เชี่ยนหนานถาม

เห็นได้ชัดว่าไช่เชี่ยนหนานดูจะติดใจกับความลังเลของซือกงเจิ้นที่เขาไม่ยอมพูดก่อนหน้านี้ และเข้าช่วยพ่อของเธอในการขับไล่ฝูงนก

ซือกงเจิ้นเหลือบมองไช่เชี่ยนหนานแวบหนึ่ง ก่อนที่จะกระโจนออกจากเรือเหาะ มุ่งหน้าตรงไปหาปักษาสายรุ้ง

“เด็กโง่ พูดอะไรของลูกน่ะ?!” ไช่หงเว่ยดุลูกสาวของเขา เขาประหลาดใจ และพุ่งทะยานออกจากเรือเหาะเช่นกัน

ด้วยความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับตระกูลซือ เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้ซือกงเจิ้นไปคนเดียวได้ เพราะกลัวว่าจะมีบางอย่างผิดพลาด

ขณะที่ไช่หงเว่ยและซือกงเจิ้นกระโดดออกจากเรือเหาะ คมดาบที่เกิดจากปักษาสายรุ้งหลายหมื่นตัวก็ตัดผ่านตาข่ายขนาดยักษ์ที่ผู้อาวุโสเหมี่ยวสร้างขึ้น

ตาข่ายฉีกขาด และพลังวิญญาณก็สลายไปในทันที ทำให้ผู้อาวุโสเหมี่ยวกระอักเลือดออกมาคำโต จากนั้น ฝูงปักษาสายรุ้งจำนวนมหาศาลก็พุ่งเข้าหาผู้อาวุโสเหมี่ยว

“ผู้อาวุุโสเหมี่ยว!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น ไช่หงเว่ยก็ตื่นตระหนก เขาอยากจะไปช่วยผู้อาวุโสเหมี่ยวแต่ก็ลังเลเมื่อต้องเผชิญหน้ากับฝูงปักษาสายรุ้ง

ทางด้านซือกงเจิ้น เขารีบหันหลังและพุ่งกลับไปที่เรือเหาะเมื่อเห็นตาข่ายของผู้อาวุโสเหมี่ยวฉีกขาดและฝูงนกโถมเข้ามา

“คุณปู่!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหมี่ยวเหมี่ยวก็ร้อนรนที่จะพุ่งออกจากเรือเหาะ แต่ถูกเฉินผิงห้ามเอาไว้

หลังจากรั้งเหมี่ยวเหมี่ยวเอาไว้ เฉินผิงก็กระโดดออกไป และกระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาในเวลาเดียวกัน

กระบี่พิฆาตมังกรพ่นเปลวไฟออกมาขณะที่เฉินผิงแทงไปข้างหน้า รัศมีที่ครอบคลุมเป็นบริเวณกว้างผสานกับเพลิงปีศาจ ปะทุออกมาราวกับดอกไม้ไฟอันงดงาม

โดยปกติแล้ว สัตว์อสูรธรรมดาจะถอยกลับด้วยความกลัวเปลวไฟที่รุนแรงเช่นนี้

ขณะที่เฉินผิงตวัดกระบี่ เปลวไฟที่กระจายออกไปหยุดไม่ให้ฝูงนกเข้ามาใกล้เป็นเวลาสั้นๆ

พอพวกมันชะงักชั่วครู่ เฉินผิงก็เคลื่อนตัวไปหาผู้อาวุโสเหมี่ยวอย่างรวดเร็ว พาตัวอีกฝ่ายมากับเขา และถอยกลับไปยังเรือเหาะ

อย่างไรก็ตาม ปักษาสายรุ้งตอบสนองในทันที พวกมันส่งเสียงร้องแหลมสูงขณะที่พุ่งไปข้างหน้า

ไช่เชี่ยนหนานกลอกตาใส่ซือกงเจิ้น นายน่ะหนีเร็วกว่าใครเลย “หวุดหวิด” อะไรของนาย?

“คุณปู่? คุณปู่!” เหมี่ยวเหมี่ยวร้องด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของผู้อาวุโสเหมี่ยว

ทันใดนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรวัยกลางคนก็โผล่ออกมาจากฝูงชน “ขอฉันดูหน่อย...”

“ได้โปรด คุณเฉิน จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผู้อาวุุโสเหมี่ยว” ไช่หงเว่ยอ้อนวอนผู้บำเพ็ญเพียรวัยกลางคน

“ไม่ต้องกลัว ถึงผู้อาวุุโสเหมี่ยวจะถูกนกโจมตี แต่อาการก็ไม่น่าจะหนักหนา”

ด้วยน้ำเสียงปลอบโยน นักกลั่นยาแซ่เฉินหมอบลงและสำรวจอาการผู้อาวุโสเหมี่ยวอย่างละเอียด

หลังตรวจเสร็จ เขาก็หยิบขวดกระเบื้องลายครามออกมาพร้อมกับยาสองเม็ด กลิ่นหอมของยาฟุ้งทั่วเรือเหาะ

คุณภาพของยาเห็นได้ชัดจากกลิ่นหอมของมัน อย่างไรก็ตาม เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นยาในฝ่ามือของนักกลั่นยาแซ่เฉิน

ขณะที่นักกลั่นยาแซ่เฉินกำลังจะเอายาให้ผู้อาวุโสเหมี่ยวกิน เฉินผิงก็เข้ามาขวาง “ยาพวกนี้ช่วยคุณผู้อาวุุโสเหมี่ยวไม่ได้หรอก อาการบาดเจ็บของเขามีมากกว่าความเสียหายทางกายภาพ”