หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3381

เมื่อมองเห็นอาวุธที่เกลื่อนพื้น ดวงตาของชายวัยกลางคนก็เต็มไปด้วยความโลภ

แต่เพียงไม่นาน ความสนใจของเขาก็มุ่งตรงไปที่ไข่อสูรวิญญาณที่มีลวดลายแปลกประหลาด

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงและหลัวซีเป็นเพียงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่เพิ่งบรรลุระดับผู้ทุกข์ยาก เขาจึงรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

“ถ้าพวกแกทั้งสองยอมจากไปซะตอนนี้และมอบทุกอย่างที่นี่ให้ฉัน ฉันก็จะไว้ชีวิตพวกแก แต่ถ้าไม่ พวกแกทั้งคู่ก็จะต้องตายด้วยน้ำมือของฉัน” เขาพูดขู่

“เราไม่มีทางมอบพวกมันให้แกเด็ดขาด” หลัวซีประกาศด้วยสีหน้าเยือกเย็น

ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นแก่ท่าทางของเฉินผิงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เราค้นพบสถานที่แห่งนี้โดยบังเอิญเท่านั้นครับท่าน เราสามารถมอบทุกสิ่งให้กับคุณก็ได้ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะไม่ฆ่าพวกเรา”

เมื่อเห็นไหวพริบของเขา ชายวัยกลางคนก็พยักหน้าและตอบว่า “แน่นอน จะไม่มีความแค้นระหว่างเรา ฉันมาที่สมรภูมิแห่งทวยเทพก็เพื่อของวิเศษเท่านั้นไม่ใช่เพื่อฆ่าคน ตราบใดที่แกสองคนทำตัวดี ฉันก็จะไม่ทำร้ายพวกแก”

“ตกลงครับ เราจะให้คุณทุกอย่างเดี๋ยวนี้”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็หันไปหาหลัวซี “ไปกันเถอะ วงแหวนอาคมหายไปแล้ว และเราไม่มีหวังที่จะหยุดเขาได้”

ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลัวซี เธออ้าปากค้างด้วยความไม่อยากเชื่อ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ท่าทางของเขาถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้

นี่เขาเป็นคนขี้ขลาดอย่างนั้นเหรอ? แม้ว่าผู้บุกรุกจะอยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หก แต่เขาก็สามารถต่อสู้กับผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่มีความสามารถในระดับนั้นได้! ทำไมเขาถึงเลือกที่จะยอมถอยทั้งๆ ที่ยังไม่ทันลองด้วยซ้ำ?

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่เดินตามเขาออกจากวงแหวนอาคม

เมื่อเฉินผิงและหลัวซีเดินออกไป ชายวัยกลางคนก็ปล่อยพลังปราณสัมผัสและพบว่าวงแหวนอาคมได้ถูกทำลายไปแล้วจริงๆ เขาจึงก้าวเข้ามาด้วยความสบายใจ

เมื่อเห็นเหล่าศาสตราวุธที่กองเกลื่อนไปทั้วพื้นและไข่อสูรวิญญาณ ก็ยิ่งทำให้เขาอ้าปากค้างอย่างตื่นเต้น “ฮ่าฮ่า... นี่คือลาภลอยชัดๆ! ฉันถูกรางวัลที่หนึ่งเข้าให้แล้ว!”

แม้ว่าอาวุธส่วนใหญ่จะได้รับความเสียหาย แต่พวกมันก็ยังเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกใช้โดยพวกเซียน ถึงยังไงพวกมันก็มีความแข็งแกร่งมากกว่าอาวุธทั่วไป

“คุณไม่คิดบ้างล่ะว่าทำไมผมถึงยอมยกทุกอย่างให้คุณและปล่อยให้คุณเข้ามาในวงแหวนอาคมทั้งๆ ที่ผมรู้อยู่เต็มอกว่าคุณต้องการฆ่าพวกเรา?”

เฉินผิงเผยรอยยิ้มที่ค่อนข้างร้ายกาจออกมา

เมื่อชายวัยกลางคนเห็นรอยยิ้มนั้น หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านทันที

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยว เขาเริ่มกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อ๊าก! หัวของฉัน! หัวของฉัน!" เขาร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เขาสัมผัสได้ถึงหนอนจำนวนมากที่กำลังคืบคลานไปมาในสมองและกัดกินปราณสัมผัสของเขา

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา คุณเฉิน?” หลัวซีถามด้วยความงุนงง เมื่อเห็นว่าจู่ๆ ชายวัยกลางคนก็แสดงท่าทีราวกับว่าเขาเสียสติไป

“เขาติดเชื้อจากกู่หนอนไหมของผมแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ” เฉินผิงอธิบาย