“เหล่าเจี่ย บังเอิญว่าฉันมีนักกลั่นยาอยู่ในกลุ่มคนหนึ่ง?” ไช่หงเว่ยกล่าวขึ้นมา
“ช่างมันเถอะ นักกลั่นยาลองดูตั้งหลายคนแล้วก็ไม่มีใครรักษาหายเลยสักคน นักกลั่นยาของนายจะเก่งกว่าได้ยังไงกัน ฉะนั้นต่อให้ลองดูก็เปล่าประโยชน์” เหล่าเจี่ยตอบพลางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจนำพา
อย่างไรเสียเหล่าเจี่ยก็รู้จักไช่หงเว่ยมานาน เขารู้ว่าบรรดานักกลั่นยาที่เดินทางมาด้วยล้วนเป็นแค่นักกลั่นยาธรรมดาสามัญ
ไช่หงเว่ยรู้สึกไม่พอใจกับท่าทางของเหล่าเจี่ยแล้วพูดว่า “เหล่าเจี่ย อย่าได้ประเมินเขาต่ำไปนักเลย นักกลั่นยาในกลุ่มของฉันเป็นถึงปรมาจารย์นักกลั่นยาเชียวนะ”
เหล่าเจี่ยตกตะลึง “ปรมาจารย์นักกลั่นยา? จริงเหรอ?”
“รออยู่ที่นี่เดี๋ยวฉันไปตามเขามาให้” ไช่หงเว่ยกล่าวพลางลุกไปตามหาเฉินผิง
หลังจากฝ่าทะลวงระดับพลังฝีมือ เฉินผิงก็คิดจะพักผ่อนเพื่อฝึกบำเพ็ญฌาน แต่ใครจะรู้ว่าไช่หงเว่ยกลับมาขอความช่วยเหลือเสียได้
“เหล่าเจี่ย นี่คือคุณเฉินเป็นปรมาจารย์นักกลั่นยา” ไช่หงเว่ยกล่าวพลางแนะนำเขาให้เหล่าเจี่ยได้รู้จัก
จากนั้นไช่หงเว่ยก็ชี้ไปทางเหล่าเจี่ยแล้วบอกว่า “คุณเฉิน นี่คือเหล่าเจี่ยเป็นพี่น้องร่วมสาบานของเจ้าเมืองซุน เขาอาวุโสกว่าเจ้าเมืองซุนก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาสามารถปลูกสร้างลานเรือนแห่งนี้ติดกับจวนเจ้าเมืองได้ยังไงล่ะ”
“เหล่าไช่ นายล้อเล่นใช่ไหม? เจ้าหนุ่มคนนี้คือปรมาจารย์นักกลั่นยานายว่างั้นเหรอ?” เหล่าเจี่ยถามด้วยความไม่อยากเชื่อพลางมองเฉินผิงตั้งแต่หัวจรดเท้า
เจ้าหนุ่มคนนี้ดูเยาว์วัยเกินกว่าจะเป็นปรมาจารย์นักกลั่นยาได้!
“ฉันดูเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่หรือไง? ระหว่างที่พวกเราอยู่ในเทือกเขาสีเลือดได้พบเจอกับหมอกพิษเข้า ตอนนั้นก็ได้คุณเฉินช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ ตอนที่ฉันได้รับบาดเจ็บตรงจุดสำคัญ เขาก็มอบโอสถให้ฉันแล้ววันรุ่งขึ้นบาดแผลก็หายสนิทเลยล่ะ รีบพาพวกเราไปจวนเจ้าเมืองซุนเร็วเข้าสิ ใครจะไปรู้เล่า? คุณเฉินอาจจะรักษาหลานสาวของนายจนหายก็ได้นะ!”
หลังจากเห็นท่าทีจริงจังของไช่หงเว่ยแล้ว เหล่าเจี่ยก็มองเฉินผิงด้วยสายตาเคลือบแคลงอีกหนหนึ่งก่อนจะตอบพลางพยักหน้า “งั้นก็ได้ ผมจะพาคุณไปลองดูก็แล้วกัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...