ในขณะนั้น ผู้อาวุโสชูยังคงฟื้นฟูปราณสัมผัสของเขาอย่างช้าๆ ที่ใต้ต้นไม้บนเขาเทียนโหมวสั่วเฉียนเริ่มเบื่อและควงมีดทองคำในมือเล่น
ในขณะนั้น ผู้นำสำนักย่อยสองคนกลับมา แต่ไม่ได้พาคนของสมาพันธ์ผนึกมารมาด้วย
ผู้อาวุโสชูขมวดคิ้ว “อะไรของพวกแก? นี่ไม่มีลูกน้องเลยเหรอ?”
“ผู้อาวุโสชู เราได้รับข้อความจากคุณสั่ว ดูนี่สิ” หัวหน้าสำนักย่อยคนหนึ่งยื่นอุปกรณ์สื่อสารให้ผู้อาวุโสชู
ผู้อาวุโสชูรับเอามา เขาอ่านด้วยปราณสัมผัสและขมวดคิ้ว
“พ่อฉันพูดอะไรบ้าง ผู้อาวุโสชู?” สั่วเฉียนถาม
“ดูเหมือนเราจะไม่ได้รับอนุญาตให้จัดการกับเฉินผิงบนเขาเทียนโหมว ตอนนี้ทุกคนในเขตนี้ถูกห้ามไม่ให้โจมตีคนอื่น ขุมอำนาจหลักฝ่ายมารบนเขาเทียนโหมวได้บรรลุข้อตกลงกับสำนักใกล้เคียงเพื่อบังคับใช้กฎดังกล่าว เจ้าพวกนี้อยากได้ของที่อยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพมากเสียจนยอมร่วมมือกับผู้ใช้วิชามาร ช่างไร้ยางอายจริงๆ!” ผู้อาวุโสชูด่าทออย่างเหยียดหยาม
เมื่อพูดจบ เขาก็รู้สึกละอายใจในทันที ท้ายที่สุดแล้ว สมาพันธ์ผนึกมารเองก็ร่วมมือกับผู้ใช้วิชามารอย่างลับๆ
อย่างเดียวที่ไม่เหมือนกันคือพวกที่อยู่บนเขาเทียนโหมวทำอย่างเปิดเผย
สั่วเฉียนตอบสนองด้วยการชักชวน “ถ้าอย่างนั้นเราก็สามารถเข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพได้เช่นกัน ผู้อาวุโสชู คุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงฉันหรอก”
“คุณสั่วเฉียนพวกเขาบอกแค่ว่าห้ามไม่ให้ใครก็ตามก่อเรื่องวิวาทบนเขาเทียนโหมว เมื่อเข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพแล้ว จะไม่มีใครสามารถควบคุมใครได้ จะเกิดการต่อสู้เพื่อแย่งชิงของวิเศษที่อยู่ในนั้นแน่นอน แม้ว่าฉันจะพาคุณไปดูได้ แต่คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพ หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ฉันก็คงไม่มีข้อแก้ตัวกับพ่อของคุณ” ผู้อาวุโสชูกล่าว แม้ว่าคนเหล่านั้นจะสามารถเลี่ยงไม่ให้ความขัดแย้งปะทุขึ้นบนเขาเทียนโหมวได้ แต่ไม่มีใครสนใจกฎกติกาหรอกเมื่อเข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพแล้ว
“งั้นก็ไปกันเลย! ในเมื่ออยู่ที่เขาเทียนโหมวเราทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว เราก็จะรอจนกว่าเฉินผิงเข้าไปแล้วค่อยจัดการกับเขา” สั่วเฉียนพูดอย่างร้อนรน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...