“คุณสั่วเฉียนวงแหวนอาคมหยั่งรู้จะใช้ปราณสัมผัสของฉันจำนวนมหาศาล หากเราเผชิญกับอันตรายหลังจากใช้ญาณหยั่งรู้ มันก็คงยากที่ฉันจะรับมือได้” ผู้อาวุโสชูปฏิเสธคำขอของสั่วเฉียนอย่างนอบน้อม
วงแหวนอาคมหยั่งรู้เป็นวงแหวนอาคมพิเศษที่สิ้นเปลืองปราณสัมผัสของผู้ใช้อย่างมาก หลังจากใช้เสร็จแล้ว จะต้องพักฟื้นเป็นเวลานาน
การใช้วงแหวนอาคมหยั่งรู้ในเขาเทียนโหมวที่อันตรายนั้นมีความเสี่ยง หากพวกเขาตกอยู่ในอันตราย คงเป็นเรื่องยากที่จะสู้กลับ
“ผู้อาวุโสชู คุณระแวงเกินไปแล้ว มีผู้นำสำนักย่อยอยู่สองคน และฉันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้า ต่อให้เราตกอยู่ในอันตรายฉันก็จัดการเองได้ เริ่มใช้ญาณหยั่งรู้ได้แล้ว” สั่วเฉียนสั่ง น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความเฉียบขาด
เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสชูก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นเขาก็พูดกับหัวหน้าสำนักย่อยทั้งสองว่า “ดูแลคุณสั่วเฉียนให้ดี อย่าให้มีอันตราย”
“รับทราบ!” ผู้นำสำนักย่อยทั้งสองพยักหน้า
หลังจากพบพื้นที่โล่งแล้ว ผู้อาวุโสชูก็นำบางสิ่งที่มีลักษณะคล้ายกระจกแปดเหลี่ยมออกมาแล้ววางลงบนพื้น เขาเริ่มวาดสัญลักษณ์รอบๆ กระจกแปดเหลี่ยม
สัญลักษณ์นั้นฝังลึกลงไปในพื้นดินมากกว่าหนึ่งนิ้ว ดูราวกับเขาวงกตแห่งความโกลาหล ไม่อาจถอดความได้ว่าลวดลายของมันสื่อถึงสิ่งใด
ผู้อาวุโสชูแทงนิ้วของเขา ปล่อยให้เลือดหยดหนึ่งหยดลงบนกระจก
ฟู่!
กระจกแปดเหลี่ยมเปล่งแสงสีแดง ผู้อาวุโสชูนั่งขัดสมาธิและบริกรรมคาถา
ในไม่ช้า ภาพพร่ามัวก็ปรากฏขึ้นภายในแสงสีแดง เผยให้เห็นร่างของเฉินผิงและพรรคพวกของเขา
ผู้อาวุโสเฟ่ยชี้ไปที่เฉินผิงแล้วพูดว่า “คุณสั่วเฉียนเขาคือเฉินผิง”
อย่างไรก็ตาม สายตาของสั่วเฉียนไม่ได้อยู่ที่เฉินผิง แต่จับจ้องไปที่หัวเฟิ่ง ไช่เชี่ยนหนานและเหมี่ยวเหมี่ยว
หญิงสาวทั้งสามซึ่งแต่ละคนมีหน้าตางดงามและรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ดึงดูดความสนใจของสั่วเฉียน
พอเห็นท่าทีของสั่วเฉียนผู้อาวุโสเฟ่ยก็นิ่งเงียบ
“คุณสั่วเฉียนพวกเขามาถึงเขาเทียนโหมวแล้ว” ผู้อาวุโสชูรายงาน พร้อมที่จะหยุดใช้ญาณหยั่งรู้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...