หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3290

นักกลั่นยาแซ่เฉินขมวดคิ้วแล้วหันไปหาเฉินผิง เขาถามว่า “คุณหมายถึงอะไร? คุณคิดว่าฉันทำไม่ถูกงั้นหรือ?”

สีหน้าของนักกลั่นยาแซ่เฉินดูไม่พอใจ

“หยุดพูดไร้สาระเถอะ ถึงนักกลั่นยาแซ่เฉินจะไม่เก่งเท่าเย่าซุน แต่เขาก็ยังมีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์สูง เราทุกคนก็เห็นว่าผู้อาวุโสเหมี่ยวได้รับบาดเจ็บจากปักษาสายรุ้งพวกนั้น แล้วมันจะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง?” ซือกงเจิ้นพูดกับเฉินผิง

“นี่คุณเป็นคนแบบไหนกัน? เป็นนักกลั่นยาหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่ก็อย่ามายุ่ง”

“ต่อให้คุณเป็นนักกลั่นยา แต่ก็ยังอายุน้อย ทักษะของคุณจะสูงสักแค่ไหนกัน? คุณกล้ากล้ากังขาในความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ของนักกลั่นยาแซ่เฉินได้ยังไง?”

ทุกคนแสดงความไม่พอใจกับเฉินผิง

“ในเมื่อคุณช่วยผู้อาวุุโสเหมี่ยวเอาไว้ คุณก็ไม่ควรเข้ามาขวางนักกลั่นยาแซ่เฉินที่กำลังรักษาเขา คุณคิดว่านักกลั่นยาแซ่เฉินดูไม่ออกหรือไงว่าอาการบาดเจ็บเกิดจากการโดนนกโจมตีหรือเปล่า?” ไช่หงเว่ยก็แสดงท่าทีไม่พอใจเช่นกัน

จี้อวิ๋นรีบพูดว่า “คุณไช่ คุณเฉินไม่ใช่นักกลั่นยาธรรมดาๆ อันที่จริงฝีมือของเขาอยู่ในระดับสูง แม้แต่เย่าซุนแห่งเมืองหวงหลานก็ยังถือว่าเขาเหนือกว่าและยอมรับความพ่ายแพ้!”

“เจ้าหนู เลิกคุยโตได้แล้ว เย่าซุนแห่งเมืองหวงหลานจะยอมจำนนต่อเด็กอย่างเขาได้ยังไงกัน?” นักกลั่นยาแซ่เฉินปฏิเสธที่จะเชื่อคำพูดของจี้อวิ๋น

เฉินผิงไม่สนคำเยาะเย้ยและไม่เชื่อใจที่พุ่งเป้ามาที่เขา เขาพูดกับนักกลั่นยาแซ่เฉินด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมขอเตือนคุณอีกครั้ง อาการบาดเจ็บของผู้อาวุุโสเหมี่ยวไม่ได้เกิดจากการถูกนกโจมตี ถ้าคุณให้เขากินยานี้ ไม่เพียงแต่มันจะไม่ช่วยเขาเท่านั้น ที่จริงมันอาจทำให้เขาเสียชีวิตด้วยซ้ำ”

“เจ้าหนู ถ้าอยากจะอวดอ้างฝีมือนักก็ไปทำที่อื่นซะ ฉันจะไม่ยอมให้นายกังขาในฝีมือของฉัน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับผู้อาวุุโสเหมี่ยวหลังจากที่เขากินยาของฉันเข้าไป ฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันจะรักษาคำพูดของฉันต่อหน้าพยานหลายคนแน่นอน” นักกลั่นยาแซ่เฉินพูดอย่างขุ่นเคือง

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเข้าขัดขวางการรักษาของผู้อาวุโสเหมี่ยวอย่างไม่เลิกรา เหมี่ยวเหมี่ยวก็โกรธจัดและตะโกนว่า “เป็นบ้าอะไรของนาย? นายทำให้การรักษาของคุณปู่ล่าช้า นายรับผิดชอบได้หรือเปล่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปู่?”

เมื่อเห็นท่าทีของเหมี่ยวเหมี่ยว เฉินผิงจึงเลือกที่จะไม่โต้แย้งต่อไป เขาถอยหลังไปสองก้าว หันไปสนใจฝูงนกที่อยู่นอกเรือเหาะ

“นักกลั่นยาแซ่เฉิน ช่วยปู่ของฉันเร็วเข้า!” เหมี่ยวเหมี่ยวรบร้า

นักกลั่นยาแซ่เฉินใส่ยาสองเม็ดเข้าไปในปากของผู้อาวุโสเหมี่ยว

“ผมรู้” เฉินผิงดูไม่แปลกใจขณะที่ยังคงเฝ้าดูฝูงนกที่อยู่ข้างนอก

ในขณะนั้น ผู้อาวุโสเหมี่ยวหันไปหานักกลั่นยาแซ่เฉินแล้วพูดอย่างซาบซึ้งว่า “นักกลั่นยาแซ่เฉิน ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะไม่มีวันลืมเรื่องนี้เลย”

“ชมกันเกินไปแล้ว ผู้อาวุุโสเหมี่ยว ในฐานะนักกลั่นยา การช่วยชีวิตและช่วยเหลือผู้บาดเจ็บคือหน้าที่ของฉัน ยิ่งไปกว่านั้น เรายังต้องพึ่งพาคุณอีกในอนาคต” นักกลั่นยาแซ่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

“ฮึ นายท่านเป็นคนเข้าไปเสี่ยงพาชายชราคนนั้นกลับมา คนอื่นกลับได้หน้าแทนเสียได้” หัวเฟิ่ง ตะคอกอย่างไม่พอใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินผิงยอมเสี่ยงพาผู้อาวุโสเหมี่ยวกลับมาที่เรือเหาะ ฝ่ายหลังก็คงจะตายไปแล้ว

ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสเหมี่ยวจะได้ยินคำพูดของหัวเฟิ่ง

เขาเดินไปและพูดขอบคุณ “พ่อหนุ่ม ขอบคุณที่ช่วยฉันให้พ้นอันตรายในช่วงคับขัน ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าปักษาสายรุ้งพวกนั้นคงจะกินฉันไปแล้ว”