เมื่อเห็นว่าหลายคนมาถึงแล้ว เจ้าเมืองซุนก็ไม่อาจเอาเรื่องเฉินผิงได้อีกและพูดว่า “ฉันจะสั่งให้จัดเตรียมงานเลี้ยงเพื่อเป็นการขอโทษต่อคุณเฉิน ทั้งหมดนี้ฉันผิดเองที่เชื่อคำโกหกของผู้ใช้วิชามาร”
เหล่าเจี่ยก็หันสายตาไปที่เฉินผิงเช่นกัน เขาพูดอย่างรู้สึกผิด “ฉันไม่นึกว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณจะน่าเหลือเชื่อขนาดนี้ ฉันประทับใจจริงๆ”
“หวังว่าคุณจะไม่ลืมข้อตกลงของเรา คุณเหล่าเจี่ย” เฉินผิงกล่าว
“ไม่ ไม่ลืมแน่นอน” เหล่าเจี่ยตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“เชิญทางนี้ คุณเฉิน”
เจ้าเมืองซุนเชิญเฉินผิงเข้าร่วมงานเลี้ยง
“เจ้าเมืองซุน ที่ผมช่วยลูกสาวคุณก็เพราะผมมีข้อตกลงกับคุณเหล่าเจี่ยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องจัดงานใหญ่โตเพื่อผมหรอก ตอนนี้ผมอยากเจอผู้ใช้วิชามารคนนั้นแล้ว ผมมีคำถามสักสองสามข้อจะถามเขา” เฉินผิงพูดกับเจ้าเมืองซุน
เขาไม่สนใจเรื่องงานเลี้ยง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้าเมืองซุนต้องการจะฆ่าเขา แต่มาตอนนี้กลับจะจัดงานเลี้ยงเอาใจเขา เขาเลยไม่ต้องการ
ถ้าไม่ใช่เพราะพฤกษาเซียนของเหล่าเจี่ย บางทีเขาอาจจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
“งั้นก็ได้.. ฉันจะพาคุณไปหาเขา” เจ้าเมืองซุนพยักหน้าเห็นด้วย
เฉินผิงเดินผ่านเจ้าเมืองซุน และฝ่ายหลังก็พึมพำว่า “ฉันหวังว่าคุณจะไม่ปริปากพูดเรื่องการรักษาของลูกสาวฉัน”
เฉินผิงเพียงเหลือบมองเขา ก่อนที่จะเพิกเฉยในทันใด
พวกเขามาถึงห้องโถงใหญ่ ผู้อาวุโสเฟ่ยและผู้พิทักษ์กงคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยมีคนยืนเฝ้าทั้งสองด้าน
เมื่อเห็นเฉินผิง ผู้อาวุโสเฟ่ยและผู้พิทักษ์กงก็เริ่มตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“เจ้าเมืองซุน ให้ผมจัดการกับสองคนนี้ได้ไหม?” เฉินผิงถาม
“แน่นอน!” เจ้าเมืองซุนตกลงพร้อมกับโบกมือ
เฉินผิงเดินไปหาผู้อาวุโสเฟ่ยและผู้พิทักษ์กง ในขณะนั้น วิชาบำเพ็ญเพียรของผู้พิทักษ์กงถูกทำลายไปแล้ว และเขาไม่ต่างจากคนทั่วไป
“อย่าฆ่าฉันเลย ฉันยินดีรับใช้คุณในฐานะเจ้านายของฉัน ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย” ผู้พิทักษ์กงขอร้องไม่หยุดพลางมองไปที่เฉินผิง
ในทางกลับกัน ผู้อาวุโสเฟ่ยกัดฟันอย่างแรง ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ร้องขอความเมตตา
พลั่ก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...