หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3295

คำพูดของไช่หงเว่ยทำให้เฉินผิงนึกถึงทะเลโม่ไห่ทันที ซึ่งทะเลนั้นก็เป็นพรมแดนระหว่างสองดินแดนและเป็นพื้นที่ที่จำกัดการลอยตัวเช่นกัน

เฉินผิงรู้สึกงุนงงว่าใครกันที่เป็นคนวางอาคมเอาไว้ ซึ่งทำให้ไม่สามารถลอยข้ามพรมแดนระหว่างสองเขตได้

อย่างไรก็ตาม เรือเหาะได้แต่ลอยลงมาอย่างช้าๆ เมื่อถึงพื้นแล้วทุกคนก็ลงไป และจี้อวิ๋นก็เก็บเรือเหาะเอาไว้

เมื่อเฉินผิงออกจากเรือเหาะ เขาสังเกตเห็นว่าพื้นด้านล่างถูกปกคลุมไปด้วยดินสีน้ำตาลแดง แม้แต่หินบนภูเขาก็มีสีที่ดูแล้วชวนให้ไม่สบายใจ ราวกับว่าภูมิประเทศทั้งแถบเต็มไปด้วยเลือด และผุกร่อนมานานหลายปีจนกลายเป็นสีสันอันน่าสยดสยอง

อย่างไรก็ตาม คนอื่นๆ ดูจะคุ้นเคยกับทิวทัศน์และท่าทีของพวกเขายังคงดังเดิม

“ทุกคนระวังตัวด้วย เพราะเราจะเข้าสู่เขตใต้ผ่านเทือกเขาสีเลือด พื้นที่นี้ไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรหลายชนิดเท่านั้น แต่ยังมีคนคอยซุ่มโจมตีฝ่ายต่างๆ ที่มุ่งหน้าไปยังเขตใต้อีกด้วย เราต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ” ไช่หงเว่ยเตือนฝูงชนเสียงดัง

ทั้งกลุ่มพยักหน้า พวกเขาย่อมตระหนักถึงอันตรายอยู่แล้ว เนื่องจากพวกเขาเลือกที่จะเดินทางไปยังเขตใต้ผ่านเส้นทางนั้น ไม่เช่นนั้น พวกเขาคงจะใช้อาคมเคลื่อนย้ายในเมืองจูหวงไปแล้ว

หลังจากได้รับคำแนะนำ ทุกคนก็เริ่มเดินทางไปยังเทือกเขาสีเลือด ขณะที่เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็เห็นเทือกเขาอันไม่มีที่สิ้นสุดทอดยาวข้ามขอบฟ้า ซึ่งดูราวจะผสานท้องฟ้าและแผ่นดินเข้าด้วยกัน

ลึกเข้าไปในเทือกเขา หมอกก็เริ่มหนาขึ้น และมีเสียงคำรามของสัตว์อสูรดังเป็นระยะ

เฉินผิงรู้สึกงุนงง สัตว์อสูรก็คือสัตว์อสูร พวกมันกลายพันธุ์เป็นเทพอสูรได้ด้วยหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น อาณาจักรนิรันดร์ไม่มีพลังสวรรค์ แล้วสัตว์อสูรจะกลายเป็นเทพอสูรได้ยังไง?