ท้ายที่สุดแล้ว การเอาแต่ฝึกบำเพ็ญฌานในห้องและการดูดซับทรัพยากรเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานพลังวิญญาณได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการฝึกฝนของคนผู้นั้นมาถึงจุดที่สูงที่สุดแล้ว คนผู้นั้นจะต้องผ่านการฝึกฝนภาคปฏิบัติเพราะมันเป็นเพียงหนทางเดียวเท่านั้นที่จะช่วยให้คนผู้นั้นประสบความสำเร็จได้
สมรภูมิแห่งทวยเทพเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับการฝึกนั้น มั่นใจได้เลยว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานจำนวนมากจะบรรลุความก้าวหน้าในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ภายในสมรภูมิ
“ลูกสาวของผมอยากเข้าร่วมมาโดยตลอด แต่ผมอยากให้จิ้นตงเข้าไปแทนมากกว่า เพราะเขามีทั้งความแข็งแกร่งและประสบการณ์ที่เพียงพอ การฝึกฝนนี้จะช่วยพัฒนาการฝึกบำเพ็ญฌานของเขาได้อย่างมาก” หลัวโชไห่ตอบ
“อาจารย์ครับ ผมว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะให้หลัวซีเข้าไป เธอป่วยหนักและมันรบกวนการฝึกบำเพ็ญฌานของเธอ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมสมรภูมิแห่งทวยเทพจะเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอในพัฒนาการฝึกบำเพ็ญฌานของเธอ” จิ้นตงแนะนำ
“คุณพูดถูก แต่สมรภูมิแห่งทวยเทพนั้นเป็นสถานที่ที่อันตราย มันเสี่ยงเกินไปสำหรับหลัวซีที่จะเข้าไปเพียงลำพัง” หลัวโชไห่ถอนหายใจ
“ท่านอาจารย์ เรื่องนี้ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อคุณเฉินก็เข้าไปด้วย เราจึงสามารถให้เขาปกป้องหลัวซีได้ ด้วยทักษะของคุณเฉินแล้ว ผมมั่นใจว่าเธอจะต้องปลอดภัย” จี้นตงกล่าว
เมื่อฟังจากที่อาจารย์และลูกศิษย์พูดคุยกัน เฉินผิงก็บอกได้ทันทีว่าพวกเขาต้องการให้เขาดูแลหลัวซี
เพียงแต่ว่าพวกเขารู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดออกมา
“ไม่ต้องกังวลครับ คุณหลัว ผมจะปกป้องคุณหลัวซีให้ปลอดภัยในตอนที่เราเข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพเองครับ” เฉินผิงตอบให้ความมั่นใจแก่หลัวโชไห่พร้อมด้วยรอยยิ้ม
“งั้นก็เยี่ยมไปเลย เมื่อมีคุณอยู่ด้วย คุณเฉิน จิตใจของผมก็สบายใจหายห่วง ในภายภาคหน้าหากมีสิ่งใดที่คุณต้องการ หุบเขาวิญญาณโลหิตก็พร้อมที่จะช่วยเหลือคุณโดยไม่ลังเล” หลัวโชไห่ตอบอย่างปลาบปลื้ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...