หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3349

ท้ายที่สุดแล้ว ย่อมมีคนที่เหนือกว่าเขาเสมอ เฉินผิงเพิ่งจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากเท่านั้น ดังนั้นเขาไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์แน่นอน

“การเปิดสมรภูมิแห่งทวยเทพบนเขาเทียนโหมวจะไม่เหมือนกับสถานที่อื่นๆ คุณเฉิน ขาใหญ่ทั้งหกฝ่ายบนเขาเทียนโหมวได้ทำข้อตกลงกันเองโดยไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ กับฝ่ายอื่นและผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลายในพื้นที่เดียวกันแล้ว ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพบนเขาเทียนโหมวตามอำเภอใจ เฉพาะผู้ที่มีเหรียญตราเท่านั้นจึงจะสามารถเข้าไปได้ การทำแบบนี้จะช่วยขับพวกผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรและผู้บำเพ็ญเพียรจากเขตอื่นได้ เว้นแต่พวกเขาจะยินดีเอาทรัพยากรบางอย่างมาแลกเป็นค่าผ่านทาง ไม่อย่างนั้นก็จะไม่ได้เข้าไป ด้วยวิธีนี้ ผู้บำเพ็ญเพียรและขุมอำนาจในเขตใต้ย่อมได้รับผลประโยชน์และยังได้ทรัพยากรเพิ่มขึ้นอีกด้วย ซึ่งหุบเขาวิญญาณโลหิตเป็นหนึ่งในขุมอำนาจหลักบนเขาเทียนโหมว โดยเรามีเหรียญตราในจำนวนจำกัดที่สามารถมอบให้กับคนที่เราเห็นว่าคู่ควร ฉันรับรองได้เลยว่าคุณจะสามารถเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพเป็นคนแรก” หลัวโชไห่กล่าว

คำพูดของเขาทำให้ไช่หงเว่ย เฉินผิงและคนอื่นๆ ตะลึง

“เหตุใดผู้บำเพ็ญเพียรในแดนใต้จึงตกลงที่จะร่วมมือกับพวกคุณที่เป็นผู้ใช้วิชามาร?” ผู้อาวุโสเหมี่ยวถามด้วยความสงสัย

“ทำไมจะไม่ล่ะ? หากเราร่วมมือกัน ทุกคนย่อมได้รับประโยชน์จากข้อตกลงนี้ ไม่อย่างนั้นทุกฝ่ายก็คงมีแต่เสียกับเสีย จะไม่มีใครปฏิเสธทรัพยากรที่มากขึ้น พวกเขาจึงยอมร่วมมือ อย่าลืมว่าคนส่วนใหญ่มักจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์มากกว่าสิ่งใด หากสมรภูมิแห่งทวยเทพตั้งอยู่ในเขตของคุณ และผู้ใช้วิชามารบางคนเสนอที่จะร่วมมือกับคุณเพื่อให้เกิดผลดีที่สุด คุณจะปฏิเสธพวกเขาลงหรือ?” หลัวโชไห่ยิ้มเย้ย

ผู้อาวุโสเหมี่ยวเงียบไป เพราะเขาเห็นด้วยกับคำพูดของหลัวโชไห่ ท้ายที่สุดแล้ว สมาพันธ์ผนึกมารซึ่งเป็นองค์กรที่มีเป้าหมายในการกำจัดผู้ใช้วิชามารกลับหันไปร่วมมือกับพวกเขาเสียเอง ถ้าเรื่องนั้นเป็นไปได้ การที่คนกลุ่มหนึ่งร่วมมือกับผู้ใช้วิชามารเมื่อสถานการณ์เป็นใจจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

“แบบนี้ดีแล้ว มีกฎระเบียบย่อมไม่มีการนองเลือด ไม่อย่างนั้นเขาเทียนโหมวคงจะกลายเป็นขุมนรกที่มีแต่ซากศพ” เฉินผิงกล่าว

ตอนนี้ทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์ไร้กฎระเบียบ ในขณะที่ดินแดนหลักทั้งห้าของอาณาจักรมีคนครอบครอง ผู้ปกครองเหล่านั้นมักจะเห็นแก่การบำเพ็ญเพียรของพวกเขามากกว่าสิ่งอื่นใด หากพวกเขาไม่ดูแลอาณาเขตของตน ก็คงไม่มีใครใยดีอีก

“ไปกันเถอะ ตามฉันมา จะไม่มีใครหยุดเราได้เมื่อเราเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพด้วยกัน” หลัวโชไห่กล่าว

ฝูงชนสบตากันก่อนที่จะจ้องมองไปที่ผู้อาวุโสเหมี่ยวและไช่หงเว่ย