หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3334

เมื่อพลังสายดังกล่าวเข้าสู่ร่างกายของซุนเสี่ยวอวิ๋น เธอก็สิ้นสติไปชั่วครู่ ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาของเธอด๋เริ่มเปล่งประกายแดงฉาน

“เจ้าเมืองซุน อย่าไปฟังไอ้เด็กนี่มันพูดไร้สาระเชียวนะครับ ผมถูกมันหลอกมาหลายครั้งแล้ว คุณทำลายพลังฝึกบำเพ็ญฌานเป็นดีที่สุด”

ผู้พิทักษ์กงเอ่ยเร่งเจ้าเมืองซุนให้ทำลายพลังฝึกบำเพ็ญฌานของเฉินผิง

ไม่มีใครทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของซุนเสี่ยวอวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ

เจ้าเมืองซุนมองผู้พิทักษ์กงสลับกันไปมากับเฉินผิง ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะเชื่อฝ่ายแรก ดังนั้นเขาจึงยื่นมือไปหมายจะตบฟาดเฉินผิง

แต่เฉินผิงก็ยังยืนนิ่ง อันที่จริงแล้ว ไม่มีแววหวาดกลัวปรากฎขึ้นในดวงตาของเขาเสียด้วยซ้ำไป

ขณะที่เจ้าเมืองซุนรู้สึกสับสนงุนงงและสงสัยว่าเหตุใดชายหนุ่มจึงไม่หวาดกลัว จู่ ๆ ก็มีเสียงคำรามแหวกอากาศขึ้นมาทางด้านหลังของตน

ซุนเสี่ยวอวิ๋นที่ก่อนหน้านี้ยังสบายดีอยู่เลย ยามนี้กลับไม่ต่างอะไรจากคนบ้า เธอพุ่งใส่ผู้พิทักษ์กงพร้อมดวงตาที่แทบจะพลัดออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว

ระยะห่างระหว่างพวกเขาสั้นที่สุด ดังนั้นเธอจึงจู่โจมใส่คนผู่นั้นก่อน

การจู่โจมกะทันหันทำให้ผู้พิทักษ์กงรับมือไม่ทันไปชั่วขณะ เขาจึงซัดฝ่ามือใส่จนเธอกระเด็นออกไปตามสัญชาตญาณ

แต่หลังจากซัดฝ่ามือออกไปเช่นนั้น เขาก็พลันตกตะลึงไปทันที เพราะการโจมตีทำให้พลังของเขาเล็ดลอดออกมาออกมาทันที

เจ้าเมืองซุนผงะอึ้งไปชั่วขณะ ต่อมาเขาก็อ้าปากค้างให้ผู้พิทักษ์กงด้วยความไม่อยากเชื่อ “คุณเป็นผู้ฝึกวิชามารจริง ๆ งั้นเหรอ?”

ผู้พิทักษ์กงไม่คิดจะพูดอะไรอีกพลางหันหลังกระโดดขึ้นกลางอากาศแล้วรีบหนีไป

ในเมื่อตัวตนของเขาถูกเปิดเผยแล้ว เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากรีบหนีไป

เจ้าเมืองซุนหน้าตาเหยเกด้วยความโกรธจัดแล้วคิดจะไล่ตามไป แต่หลังจากเหลือบมาเห็นซุนเสี่ยวอวิ๋นที่ล้มลงกับพื้น เขาก็อยากจะเข้าไปตรวจดูเธอสักหน่อย

“เจ้าเมืองซุน เรื่องคุณหนูซุนปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง ผมรักษาเธอได้แน่ ๆ คุณรีบไล่ตามไปเถอะครับ อย่าปล่อยให้ผู้ฝึกวิชามารคนนั้นหนีไปได้” เฉินผิงเอ่ยกับเจ้าเมืองซุน

เจ้าเมืองซุนมองชายหนุ่มอยู่เป็นนาน ในที่สุดเขาก็หันหลังไล่ตามไป

แต่เหงื่อของเธอกลับเปลี่ยนเป็นสีดำและอาบย้อมไปทั่วทั้งใบหน้าของเธอ

ขณะที่เฉินผิงจ้องมองเธอด้วยความสับสนงุนงง จู่ ๆ เธอก็หยุดการโจมตีลงทันที

ดวงตาสีแดงฉานค่อย ๆ จางลงจนรู้สึกตัวอีกครั้ง

ซุนเสี่ยวอวิ๋นกวาดสายตามองไปทั่วห้องอันยุ่งเหยิง ก่อนจะมองเห็นเฉินผิง

เธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนว่า “เกิดอะไรขึ้นที่นี่? แล้วพ่อของฉันอยู่ที่ไหน? ทำไมฉันถึงได้มีอาการคลุ้มคลั่งอีกแล้วล่ะ? ฉันหายดีแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เธอรู้สึกตื่นตระหนกอยู่บ้าง เพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“คุณหนูซุน อย่าได้ตื่นตระหนกไป มันไม่ใช่อาการคลุ้มคลั่งหรอก คุณต้องพิษต่างหากเล่า ตอนนี้ผมมีคำถามที่อยากจะคุณไม่กี่ข้อ คุณต้องตอบผมมาตามความเป็นจริงแล้วผมถึงจะช่วยคุณได้” เมื่อเฉินผิงเห็นว่าเธอได้สติแล้ว เขาจึงลองพูดหยั่งเชิง

ซุนเสี่ยวอวิ๋นมองชายหนุ่ม เมื่อรู้ว่าเขาไม่มีเจตนาร้ายกับเธอจึงพยักหน้าแล้วตอบว่า “เอาล่ะ เชิญถามมาได้เลย”