หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3383

“มันขยับเหรอ?”

เฉินผิงตรวจสอบไข่อสูรวิญญาณก่อนจะลูบมันอย่างแผ่วเบา เขาอยากสัมผัสถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาสัมผัสมัน จู่ๆ ก็เกิดลำแสงสีรุ้งพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ภาพที่ปรากฏทำให้เฉินผิงตกตะลึงจนเขาดึงมือกลับทันที

หากมีผู้อื่นเห็นลำแสงพวกนี้ พวกเขาก็จะตามหามัน ซึ่งนั่นอาจสร้างปัญหาแก่เขาได้

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าทันทีที่แสงสีรุ้งนั้นส่องประกายขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็มีผู้ฝึกบำเพ็ญฌานกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นไม่ไกล หลังจากถูกส่งตัวมาจากทางเข้าสู่สมรภูมิ

คนกลุ่มนี้แต่งกายด้วยชุดที่คล้ายกัน พร้อมด้วยสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าพวกเขามาจากสำนักเดียวกันได้อย่างชัดเจน การที่พวกเขาสามารถพาศิษย์จำนวนมากเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพได้นี้ก็ถือเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าสำนักของพวกเขามีความแข็งแกร่งเพียงใด หรือร่ำรวยแค่ไหนเป็นอย่างน้อย

“นี่ ดูนั่นสิ นั่นอะไรน่ะ?" มีใครบางคนอุทานขึ้นเมื่อเห็นลำแสงสีรุ้ง

แต่เมื่อคนอื่นๆ ในกลุ่มมองไปในทิศทางที่เขาชี้ ลำแสงนั้นก็หายไปเสียแล้ว

“แกพูดพล่ามอะไร? นี่คือสมรภูมิแห่งทวยเทพเชียวนะ นี่เป็นสถานที่ที่ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ หากแกต้องการมีชีวิตรอดก็อย่าทำตัวกระโตกกระตากไว้จะดีกว่า” ชายวัยกลางคนในชุดเขียวตำหนิ

“ฉีอัน แต่ผมเพิ่งเห็นลำแสงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าอยู่ไม่ไกล แต่จู่ๆ มันก็หายไปในพริบตา” ชายผู้ถูกตำหนิตอบอย่างร้อนรน

“ใช่ๆ ผมก็เห็นมันเหมือนกัน ลำแสงสีสันสดใสที่จู่ๆ ก็หายไปในพริบตา หรือว่ามันจะเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีของวิเศษปรากฏขึ้น?” ใครบางคนกล่าวเสริม

เนื่องจากมีคนเห็นปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นนมากกว่าหนึ่งคน ฉีอันจึงเริ่มรู้สึกลังเลและพูดว่า “งั้นพวกเราไปดูกันดีกว่า แต่ทุกคนจงตื่นตัวเอาไว้ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ในสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งนี้ ดังนั้นพวกเราจึงจะต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ต่อให้พวกเขาจะเป็นมนุษย์เหมือนกับพวกเรา แต่พวกแกก็ไม่ควรประมาท เพราะยังไงเสีย มนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานนั้นก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดเหี้ยมที่สุด”

เมื่อได้รับคำแนะนำแล้ว ทั้งกลุ่มก็ตรงไปยังต้นกำเนิดของลำแสงสีสันที่ส่องประกายออกมาก่อนหน้านี้ทันที

ตอนนี้พลังปราณสัมผัสของเขาไม่สามารถทะลุหมอกสีขาวได้ เขาจึงไม่กล้าบุกเข้าไปโดยไม่รู้ถึงจำนวนศัตรูที่อยู่ในนั้น

เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉีอันจึงย่อตัวลงที่ปลายของหมอก

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปโดยหวังว่าจะตรวจสอบสถานการณ์ภายในได้

น่าเสียดายที่ความพยายามนั้นไร้ผล

อย่างไรก็ตาม รัศมีพลังระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกได้เล็ดลอดออกมาอย่างต่อเนื่อง

สิ่งนี้ทำให้ฉีอันต้องประหลาดใจ เนื่องจากผู้ฝึกบำเพ็ญฌานส่วนใหญ่มักจะปกปิดรัศมีพลังของตนเองไว้เพื่อสร้างความกลมกลืนกับผู้อื่น

คนที่อยู่ข้างในนั้นตั้งใจปล่อยรัศมีของเขาออกมา ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น?