หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3327

“ไม่ต้องกลัวครับ ผู้พิทักษ์กง ลูกสาวของผมถูกล่ามโซ่เอาไว้แล้ว เธอทำร้ายคุณไม่ได้หรอก” เจ้าเมืองซุนรีบเอ่ยปากรับรอง

เขาเกรงว่าผู้พิทักษ์กงอาจจะหวาดกลัวจนหนีไป

“ก็แค่โรคจิตประสาททำให้ผมกลัวไม่ได้หรอกครับ” ผู้พิทักษ์กงตอบ

เขารีบหยิบผงสีขาวห่อหนึ่งมาขว้างใส่ซุนเสี่ยวอวิ๋น

ซุนเสี่ยวอวิ๋นสูดเอาผงสีขาวเข้าไป ทันใดนั้นเธอก็สงบลงแล้วดวงตาก็ค่อย ๆ แจ่มกระจ่างขึ้นทีละนิด

เจ้าเมืองซุนรู้สึกตื่นเต้นไปกับความคืบหน้าที่คาดไม่ถึงในครั้งนี้ เพราะไม่คาดคิดว่าผู้พิทักษ์กงจะระงับอาการป่วยของลูกสาวตนได้

เมื่อเห็นซุนเสี่ยวอวิ๋นกลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว ผู้พิทักษ์กงก็ถ่ายเทพลังวิญญาณสายหนึ่งให้เธอ

หลังจากนั้นสักพัก ผู้พิทักษ์กงก็หน้าเปลี่ยนสีจนชวนให้เจ้าเมืองซุนพลอยรู้สึกไม่สบายใจไปด้วย

ตอนที่ก้าวออกมาจากวงแหวนอาคม ผู้พิทักษ์กงก็บอกเขาว่า “เจ้าเมืองซุน ลูกสาวของคุณอาการค่อนข้างสาหัสทีเดียว ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ผมเกรงว่าเธอจะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วล่ะ...”

เมื่อเจ้าเมืองซุนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตื่นตระหนก “นักกลั่นยาแซ่กง คุณช่วยลูกสาวของผมได้ไหม? ถ้าหากคุณรักษาเธอได้ ผมจะทำตามทุกอย่างที่คุณขอเลย ให้ผมลาออกแล้วยกตำแหน่งเจ้าเมืองให้คุณก็ยังได้...”

ผู้พิทักษ์กงสัมผัสได้ถึงความเบิกบานใจอยู่ลึก ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อาจเป็นเจ้าเมืองได้ แต่เขาสามารถใช้เจ้าเมืองซุนเพื่อมาจัดการกับเฉินผิงได้อย่างแน่นอน

“เจ้าเมืองซุน ลูกสาวของคุณอาการสาหัสทีเดียว แต่ก็ไม่ถึงขั้นรักษาไม่ได้หรอก เพียงแต่ว่าการรักษาค่อนข้างซับซ้อนและผมจำเป็นต้องปรุงโอสถ” ผู้พิทักษ์กงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเสแสร้งแกล้งทำ

“นักกลั่นยาแซ่กง บอกผมมาได้เลยว่าคุณต้องการอะไรในการปรุงโอสถบ้าง ผมจะได้ไปจัดหามาให้” เจ้าเมืองซุนกล่าวขึ้น

“เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอกครับ ผมมีหญ้าเซียนของตัวเอง แต่ผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้อง” ผู้พิทักษ์กงเอ่ยพลางมองเจ้าเมืองซุน

“เชิญนักกลั่นยาแซ่กงบอกมาได้เลย ถ้าคุณต้องการต่อให้เป็นสิบเรื่อง ผมก็ยินดี” เจ้าเมืองซุนกล่าวขึ้นเพราะอยากช่วยบุตรสาวของตนเอง

“ผมมีความแค้นกับเจ้าคนที่มีนามว่าเฉินผิง มันน่าจะมาถึงเมืองเยว่หยุนภายในวันสองวันนี้แหละ ฉะนั้นผมอยากให้คุณจับตัวมันแล้วส่งมาให้ผม” ผู้พิทักษ์กงเอ่ยปาก

“ไม่มีปัญหาเลย ผมจะออกคำสั่งเดี๋ยวนี้แหละ ใครก็ตามที่มีนามว่าเฉินผิงที่ปรากฎตัวขึ้นในเมืองเยว่หยุนจะต้องถูกจับตัวเอาไว้” เจ้าเมืองซุนพยักหน้า เขาไม่สนใจหรอกว่าเฉินผิงจะเป็นใคร เพราะบุตรสาวของเขาต่างหากล่ะที่สำคัญที่สุด

“พ่อบ้าน หลานสาวคนโตไปไหนแล้วล่ะ?”

สีหน้าของเหล่าเจี่ยแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

เขาเป็นห่วงว่าอาจจะเกิดเรื่องขึ้นกับซุนเสี่ยวอวิ๋น เพราะเขาเห็นเธอมาตั้งแต่ยังเล็กจวบจนเติบใหญ่ทั้งยังรักใคร่เธอมากด้วย

“พี่ใหญ่ มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?”

เมื่อเจ้าเมืองซุนเห็นเหล่าเจี่ยก็รีบเดินเข้ามาหา

ฝ่ายหลังยังคงหน้าตาเหยเกพลางถามว่า “เสี่ยวอวิ๋นอยู่ที่ไหน? นายทำอะไรกับเธอน่ะ?”

“เสี่ยวอวิ๋นอยู่ในห้องของแม่เธอ ไม่งั้นเธอจะอยู่ที่ไหนได้อีกเล่า?” เจ้าเมืองซุนถามพลางหัวเราะคิกคัก

เหล่าเจี่ยถามด้วยความตื่นตะลึงว่า “นายไม่กลัวว่าเสี่ยวอวิ๋นจะอาการกำเริบขึ้นมาหรือไงกัน?”