หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3297

“แน่นอน ไม่จำเป็นหรอกครับ” เฉินผิงตอบยิ้มๆ

ว่าแล้วเขาก็เตรียมเดินเข้าป่า ขณะที่หัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นอยากจะไปกับเขาด้วย อย่างไรก็ตาม เฉินผิงห้ามไม่ให้พวกเขาทำเช่นนั้น

เพราะไม่รู้ว่าอันตรายแบบใดซ่อนอยู่ภายในเทือกเขาสีเลือด เขาเลยกลัวว่าจี้อวิ๋นและหัวเฟิ่งอาจจะถ่วงเขาและกลายเป็นภาระแทน

เฉินผิงอยากจะดูว่าเขาจะค้นพบพลังสวรรค์หรือไม่ ถ้าเกิดว่าเขาหาไม่เจอ เขาก็ไม่ขัดข้องถ้าต้องสังหารเทพอสูร

อย่างไรก็ตาม หลังจากสำรวจดูรอบๆ เฉินผิงก็รู้สึกผิดหวังที่ไม่มีแม้แต่สัตว์อสูรธรรมดา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเทพอสูร

นอกจากนี้ ยังไม่มีวี่แววของพลังสวรรค์แต่อย่างใด

อย่างไรก็ตาม การที่พวกมันหาไม่ได้ง่ายๆ ทำให้คุณค่าของพวกมันยิ่งมากขึ้น

หลังจากนั้นเฉินผิงก็กลับมามือเปล่า เขาไม่ได้ออกไปไกลมากนัก เพราะเขายังไม่คุ้นเคยกับเทือกเขาสีเลือด

พอเขากลับมา เฉินผิงก็เห็นว่าไช่หงเว่ยโปรยผงสีขาวรอบๆ กระโจมของพวกเขา

ผงนั้นไม่เพียงแต่ทำเขาแสบจมูก แต่ยังส่งกลิ่นเหม็นน่าขยะแขยงอีกด้วย

เมื่อเห็นเฉินผิง ไช่หงเว่ยก็แนะนำว่า “กลับมาเร็วก็ดีแล้ว พอถึงตอนค่ำจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไป ฉันร่ายคาถารอบๆ ที่นี่ และโปรยผงที่จะทำให้สัตว์อสูรหวาดกลัว ของพวกนี้จะทำให้เราปลอดภัยในคืนนี้”

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรสักคำหลังจากมองสิ่งที่ไช่หงเว่ยทำ วงแหวนอาคมแบบง่ายๆ และผงสีขาวนั้นอย่างมากก็คงหยุดได้แต่สัตว์อสูรขนาดเล็ก และคงไม่ได้ผลกับสัตว์อสูรที่ตัวใหญ่กว่าและทรงพลังกว่า

“พ่อ มันจะได้ผลเหรอ? แล้วหมอกพิษจะปรากฏเมื่อไหร่?” ไช่เชี่ยนหนานถามไช่หงเว่ย

“แน่นอนว่ามันจะได้ผล ตลอดการเดินทางหลายปีของฉัน ฉันใช้วิธีนี้เพื่อขับไล่สัตว์อสูรมาโดยตลอด ส่วนหมอกพิษจะปรากฏขึ้นเมื่อไหร่นั้นขึ้นอยู่กับดวง เพราะพ่อไม่สามารถคาดเดาได้ ถึงกระนั้น พวกเราทุกคนก็กินยาแก้พิษของคุณเฉินเข้าไปแล้ว ดังนั้นเราจะไม่ได้รับผลกระทบจากพิษ” ไช่หงเว่ยอธิบาย

เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้ว ทุกคนก็เริ่มบำเพ็ญเพียรอย่างเงียบ ๆ

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสเหมี่ยวก็นั่งลงข้างเฉินผิงแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเจออะไรบ้างไหม?”

เขารู้ว่าเฉินผิงออกไปตามหาพลังสวรรค์ในเทือกเขาสีเลือด

เฉินผิงส่ายหัวแล้วยิ้มแหยๆ

“บางสิ่งก็ไม่สามารถบังคับได้ มันอาจไม่อยู่ที่นั่นเมื่อเราพยายามมองหามัน แต่อาจปรากฏขึ้นเมื่อเราไม่มอง”

ตูม!

ขณะที่ทุกคนยังคงตกใจไม่หาย ผู้บำเพ็ญเพียรที่บ้าคลั่งก็เริ่มโจมตีคนอื่นๆ

“เวรเอ้ย นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

“เขาสมควรตายที่บังอาจลอบโจมตีเรา!”

“เกิดอะไรขึ้น?”

ทุกคนตะโกนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“หมอกพิษ... พวกเราถูกล้อมรอบด้วยหมอกพิษ…”

“มันคงหลอนจิตใจของเขา ทำให้เขาเสียสติ!”

หลังจากที่มองดูโดยรอบ สีหน้าของไช่หงเว่ยก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“พ่อ เรากินยาแก้พิษแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเราถึงยังโดนพิษอยู่อีก?” ไช่เชี่ยนหนานถามอย่างสับสน