“ต้องพิษรึ ผู้ฝึกวิชามารรึ คุณพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย?” เจ้าเมืองซุนมองเฉินผิงด้วยความไม่อยากเชื่อ “พักนี้ลูกสาวของผมไม่ได้ออกจากจวนเลย เช่นนั้นเธอจะต้องพิษได้ยังไงกันล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น คุณบอกว่านักกลั่นยาแซ่กงเป็นผู้ฝึกวิชามารงั้นรึ? ผมอยู่ข้าง ๆ เขาตลอดเวลา ถ้าเขาเป็นผู้ฝึกวิชามารอะไรนั่นจริง ๆ ล่ะก็ผมจะไม่รู้ได้ยังไงกัน? คุณรักษาภรรยาของผม นั่นเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกขอบคุณ แต่ถ้าคุณคิดจะโอ้อวดฝีมือการรักษาของตัวเองแล้วล่ะก็ ไปฝึกอีกสักสองสามปีจะดีกว่านะ”
เจ้าเมืองซุนไม่เชื่อเฉินผิงเลยสักนิด
แม้แต่เหล่าเจี่ยก็มองไช่หงเว่ยด้วยสีหน้าหนักใจ
ดังนั้นไช่หงเว่ยจึงเดินเข้าไปกระตุกเฉินผิงแล้วบอกว่า “คุณเฉิน บางทีคุณอาจจะเข้าใจสถานการณ์ผิดก็ได้นะ ไปกันเถอะ”
ไช่หงเว่ยรู้ว่าเจ้าเมืองซุนย่อมไม่เชื่อคำพูดของเฉินผิงอยู่แล้ว ถ้าหากเฉินผิงยืนกรานว่าตนเองพูดถูก เช่นนั้นบรรยากาศก็จะกลายเป็นตึงเครียด
เมื่อเฉินผิงสังเกตเห็นท่าทีของเจ้าเมืองซุน เขาก็ได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า “บางทีผมอาจจะเข้าใจสถานการณ์ผิดไปก็ได้ ผมจะอยู่ในเมืองเยว่หยุนอีกสักสองสามวัน ถ้าหากคุณต้องการอะไรก็มาหาผมได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
เมื่อเฉินผิงพูดจบก็เดินจากไป ถ้าไม่ใช่เพราะต้นไม้ที่มีพลังสวรรค์ของเหล่าเจี่ย เขาก็คงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับซุนเสี่ยวอวิ๋นหรอก
“เขาอาจจะยังอายุน้อย แต่กลับอารมณ์ร้ายน่าดู” เจ้าเมืองซุนแค่นเสียงเย็นชา
เหล่าเจี่ยเองก็มีสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน “เหล่าไช่ นักกลั่นยาที่นายพามาคราวนี้ค่อนข้างโอหังทีเดียว”
ไช่หงเว่ยได้แต่ยิ้มกระอักกระอ่วนโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ณ ลานเรือนแห่งหนึ่งในเมืองเยว่หยุน ผู้พิทักษ์กงกำลังนอนอาบแดดอยู่บนเก้าอี้พักผ่อนอย่างสำราญใจ
ในตอนนี้เอง ผู้อาวุโสเฟ่ยกลับมาในสภาพที่ผิดหวังอยู่บ้าง บางทีเขาอาจจะรู้สึกหดหู่ใจเพราะค้นหาสาขาย่อยของสมาพันธ์ผนึกมารไม่เจอก็เป็นได้
เมื่อไม่มีสาขาย่อยของสมาพันธ์ผนึกมารคอยให้ความช่วยเหลือ คงเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะสังหารเฉินผิงได้
ดังนั้นเมื่อเห็นผู้อาวุโสเฟ่ยกลับมาแล้ว ผู้พิทักษ์กงจึงรีบลุกขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...