“ในเมื่อสถานที่ก็ดูปลอดภัยดี งั้นก็รีบพักฟื้นฟูพลังของพวกเรากันเถอะ ผมจะได้กลั่นโอสถให้คุณไช่เผื่อพรุ่งนี้เช้าเขาอาจจะฟื้นตัวแล้วก็ได้” เฉินผิงบอกกับทุกคน
จากนั้นทุกคนก็นั่งขัดสมาธิและฝึกบำเพ็ญฌานโดยมีสมาธิจดจ่อกับการฟื้นฟูพลัง
เฉินผิงปรุงโอสถที่มีจุดประสงค์เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บในร่างกายของไช่หงเว่ยโดยไม่ยอมเสียเวลาสักนิด เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะสามารถข้ามเทือกเขาสีเลือดได้สำเร็จ มิฉะนั้นขืนแบกเขาไปตลอดการเดินทาง กว่าจะออกจากที่นี่ได้ก็คงจะกินเวลาไปไม่น้อยเลย
ขณะที่ทุกคนกำลังพักฟื้นอยู่นั้น เฉินผิงก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากถ้ำ
บริเวณรอบข้างของถ้ำเงียบสงัดเป็นพิเศษ ไม่มีเสียงคำรามของสัตว์อสูรสักตนดังมาให้ได้ยินเลย
เฉินผิงค่อย ๆ ซึมซับบรรยากาศของสถานที่แห่งนี้ รัศมีพลังให้ความรู้สึกที่แสนคุ้นเคย แตเขากลับจดจำไม่ได้เลย
“นายท่าน ทำไมถึงไม่ไปพักผ่อนเล่า?” หัวเฟิ่งที่เดินออกมาจากถ้ำเช่นกันเอ่ยถามขึ้นมา
“ผมสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังอันแสนคุ้นเคยที่นี่น่ะสิ แต่ผมกลับไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่” เฉินผิงตอบพลางขมวดคิ้ว
“นายท่าน คงจะมีสัตว์อสูรบางตนอาศัยอยู่ในถ้ำแห่งนี้ ฉันสามารถสัมผัสได้ก็จริง แต่กลับไม่รู้ว่าพวกมันเป็นสัตว์อสูรจำพวกไหนกันแน่ มิหนำซ้ำต้นไม้แถวนี้ก็ค่อนข้างที่จะแตกต่างไปจากที่อื่น เมื่อตัดสินดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว ย่อมเป็นสัตว์อสูรที่ไม่ธรรมดาสามัญเลย” หัวเฟิ่งกล่าว
“แน่นอนว่าแม้แต่ราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อก็ไม่กล้าเข้าใกล้ถ้ำและถึงขนาดเกลี้ยกล่อมไม่ให้พวกเราเข้าไปด้วย พวกสัตว์อสูรที่นี่จะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่” เฉินผิงกล่าวขึ้น พอนึกว่าแม้แต่ราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อก็ยังต้องหวาดกลัว ย่อมเข้าใจได้ไม่ยากเลยว่าจะเป็นสัตว์อสูรที่พิเศษขนาดไหน
จากนั้นเฉินผิงก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ไปเดินดูให้ทั่วกันเถอะ ในเมื่อที่นี่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก ถ้ามีสัตว์อสูรอยู่แถวนี้ พวกเราก็น่าจะเห็นอยู่บ้างแหละ”
เฉินผิงกับหัวเฟิ่งสำรวจรอบข้าง เพราะอยากจะเปิดเผยตัวตนของสัตว์อสูรลึกลับที่อาศัยอยู่ในถ้ำ
หลังจากสำรวจดูจนทั่วแล้ว พวกเขาก็กลับมามือเปล่าซึ่งทำให้เฉินผิงรู้สึกสับสนยิ่งนัก หากว่ากันตามหลักการ สัตว์อสูรที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าราชาพยัคฆ์อิ๋นชื่อจะต้องมีขนาดมหึมา ย่อมไม่มีทางที่จะมองไม่เห็นหรอก
“บางทีตอนนี้สัตว์อสูรอาจจะไม่อยู่แถวนี้ก็ได้ เช่นนั้นก็สมเหตุสมผลแล้ว พวกเราพักกันสักครู่แล้วค่อยออกไปเงียบ ๆ เถอะ” หัวเฟิ่งกล่าวหลังจากค้นหาสัตว์อสูรไม่เจอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...