หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3330

เฉินผิงยืนอยู่เงียบ ๆ ตรงหน้าต้นไม้ล้ำค่าในลานเรือนของเหล่าเจี่ย

มันดูธรรมดาสามัญยิ่งและต่อให้มีผู้คนเดินผ่านสนามไปมาอยู่ตลอด ก็ไม่มีใครเคยสนใจที่จะเหลือบแลมองต้นไม้เป็นหนที่สองอีก

แต่สายตาของเฉินผิงกลับเต็มไปด้วยความอิจฉา อย่างไรเสียต้นไม้ล้ำค่าก็เติบโตขึ้นมาด้วยซึมซับพลังสวรรค์จึงมีพลังสวรรค์อยู่ในต้นไม้มากมาย

โอ้ สวรรค์... ถ้าหากฉันสามารถซึมซับพลังสวรรค์ทุกหยาดหยดจากต้นไม้ต้นนี้ได้ ฉันก็อาจจะสามารถฝ่าทะลวงระดับกึ่งเซียนได้! มีพลังวิญญาณอยู่ทุกหนแห่งในอาณาจักรนิรันดร์ แต่พลังสวรรค์อันบริสุทธิ์กลับหาได้ยากยิ่ง อย่างไรเสียการใช้พลังสวรรค์เพื่อการฝึกบำเพ็ญฌานก็รวดเร็วกว่าการใช้พลังวิญญาณ!

เมื่อเฉินผิงนึกได้เช่นนั้นก็สูดหายใจลึก ๆ อา... ต้นไม้ล้ำค่าที่ล้อมรอบด้วยวงแหวนอาคมจนพลังสวรรค์ไม่อาจรั่วไหลออกไปได้ พอเอ่ยเช่นนั้นก็คงจะมีช่องโหว่ที่ช่วยให้สังเกตเห็นร่องรอยของพลังได้บ้างแหละ มิฉะนั้นฉันก็คงไม่สนใจต้นไม้ที่ดูธรรมดาสามัญต้นนี้หรอก!

ขณะนั้นไช่หงเว่ยกับเหล่าเจี่ยก็เดินเข้ามาในสนาม “ต้นไม้ต้นนี้ของฉันถูกย้ายมาจากเทือกเขาสีเลือด ตอนที่ฉันพบมันครั้งแรกมีโครงกระดูกฝังเอาไว้อยู่ข้างใต้ น่าจะเป็นของเทพเซียนที่สิ้นชีพระหว่างสงครามแห่งทวยเทพ จากนั้นต้นไม้ก็เติบโตขึ้นด้วยการซึมซับพลังสวรรค์ของเซียนที่สิ้นชีพซึ่งอธิบายได้ถึงสาเหตุที่ทำให้มันเต็มไปด้วยพลังมากมายถึงขนาดนั้น...” ฝ่ายหลังอธิบายให้ฟัง

เนื่องจากเฉินผิงล่วงรู้ถึงความพิเศษของต้นไม้ล้ำค่าแล้ว เหล่าเจี่ยก็รู้ว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังที่มาของมันอีกต่อไป

หลังจากไช่หงเว่ยได้ฟังก็ให้รู้สึกอิจฉา “เหล่าเจี่ย นายช่างโชคดีอย่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ ฉันเดินไปทั่วเทือกเขาสีเลือดตั้งหลายครั้ง ก็ยังไม่เคยมีโอกาสพบเจอสมบัติเช่นนี้หรือแม้แต่เทพอสูรเลยสักตน”

“หา เทพอสูร...” เหล่าเจี่ยยิ้มพลางพึมพำว่า “ถ้านายไม่อยากโดนจับกินล่ะก็อย่าเจอมันเข้าจะดีกว่า ลำพังด้วยพลังของนายจัดการกับพวกมันไม่ได้หรอก”

“พี่ใหญ่เจี่ย ผมใช้อย่างอื่นแลกกับต้นไม้ของคุณได้ไหม?” เฉินผิงถาม

ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนและเป็นนักกลั่นยาระดับล่างเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะไช่หงเว่ย ฉันคงไม่ปล่อยให้มันมาอยู่ที่บ้านของฉันหรอก!

วันรุ่งขึ้นผู้พิทักษ์กงก็ปรุงโอสถแล้วนำมามอบให้ที่จวนเจ้าเมืองทันที

เจ้าเมืองซุนต้อนรับขับสู้เขาเองด้วยความเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง

“เจ้าเมืองซุน ผมกลั่นโอสถเม็ดนี้มาทั้งคืนเชียวนะครับ” ผู้พิทักษ์กงกล่าวพลางยื่นโอสถเม็ดสีดำให้แก่เจ้าเมืองซุน “คุณนำไปให้คุณหนูซุนกินเถอะครับ พอเธอกินติดต่อกันครบสามครั้ง ผมรับรองว่าเธอจะต้องหายขาด”

เจ้าเมืองซุนค่อย ๆ รับโอสถมาพร้อมยิ้มด้วยความเบิกบานใจ “นักกลั่นยาแซ่กง คุณช่างน่าประทับใจจริง ๆ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะสามารถปรุงโอสถได้รวดเร็วขนาดนั้น” เขาเอ่ยชื่นชม “ช่างน่าเศร้าที่ในอาณาจักรนิรันดร์มีนักกลั่นยาที่เก่งฉกาจอย่างคุณไม่มากนัก ส่วนใหญ่ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกต้มตุ๋นเลย! เมื่อวานมีชายหนุ่มคนหนึ่งมาที่นี่แล้วอ้างตัวว่าเป็นนักกลั่นยา แต่เขากลับเอาแต่ยืนกรานว่าเสี่ยวอวิ๋นต้องพิษและบอกอักว่าคุณเป็นผู้ฝึกวิชามาร นักกลั่นยาแซ่กง เขาถึงขนาดบอกว่ามีพลังมารอยู่ภายในร่างของเสี่ยวอวิ๋นด้วย ช่างน่าขันสิ้นดี!”