หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3299

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความรังเกียจเมื่อเห็นยาที่ดูไม่น่ากิน

“หลังจากกินยานี้แล้ว หมอกพิษจะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป” เฉินผิงรับปากกับคนอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเดินเข้าไปเอายา เม็ดยามีสีดำและไม่น่าลิ้มลอง มีกลิ่นไม่พึงประสงค์โชยออกมา แล้วใครที่ไหนจะกินลง?

ขณะที่ทุกคนลังเล นักกลั่นยาแซ่เฉินสลัดความกังวลออกไป เขารีบรุดไปข้างหน้า หยิบยาเม็ดหนึ่งขึ้นมาแล้วกลืนลงไป

การกระทำที่ไม่มีใครคาดคิดทำให้ทุกคนตกตะลึง และไม่อาจเข้าใจเจตนาของนักกลั่นยาแซ่เฉินได้

“ยานี้มหัศจรรย์จริงๆ วิเศษมาก!” นักกลั่นยาแซ่เฉินอุทานขณะคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง “ฉันมันโง่ที่ไม่รู้ซึ้งถึงฝีมือของปรมาจารย์นักกลั่นยา โปรดยกโทษให้กับความเขลาของฉันด้วย!”

ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของนักกลั่นยาแซ่เฉิน ทำให้ฝูงชนที่สับสนอยู่แล้วยิ่งตะลึง

“คุณเฉิน นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?” ไช่หงเว่ยถามด้วยความงุนงง

“ฉันไม่ใช่นักกลั่นยาอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้ ยอดคนที่อยู่ตรงหน้าฉันต่างหากคือนักกลั่นยาตัวจริง ปรมาจารย์นักกลั่นยาโดยแท้! ยานี้อาจมีสีดำและมีกลิ่นเหม็น แต่เป็นยามหัศจรรย์ที่สามารถแก้พิษได้ ยิ่งไปกว่านั้น เตาหลอมที่ใช้กลั่นยานี้คือเตาหลอมเสินหนงโบราณ ซึ่งเหนือกว่าเตาหลอมทั้งมวล” นักกลั่นยาแซ่เฉินเอ่ยอย่างจริงจัง

หลังคำประกาศของนักกลั่นยาแซ่เฉิน ฝูงชนก็หันความสนใจไปที่เฉินผิง และสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

ในขณะนั้น ผู้อาวุโสเหมี่ยวเลิกสั่นกระดิ่งแล้ว เขาที่เหงื่อท่วมตัวเชื้อเชิญ “ทุกคน รีบไปกินยาเถอะ คุณเฉินพูดถูก เฉินผิงถือได้ว่าเป็นปรมาจารย์นักกลั่นยาอย่างแท้จริง อันที่จริงแล้วฉันได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับมาร ทำให้มีเจตจำนงสังหารอยู่ในร่างของฉัน ถ้าเฉินผิงไม่ได้ช่วยดึงเจตจำนงสังหารในตัวฉันออกมาตอนอยู่บนเรือเหาะ ฉันก็คงตายไปแล้ว”

ผู้อาวุโสเหมี่ยวรีบกระตุ้นให้ทุกคนกินยานี้ เขาสั่นกระดิ่งไม่ได้อีกต่อไป หากไม่มีสิ่งป้องกัน พวกเขาจะถูกหมอกพิษครอบงำและเสียสติอีกครั้ง

“คุณปู่ นี่มัน-” เหมี่ยวเหมี่ยวตกใจ ไม่คิดว่าคำพูดของเฉินผิงจะเป็นจริง

คำรับรองของผู้อาวุโสเหมี่ยวขจัดความกังขา ทำให้ทุกคนหยิบยาจากเตาหลอมเสินหนงและกลืนลงไป

เฉินผิงประหลาดใจที่ไม่รู้ว่าทำไมซือกงเจิ้นจึงเลือกที่จะไม่กินยาเม็ดนั้น เขาไม่กลัวหมอกพิษเหรอ?

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ไช่หงเว่ยก้าวไปข้างหน้า อากาศก็สั่นสะเทือนฉับพลัน ชั่วพริบตาต่อมา รัศมีอันปั่นป่วนก็ระเบิด

ท่ามกลางยามค่ำคืน มีแสงสีเงินปรากฏขึ้น มันพุ่งเข้าหาไช่หงเว่ยราวกับสายฟ้าฟาด

ไช่หงเว่ยตกใจ เขากระโดดถอยหลังตามสัญชาตญาณ

เมื่อลงมือพลาด ร่างสีเงินจึงจ้องไปที่ไช่หงเว่ยเขม็ง

ในไม่ช้าก็เห็นได้ชัดว่าสิ่งนั้นคือพยัคฆ์อสูรที่มีดวงตาสีแดง ชัดเจนว่ามันถูกหมอกพิษครอบงำ

“มันคือพยัคฆ์สีเงิน! ทุกคนระวัง!” ไช่หงเว่ยอุทานและเตือนคนอื่นๆ เสียงดังเมื่อเห็นว่ามันคือตัวอะไร

พยัคฆ์สีเงินมีความยาวมากกว่าสิบเมตร มีดวงตาขนาดเท่าระฆัง เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ทุกคนดูตัวเล็กจิ๋วเมื่ออยู่ใกล้ๆ เจ้าสัตว์ร้ายที่น่าเกรงขาม