หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3328

“ไม่ต้องกลัวหรอก อาการของเสี่ยวอวิ๋นทรงตัวแล้ว วันนี้นักกลั่นยาแซ่กงมาที่นี่ เขาสามารถรักษาอาการป่วยของเสี่ยวอวิ๋นได้แล้ว ในเมื่ออาการของเธอทรงตัวแล้ว ตอนนี้เธอจึงไม่มีอาการกำเริบขึ้นมายังไงล่ะ” เจ้าเมืองซุนอธิบายให้ฟัง

เมื่อได้ยินว่าอาการของซุนเสี่ยวอวิ๋นทรงตัวแล้ว เหล่าเจี่ยก็ฉีกยิ้มกว้าง “งั้นก็วิเศษไปเลย! ฉันเองก็พานักกลั่นยามาด้วยเพราะหวังว่าจะสามารถรักษาเสี่ยวอวิ๋นได้ ดูเหมือนว่าเขาคงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วล่ะ”

เจ้าเมืองซุนเหลือบมองไช่หงเว่ยกับเฉินผิงที่อยู่ข้างหลังเหล่าเจี่ยแล้วพูดว่า “อืม ก็ไม่เชิงหรอก แม่ของเสี่ยวอวิ๋นล้มหมอนนอนเสื่อเพราะเป็นกังวลเรื่อวอาการของเสี่ยวอวิ๋น นายพานักกลั่นยาของตัวเองไปตรวจอาการของเธอก็แล้วกัน”

“ได้เลย” เหล่าเจี่ยพยักหน้าก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนพร้อมกับไช่หงเว่ย เฉินผิงและเจ้าเมืองซุน

เมื่อเฉินผิงเข้ามาในห้องนอน เขาก็เห็นหญิงสาวน้ำตานองหน้าคนหนึ่งอยู่บนเตียง ในขณะเดียวกันก็มีสตรีใบหน้าซีดขาวอยู่บนเตียงอีกคน แม้จะลืมตาอยู่ แต่กลับไร้ชีวิตชีวา

“คุณลุง...” เมื่อซุนเสี่ยวอวิ๋นเห็นเหล่าเจี่ย เธอก็เอ่ยทักทายขึ้นมา

เมื่อเหล่าเจี่ยเห็นว่าซุนเสี่ยวอวิ๋นไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ เขาก็ยิ้มกว้าง จากนั้นเขาก็หันมาพูดกับเฉินผิงว่า “ดูเหมือนว่าตอนนี้หลานสาวของผมจะไม่เป็นอะไรแล้ว งั้นช่วยมาตรวจอาการน้องสะใภ้ของผมแทนก็แล้วกัน”

“พี่ใหญ่ เขาคือนักกลั่นยาที่นายว่างั้นรึ?” เมื่อเจ้าเมืองซุนเห็นเหล่าเจี่ยคุยกับเฉินผิง เขาก็ถึงกับผงะอึ้ง

เขานึกว่าไช่หงเว่ยเป็นนักกลั่นยาแล้วเฉินผิงเป็นศิษย์เสียอีก!

อย่างไรเสียเฉินผิงก็ยังดูอายุน้อย มิหนำซ้ำก็ยากจะพบนักกลั่นยาในวัยขนาดเขาได้

แม้แต่ซุนเสี่ยวอวิ๋นก็รู้สึกสับสน “คุณลุงคะ นักกลั่นยาคนนี้ไม่อายุน้อยเกินไปหน่อยเหรอ?”

“ให้เขาลองตรวจดูเถอะ เขาเป็นคนที่เพื่อนเก่าของผมแนะนำมาให้เชียวนะ ฉะนั้นลุงคิดว่าฝีมือคงไม่แย่นักหรอก” เหล่าเจี่ยอธิบายให้ฟัง

“เจ้าเมืองซุน ผมเป็นคนแนะนำนักกลั่นยาแซ่เฉินให้เหล่าเจี่ยเอง ผมมักจะเดินทางระหว่างเขตแดนทางภาคกลางและทางตอนใต้ แต่ผมไม่เคยเห็นนักกลั่นยาคนไหนยอดเยี่ยมเท่าคุณเฉินอีกแล้ว!” ไช่หงเว่ยบอกกับเจ้าเมืองซุน

“คุณคือ...?” เจ้าเมืองซุนถามพลางจ้องมองไช่หงเว่ย

เจ้าเมืองซุนรู้ว่าอาการของภรรยาตนเองไม่ได้ร้ายแรงมาตั้งแต่แรกแล้ว เขาจึงไม่ได้คิดอะไรมากกับความสามารถของเฉินผิง

แต่กระนั้นเขาก็ต้องคงท่าทางสุภาพมีมารยาทเอาไว้

“นักกลั่นยาเฉิน ขอบคุณมากครับ ผมจะให้คนส่งเงินหมื่นเหรียญวิญญาณเพื่อเป็นการขอบคุณ” เขากล่าวขึ้นมา

แต่เฉินผิงไม่ต้องการเงินหมื่นเหรียญวิญญาณ เขาอยากได้ต้นไม้ของเหล่าเจี่ยต่างหากเล่า

“เจ้าเมืองซุน ขออภัยที่เสียมารยาทนะครับ แต่ขอทราบได้ไหมครับว่านักกลั่นยาคนไหนที่เป็นคนรักษาลูกสาวของคุณ? คุณรู้จักนักกลั่นยาคนนั้นดีหรือเปล่าครับ?” เฉินผิงไต่ถาม

“เปล่าหรอกครับ พวกเขามาหลังจากเห็นประกาศ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?” เจ้าเมืองซุนเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“แน่นอนครับ ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมบังเอิญสัมผัสมือของคุณหนูซุน ผมกลับพบว่ามีร่องรอยของพลังมารอ่อน ๆ อยู่ในตัวเธอ เจ้าสิ่งนี้คงจะเป็นสิ่งที่นักกลั่นยาคนนั้นหลงเหลือเอาไว้ตอนที่ตรวจร่างกายให้กับคุณหนูซุน ยิ่งไปกว่านั้น คุณหนูซุนก็ไม่ได้ป่วยจริง ๆ สักหน่อย เธอตกอยู่ในสภาพนี้เพราะต้องพิษแล้วพิษก็หายเข้าไปในกระแสเลือดของเธอต่างหากล่ะครับ” เฉินผิงกล่าวด้วยท่าทางเป็นจริงเป็นจัง