หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3302

“คนพวกนั้นเป็นใคร?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

“กลุ่มผู้ใช้วิชามาร พวกเขาอยู่ที่เทือกเขาสีเลือดมาหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยยุ่งกับพวกเขา เพราะพวกเขาไม่เคยโจมตีเรา ท้ายที่สุดแล้ว เทือกเขาสีเลือดนั้นกว้างใหญ่ ดังนั้นถึงจะมีผู้ใช้วิชามารจำนวนมากอยู่ที่นี่จึงไม่ส่งผลกระทบต่อเรามากนัก ฉันไม่นึกว่าพวกเขาจะสร้างหมอกพิษมาทำให้เราสับสน!” ราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่ออุทานด้วยความโกรธ

“มีผู้ใช้วิชามารอยู่ในเทือกเขานี้งั้นเหรอ? เจ้าพวกนั้นมันอยู่ไปทั่วจริงๆ!” เฉินผิงกล่าว ดูเหมือนว่าใครๆ ก็สามารถพบกับผู้ใช้วิชามารได้ในที่ใดก็ตามที่ห่างไกลผู้คนและเปล่าเปลี่ยว!

“ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา เจ้าหนุ่ม! ไม่อย่างนั้นเราคงกลายเป็นศัตรูกับพวกคุณที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ ฉันจะไปสั่งสอนไอ้สารเลวพวกนั้น!” ราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อพูดและเตรียมที่จะไปพร้อมกับพยัคฆ์ตัวอื่นๆ

“เดี๋ยวก่อน! ในเมื่อคุณอาศัยอยู่ในเทือกเขาสีเลือดมานาน คุณเคยเห็นศิลาวิญญาณหรือหญ้าเซียนที่มีพลังสวรรค์บ้างไหม?” เฉินผิงตะโกนเรียกราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อ

ราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อระวังตัวมากขึ้นเมื่อได้ยินเฉินผิงพูดถึงพลังสวรรค์ มันส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เคย และฉันขอแนะนำให้คุณอย่าเชื่อข่าวลือง่ายๆ ในเทือกเขาสีเลือดไม่มีพลังสวรรค์”

ราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อพาสมุนออกไปหลังจากนั้น

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าสัตว์อสูรตนนั้นกำลังปกปิดบางอย่างจากเขา ฉันพนันได้เลยว่ามันรู้เกี่ยวกับพลังสวรรค์ และมันแค่ไม่อยากบอกฉัน!

หลังจากที่พยัคฆ์สีเงินไปแล้ว เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงตำแหน่งของผู้อาวุโสเหมี่ยวและวิ่งตามไป

หากมีผู้ใช้วิชามารอยู่ในเทือกเขานี้สถานการณ์จะอันตรายกว่าที่ฉันคาดไว้มาก! สัตว์อสูรอาจจัดการได้ง่ายแต่ผู้ใช้วิชามารน่ะไม่ใช่เล่นๆ!

ผู้อาวุโสเหมี่ยวและคนอื่นๆ ตกใจเมื่อเห็นเฉินผิงตามทัน

“คุณปลอดภัยหรือเปล่า พ่อหนุ่ม?” ผู้อาวุโสเหมี่ยวถาม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

“ผมไม่เป็นไร!” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ