หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3347

ในเวลาเดียวกัน ผู้ใช้วิชามารทั้งห้าที่อยู่ใกล้กลุ่มของเฉินผิงได้ตรวจพบพวกเขาและเริ่มตึงเครียด

ผู้ใช้วิชามารทั้งห้านั้นมาจากหุบเขาวิญญาณโลหิต ซึ่งรวมถึงจิ้นตงและหลัวซี

นอกจากนี้ยังมีชายชราผู้เป็นปรมาจารย์แห่งหุบเขาวิญญาณโลหิต ผู้เป็นพ่อของหลัวซี และอาจารย์ของจิ้นตง เขาคือหลัวโชไห่

จิ้นตงหันไปหาหลัวโชไห่และถามว่า “เราจะทำยังไงดี ท่านอาจารย์? ซ่อนตัวเหรอ?”

ในระหว่างการเดินทาง พวกเขาหลีกเลี่ยงทุกคนที่เห็นเพื่อไม่ให้เกิดความขัดแย้ง ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาเป็นผู้ใช้วิชามาร และหากพวกเขาพบกับผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ก็คงเกิดปัญหา

อย่างไรก็ตาม ยังมีผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากบนเขาเทียนโหมวที่จะไม่โจมตีผู้ใช้วิชามาร เพราะที่นี่เป็นอาณาเขตของผู้ใช้วิชามาร ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์มาที่นี่เพียงเพื่อค้นหาสมบัติ ไม่ใช่เพื่อกำจัดผู้ใช้วิชามาร หากผู้ใช้วิชามารไม่ก่อปัญหา ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ก็จะไม่โจมตีพวกเขา

“ไม่ทันแล้ว พวกเขาพบเราแล้ว ฉันหวังว่าพวกเขาจะไม่ประสงค์ร้ายกับเรา” หลัวโชไห่กล่าวก่อนพากลุ่มของเขาไปหาเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงขมวดคิ้วเพราะเขาสัมผัสได้ว่าผู้ใช้วิชามารกำลังเข้าใกล้พวกเขา

เขาไม่แน่ใจว่าฝ่ายที่เข้ามาเป็นศัตรูหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงให้ทุกคนเตรียมพร้อม

ผู้อาวุโสเหมี่ยวขอให้ผู้ที่อ่อนแอกว่ายืนอยู่ตรงกลางกลุ่ม ขณะที่คนอื่นๆ ล้อมรอบพวกเขาเพื่อสร้างรูปขบวนเตรียมต่อสู้

ในไม่ช้า หลัวโชไห่และคนของเขาก็เปิดเผยตัวเอง และทุกคนสัมผัสได้ถึงรัศมีมารที่แผ่ออกมาจากคนกลุ่มนั้น

ผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นไม่จำเป็นต้องปกปิดรัศมีของพวกเขาเมื่ออยู่ในเขาเทียนโหมว

“ใจกล้าดีนี่! ทั้งที่รู้ว่าเราอยู่ที่นี่ แต่พวกแกยังกล้าเข้ามาหาเรา! กำลังดูถูกเรางั้นเหรอ? วันนี้ฉันจะช่วยเหลือสังคมและกำจัดพวกแกทุกคน!” เมื่อพูดจบ ผู้อาวุโสเหมี่ยวก็กวัดแกว่งดาบและพุ่งเข้าหาหลัวโชไห่

เมื่อคนอื่นๆ เห็นดังนั้น พวกเขาก็พุ่งออกไปเช่นกัน

เฉินผิงพยายามห้ามพวกเขา แต่เขาช้าเกินไป

หลัวโชไห่ไม่นึกว่าผู้อาวุโสเหมี่ยวจะมีความเกลียดชังฝังลึกต่อผู้ใช้วิชามาร เพื่อตอบโต้โทสะของผู้อาวุโสเหมี่ยว เขาก็ชักดาบออกมาเช่นกัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

เสียงคำรามของเขาดังสนั่นไปทั่วสนามรบ ทำให้ทุกคนหยุดโจมตีทันที

“มีอะไรเหรอ หลัวซี?” หลัวโชไห่ถาม

“พ่อ นี่คุณเฉิน คนที่จิ้นตงกับหนูเคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ เขาเป็นคนที่ช่วยเราและรักษาหนู” หลัวซีชี้ไปที่เฉินผิง

หลัวโชไห่ชะงัก เขามองเฉินผิงด้วยสายตาเหลือเชื่อ เขาคิดว่าเฉินผิงจะแก่กว่านี้ แต่ฝ่ายหลังกลับกลายเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

ผู้อาวุโสเหมี่ยวก็หันไปหาเฉินผิงด้วย “คุณรู้จักผู้ใช้วิชามารเหล่านี้งั้นเหรอ คุณเฉิน?”

เฉินผิงพยักหน้า “ใช่ พวกเขามาจากหุบเขาวิญญาณโลหิตและเป็นเพื่อนผม”

“คุณมีเป็นเพื่อนเป็นมาร?” ไช่หงเว่ยรู้สึกสับสน

“ไม่ใช่แค่มาร แต่เป็นคนของเผ่าพันธุ์อสูรด้วย ผมไม่เคยเลือกคบเพื่อนโดยดูจากเผ่าพันธุ์ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ มีทั้งมารที่ดีและมนุษย์ที่เลว นั่นคือเหตุผลที่เราไม่ควรตัดสินคนจากเผ่าพันธุ์ของพวกเขา”