หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3335

“เหงื่อสีดำไหลออกจากร่างกายของคุณทุกครั้งที่คุณทรมานจากพิษใช่ไหม?” เฉินผิงถาม

ซุนเสี่ยวอวิ๋นพยักหน้า “ใช่ แบบนั้นเลย ฉันจะตื่นทุกครั้งที่ร่างกายหลั่งเหงื่อสีดำออกมา”

“คุณต้องขับพิษออกจากร่างกายของคุณโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้น ครั้งต่อไปมันจะหนักยิ่งกว่าหมดสติ คุณอาจจะตายได้เลย!” เฉินผิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

พิษในร่างกายซุนเสี่ยวอวิ๋นแย่กว่าที่ฉันคิดเอาไว้!

“แล้วฉันต้องทำยังไง?” ซุนเสี่ยวอวิ๋นเริ่มวิตก

“ใจเย็นๆ และทำตามที่ผมบอก ผมจะรักษาคุณด้วยการใช้เข็มเงินขับพิษออกจากร่างกายของคุณ เอาล่ะ ถอดเสื้อผ้าของคุณออก” เฉินผิงพูดขณะหยิบถุงใส่เข็มเงินออกจากกระเป๋า

ซุนเสี่ยวอวิ๋นชะงัก “อะไรนะ? ทำไมฉันต้องถอดเสื้อผ้าด้วย?”

“ถ้าไม่ถอดแล้วผมจะใช้เข็มได้ยังไง?” เฉินผิงตอบกลับ

ซุนเสี่ยวอวิ๋นจ้องเฉินผิงด้วยสายตาไม่ไว้ใจขณะที่เธอถามว่า “นะ-นี่คุณรู้วิชาแพทย์จริงๆ เหรอ? หรือคุณแค่จะฉวยโอกาสฉัน?”

“ผมเป็นนักกลั่นยา และคุณคือคนไข้ของผม สำหรับผมคุณก็เป็นแค่อวัยวะต่างๆ ที่รวมตัวกันเท่านั้นเอง ตอนนี้รีบถอดเสื้อผ้าของคุณออกได้แล้ว ขืนช้ากว่านี้ผมอาจจะรักษาคุณไม่ได้” เฉินผิงรบเร้าเธอ

“ขอทีเถอะ! คิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง! จู่ๆ ก็ขอให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกเนี่ยนะ! คุณมันก็แค่ไอ้บ้ากาม! ฉันรู้ว่าคุณวางแผนอะไรอยู่! ฉันจะไปบอกพ่อของฉันว่าคุณมันโรคจิต!”

พอซุนเสี่ยวอวิ๋นกำลังจะหนีออกจากห้องนอน เฉินผิงก็เอื้อมมือออกไปและหยุดเธอไว้

“คุณจะออกไปไม่ได้! ถอดเสื้อผ้าของคุณเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะสายเกินไป!” เขาพูดอย่างจริงจัง

“ไม่ ฉันไม่ยอม! ฉันขอตายดีกว่าถอดเสื้อผ้า!”

เมื่อสิ้นสุดการรักษา เฉินผิงก็ได้สัมผัสร่างกายของซุนเสี่ยวอวิ๋นจนทั่ว

พอเข็มเงินอันสุดท้ายถูกเสียบเข้าไป ซุนเสี่ยวอวิ๋นรู้สึกราวกับว่าน้ำหนักมหาศาลถูกยกออกจากร่างกายของเธอ และความรู้สึกหดหู่ในใจของเธอก็หายไปในทันที

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเลือดสีดำไหลออกมาจากเข็มเงินด้วย

แม้ว่าซุนเสี่ยวอวิ๋นรู้ว่าเฉินผิงกำลังช่วยเธอขับพิษ แต่การที่เขาสัมผัสตัวเจ้าหญิงอย่างเธอทั่วทั้งร่างก็ทำให้เธอขุ่นเคืองอย่างมาก

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาสัมผัสทุกส่วนของร่างกายอันบริสุทธิ์ของฉันรวมถึงส่วนที่ฉันหวงแหนที่สุดด้วย! การถูกล่วงเกินแบบนี้มันน่าอับอายจนฉันยอมโดนพิษฆ่าตายดีกว่า!

เมื่อพิษเกือบทั้งหมดถูกกำจัดออกไปแล้ว พละกำลังส่วนใหญ่ของซุนเสี่ยวอวิ๋นก็ฟื้นคืนและในที่สุดก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เพราะไม่ต้องการให้เฉินผิงจ้องมองร่างที่เปลือยเปล่าของเธออีก เธอจึงคว้าเสื้อผ้ามาใส่

“อย่าขยับและอย่าเพิ่งใส่เสื้อผ้า! แค่ยืนอยู่ตรงนั้นและนิ่งไว้!” เฉินผิงบอกเธอ