ประกายเย็นยะเยือกพาดผ่านดวงตาของหลิวซือเย่
เขารู้ได้ทันทีว่าถ้าเขาไม่ใช้ท่าไม้ตายขั้นสุดยอด ในวันนี้เขาคงจะต้องพบกับจุดจบเป็นแน่
ระหว่างที่เขาหลบหนี จู่ๆ หลิวซือเย่ก็หยุดลง เขาหันหลังกลับและกระอักเลือดออกไปทางเฉินผิงโดยทันทีทันใด
เลือดนั่นได้กลายเป็นหมอก ก่อนที่มันจะค่อยๆ ก่อรูปร่างกลายเป็นสัตว์ประหลาดสีเลือดที่ดุร้ายและพุ่งตรงเข้าใส่เฉินผิง
ในฐานะผู้ฝึกวิชามารสายเลือดอสูร หลิวซือเย่จึงมีความเข้าใจและสามารถใช้ประโยชน์จากเลือดของเขาได้เป็นอย่างดี
เฉินผิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา “หึ! ช่างโง่เขลา ในเมื่อความแข็งแกร่งของคุณด้อยกว่าของผม ไม่ว่าคุณจะใช้ศาสตร์เวทย์ใดๆ หรือมันจะทรงพลังสักแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น”
เขาเหวี่ยงแส้ปราบมารออกไปและปล่อยพลังเพลิงปีศาจตรงเข้าใส่ทิศทางของสัตว์ประหลาดนั่นทันที
เปลวไฟลุกโชนในทันใด เพียงแค่ชั่วพริบตา สัตว์ประหลาดสีเลือดก็หายไปภายใต้เปลวเพลิงอันรุนแรง
หลิวซือเย่หน้านิ่วคิ้วขมวด สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจอย่างที่สุด
หลังจากสังหารสัตว์ประหลาดสีเลือดแล้ว เฉินผิงก็ยังไม่หยุดโจมตี แต่เขายังคงสะบัดแส้ปราบมารเข้าใส่ทางหลิวซือเย่ต่อไป
แต่ครั้งนี้ หลิวซือเย่กลับไม่หลบเลี่ยงพลังโจมตีของแส้ปราบมารที่พุ่งตรงเข้ามา
ตู้ม!
ร่างของหลิวซือเย่ระเบิดออก เลือดกระจายลอยไปในอากาศกลายเป็นหมอก
เฉินผิงตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดว่าหลิวซือเย่จะอยู่เฉยและยอมโดนแส้ปราบมารโจมตี
ขณะที่เฉินผิงกำลังตกตะลึง จู่ๆ หมอกเลือดก็ค่อยๆ รวมตัวกลายเป็นร่างมนุษย์และหลบหนีไปจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงก็ตระหนักได้ทันทีว่าเขาถูกหลอก หลิวซือเย่สามารถหลบหนีไปได้
เขาต้องการที่จะตามหลิวซือเย่ไป แต่อีกฝ่ายก็หายไปเสียแล้ว
“บัดซบ! นี่เขาหนีรอดไปได้จริงๆ หรือเนี่ย?” เฉินผิงโกรธจัด
อย่างไรก็ตาม เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ร่างของหลิวซือเย่ระเบิดออก แล้วเขาหนีไปได้ยังไงกัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...