ขณะเดียวกัน ไช่หงเว่ยถูกซือกงเจิ้นควบคุมตัว ขณะที่ไช่เชี่ยนหนานยังคงเฝ้าระวังและคอยตรวจตรารอบๆ อยู่เสมอเพื่อมองหาสัญญาณของสัตว์อสูรที่กำลังเข้ามาใกล้ ทั้งสามเดินทางผ่านป่าทึบบนเทือกเขา
“ซือกงเจิ้น จะพาฉันไปไหน?” ไช่หงเว่ยถามด้วยความสับสน
“แค่มากับผมก็พอ คุณไช่ ผมรู้เส้นทางที่ปลอดอันตราย” ซือกงเจิ้นอธิบาย
“คุณรู้จักทางด้วย? แต่คุณไม่เคยไปที่เขตใต้เลยนี่ ใช่ไหม?” ไช่หงเว่ยถาม
“ผมได้ยินมาจากเพื่อนคนหนึ่ง ตอนนี้ทางสะดวกแล้ว เราน่าจะหนีจากเทือกเขาสีเลือดได้ในอีกไม่นาน” ซือกงเจิ้นตอบขณะที่เขาเดินต่อไปโดยพยุงไช่หงเว่ยไปด้วย
ไช่หงเว่ยไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้น แต่เขายังคงสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
ไช่เชี่ยนหนานเองก็ระวังตัวเช่นกัน ขณะที่เธอเดินตามหลังพวกเขาอย่างไม่วางใจ
ไช่หงเว่ยไม่รู้เลยว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังรอพวกเขาอยู่ข้างหน้า
ชายสูงอายุในชุดคลุมสีดำผู้มีสายตาดุร้าย
“ผมไม่รู้จักคุณและท่านประมุขยังมีชีวิตอยู่ เขาอาศัยอยู่ในฐานบัญชาการของสมาพันธ์ผนึกมาร ผู้อาวุโสเฟ่ย นับตั้งแต่วังอู๋หวนถูกโจมตีโดยสมาพันธ์ผนึกมารและผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมาก ผมก็หนีไปที่เทือกเขาสีเลือด พร้อมกับสมาชิกที่รอดชีวิตอีกหลายสิบคน ทุกๆ วันผมหวังว่าจะได้ล้างแค้นให้กับวังอู๋หวนในสักวัน ใครจะไปคิดว่าพวกคุณยังมีชีวิตอยู่ ว่าไหม?” ผู้พิทักษ์กง ชายผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้ากล่าวขณะยืนอยู่ข้างชายสูงอายุคนนั้น
“ฉันกับท่านประมุขดีใจที่ได้ยินแบบนั้น ผู้พิทักษ์กง เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว พวกเราก็คิดเหมือนกันว่าเราคงจะตายเสียแล้วในตอนที่เสียท่าให้สมาพันธ์ผนึกมาร แต่พวกเขากลับขังเราไว้แทนที่จะฆ่าเรา มีผู้ใช้วิชามารจำนวนมากถูกชุบเลี้ยงเอาไว้เป็นสมุนรับใช้สมาพันธ์ผนึกมาร ฉันมาที่นี่ในวันนี้เพราะพวกเขาส่งฉันมาฆ่าคนที่ชื่อเฉินผิง หากไม่เป็นเช่นนั้น ฉันคงไม่ได้เจอพวกคุณ” ผู้อาวุโสเฟ่ยตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...