“จับตัวเธอซะ ขอแค่ผู้หญิงคนนี้อยู่ในมือ ฉันเชื่อว่าเฉินผิงมันต้องยอมมาติดแหของเราเองแน่ๆ”
เจี่ยงเหวินจิ้งสั่งให้ลูกน้องจับตัวกู้อวี่เหยาขึ้นรถ จากนั้นรถทั้งสองคันก็ขับเคลื่อนออกไปต่อหน้าหน้าตาเหล่าซูอวี่ฉีจากโจ่งแจ้ง!
“อวี่เหยา อวี่เหยา...”
“พี่ พี่...”
มองไปทางรถที่ออกห่างไป เหอจื้อกังและกู้อวี่เฟยต่างตะโกนร้องอย่างสุดกำลัง!
ซูอวี่ฉีนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ราวกับเอ๋อไปแล้ว
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหนกัน โทรศัพท์ของซูอวี่ฉีก็ดังขึ้น นี่เป็นสายจากเฉินผิง!
เมื่อตอนที่อยู่บนภูเขา โทรศัพท์ของเฉินผิงไม่มีสัญญาณแม้แต่นิด
ระหว่างที่เร่งเดินทางไปยังอวิ๋นเฉิง โทรศัพท์ของเฉินผิงก็ได้รับข้อความอยู่หลายข้อความ พร้อมทั้งแสดงให้เห็นว่าซูอวี่ฉีโทรหาเขาอยู่หลายสาย กลัวว่าซูอวี่ฉีจะเป็นห่วง ดังนั้นเฉินผิงจึงโทรกลับ!
“พี่อวี่ฉี ทะ...โทรศัพท์ของพี่ดังน่ะ!”
กู้อวี่เฟยสะกิดซูอวี่ฉีอย่างระมัดระวัง!
ซูอวี่ฉีจึงเพิ่งได้สติ มองไปที่โทรศัพท์เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเฉินผิง ขอบตาของเธอแดงก่ำ น้ำตาไหลรินออกมาในทันที!
“เฉินผิง คุณอยู่ไหน คุณอยู่ที่ไหนกัน พี่อวี่เหยาถูกจับตัวไปแล้ว หลินเทียนหู่ก็ถูกกระทืบจนบาดเจ็บสาหัส เลือดของเขาไหลออกมาเยอะมากๆ...”
ทันทีที่เธอรับสาย ซูอวี่ฉีก็พูดกับเฉินผิงด้วยน้ำตาที่เอ่อนอง
บรื้น...
เฉินผิงที่กำลังขับรถได้ยินเข้า เขาก็ชะงักทั้งร่าง จากนั้นบนตัวเขาก็แผ่ไอสังหารมหาศาลออกมา สีหน้าของเขาเย็นยะเยือกมากขึ้นเรื่อยๆ
“รอผมนะ ผมจะถึงที่นั่นในไม่ช้า......”
เฉินผิงพูดเพียงประโยคเดียว จากนั้นก็ตัดสายทิ้ง เขารู้ดีว่าเวลานี้ถามไปก็คงเปล่าประโยชน์ ทุกอย่างต้องรอเขากลับไปเท่านั้น
เฉินผิงขับรถด้วยความเร็วสูงสุด เร่งเดินทางไปที่อวิ๋นเฉิงด้วยอย่างรวดเร็ว!
บัดนี้ เหล่าซูอวี่ฉีและเฉินจื้อกัง มองไปทางเลือดที่ไหลนองเต็มพื้น และหลินเทียนหู่ที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย พวกเขาต่างทำตัวไม่ถูก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...