ซุนเสี่ยวอวิ๋นขมวดคิ้วนิ่วหน้าขณะที่เธอถามว่า “คุณเห็นร่างเปลือยของฉันแล้ว ทั้งยังเอามือสัมผัสและใช้เข็มเงินของคุณรักษา แล้วทำไมฉันยังใส่เสื้อผ้าไม่ได้อีก?”
“การเปลือยกายจะช่วยในการกำจัดพิษ” เฉินผิงตอบ
“ไร้สาระ! ฉันว่าคุณแค่อยากจะใช้สายตาแทะโลมฉันเท่านั้นแหละ!” ใบหน้าของซุนเสี่ยวอวิ๋นแดงก่ำด้วยความโกรธ
ถ้าเฉินผิงไม่ได้รักษาเธอ เธอก็คงทุบตีเขาอีกรอบ
“คุณเป็นผู้ป่วย ดังนั้นคุณต้องทำตามที่ผมบอก ไม่อย่างนั้นผมคงต้องใช้กำลังหยุดคุณเอาไว้ ยังไงซะคุณก็สู้ผมไม่ได้อยู่แล้ว” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็น
“นี่คุณ...” ซุนเสี่ยวอวิ๋นจ้องเฉินผิงด้วยสายตาดุร้าย แต่ก็ยังคงนิ่งอยู่
ท้ายที่สุดแล้ว เฉินผิงพูดถูกที่ว่าเธอสู้เขาไม่ได้
ฮึ่ม!ทั้งที่ฉันไปถึงระดับผู้ทุกข์ยากแล้วทำไมผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนอย่างเฉินผิงถึงสามารถเอาชนะฉันได้ง่ายดายเป็นเพราะฉันโดนพิษเล่นงานเหรอ?
ขณะที่ซุนเสี่ยวอวิ๋นยังคงนิ่งอยู่ เฉินผิงก็เดินเข้ามาหาเธอและสังเกตเข็มเงินอย่างใกล้ชิด ใบหน้าของเขาเกือบจะสัมผัสกับร่างของซุนเสี่ยวอวิ๋น
ซุนเสี่ยวอวิ๋นได้แต่หลับตาลงพร้อมกับหน้าแดงจากความอับอาย
พอเฉินผิงเอาเข็มเงินออกเมื่อไหร่ฉันจะเอาคืนเขาแน่! ถึงฉันจะฆ่าเขาไม่ได้อย่างน้อยๆ ฉันก็จะซัดเขาให้หงายหลังไปเลย! ฉันไม่ยอมปล่อยเขาไปทั้งที่เขาล่วงเกินฉันหรอก!
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่รู้เลยว่าซุนเสี่ยวอวิ๋นคิดอะไรอยู่ คิ้วของเขาขมวดเมื่อตระหนักว่าเข็มเงินถอนพิษได้ช้าเกินไป
ด้วยเหตุผลบางอย่าง พิษตัวนี้ดื้อยาอย่างไม่น่าเชื่อและไม่ยอมออกจากร่างของซุนเสี่ยวอวิ๋น
ชีวิตของซุนเสี่ยวอวิ๋นจะตกอยู่ในอันตรายถ้าเราไม่กำจัดพิษนี้ออกไปให้หมด!
“คุณหนูซุน พิษในร่างของคุณดื้อยาเกินไป ถ้าเป็นแบบนี้ เราจะไม่สามารถขับมันออกได้หมด ต่อให้คุณจะอยู่อย่างนี้เป็นเวลาสามวันก็ตาม เราจะต้องกระตุ้นระบบประสาทของคุณเพื่อให้เลือดสูบฉีด ไม่เพียงแต่จะช่วยเร่งกระบวนการเท่านั้น แต่จะยังช่วยให้พิษถูกกำจัดออกไปอย่างหมดจดอีกด้วย” เฉินผิงกล่าว
“กระตุ้นระบบประสาทของฉันเหรอ? คุณหมายถึงอะไร?” ซุนเสี่ยวอวิ๋นถามด้วยความสับสน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...