“ในเมื่อคุณใจร้อน งั้นผมจะขอจบชีวิตของคุณก่อนเลยละกัน” เฉินผิงพูดพร้อมกับมองไปที่ผู้ฝึกวิชามารที่ใจร้อน
“โอหัง! อย่างแกก็คงแค่คุยโม้สินะ ฉัน-”
ผู้ฝึกวิชามารคนที่ใจร้อนไม่เชื่อว่าเฉินผิงสามารถฆ่าเขาได้ แต่จู่ๆ เขาก็หยุดนิ่งไปโดยที่ยังไม่ทันพูดจบประโยค
จากนั้น สีหน้าอันบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา พร้อมกับที่เขาเอามือกุมไปที่ศีรษะเอาไว้แน่น
"โอ๊ย! ฉันปวดหัวเหลือเกิน รู้สึกราวกับว่าปราณสัมผัสของฉันกำลังถูกกลืนกิน…” เขากรีดร้องเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น
ผู้ฝึกวิชามารที่เหลืออีกสี่คนถึงกับตกใจ พวกเขาจ้องมองสหายที่ล้มลงด้วยความไม่อยากเชื่อ
เพียงไม่นาน ผู้ฝึกวิชามารก็หยุดดิ้น ดวงตาของเขาก็ว่างเปล่าในขณะที่เขากลายเป็นศพที่เดินได้
ปราณสัมผัสในทะเลจิตสำนึกของเขาถูกกู่หนอนไหมกลืนกินไปหมดสิ้นแล้ว
“อะ-อะไรกัน?”
ผู้ฝึกวิชามารที่เหลือต่างตกตะลึง พวกเขาจ้องไปที่เฉินผิงและถอยหลังด้วยความหวาดกลัว
พวกเขาไม่อาจรู้เลยว่าเฉินผิงทำอย่างไร พวกเขาได้ล้อมเฉินผิงไว้และไม่เห็นชายหนุ่มขยับแม้แต่น้อย
“แกวางยาพิษเขาได้ยังไง? นั่นเป็นวิธีการที่น่ารังเกียจมาก!”
เมื่อสังเกตเห็นผู้ฝึกวิชามารคนนั้นล้มลง หลิวซือเย่ก็รู้ว่าเฉินผิงได้ใช้วิธีการวางยาพิษกับอีกฝ่าย ส่งผลให้ปราณสัมผัสของพวกเขาได้รับผลกระทบโดยไม่รู้ตัว
เมื่อได้ยินการกล่าวถึงพิษ ผู้ฝึกวิชามารทั้งสามก็รีบถอยห่าวออกไปสองถึงสามก้าวทันที
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ ฉันให้สิ่งที่แกต้องการไปแล้ว ดังนั้นเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” ผู้ฝึกวิชามารคนแรกที่เฉินผิงทำร้ายจนบาดเจ็บพูดอย่างเร่งรีบก่อนจะหันหลังและวิ่งหนีไป
เมื่อไม่มีความแค้นต่อเฉินผิง เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องต่อสู้จนตัวตาย
เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้ฝึกวิชามารที่เหลืออีกสองคนก็มองหน้ากันก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยเช่นกัน
ตอนนี้เหลือเพียงหลิวซือเย่ที่ถูกทิ้งไว้ให้อยู่ตามลำพัง
เขารู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...