หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3387

เหล่าศิษย์คนอื่นๆ ของสำนักเทียนหลางต่างจ้องมองไปที่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกอย่างประหม่า โดยลืมการปรากฏตัวของเฉินผิงและหลัวซีไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อพิจารณาแล้วว่าความแข็งแกร่งของคนทั้งสองนั้นมีไม่มาก พวกเขาจึงเลือกที่จะมองข้ามทั้งคู่ไป

ขณะที่ฉีอันพุ่งตรงไปข้างหน้าพร้อมกับดาบของเขา เขาพบว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกยังคงนิ่งเฉย สีหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

ยิ่งไร้การตอบสนองมากเท่าไร ความกดดันที่ฉีอันมีก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ฝึกบำเพ็ญฌานผู้นี้ถึงมีได้ความมั่นใจเพียงนี้

เมื่อเห็นปลายดาบที่เข้าใกล้ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ฉีอันก็ยิ่งรู้สึกไม่มั่นใจมากขึ้น

แม้แต่ศิษย์สำนักเทียนหลางคนอื่นๆ ที่กำลังเฝ้าดูอยู่ต่างก็สับสน พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมชายผู้นี้จึงไม่กระทำการตอบโต้

“เลิกเล่นละครสักที ต่อให้แกมีร่างกายที่แข็งแกร่งทนทาน แต่ฉันก็จะแทงมันให้ทะลุด้วยดาบของฉันเอง” ฉีอันพูดเย้ยหยันอย่างเย็นชาขณะแทงดาบเข้าไปในร่างกายของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนนั้น

ฉีอันสันนิษฐานว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะต้องมีร่างกายที่ไม่อาจทำลายได้ จึงได้ปราศจากความกลัวเช่นนี้

ฉึก!

ดาบนั่นทะลุร่างของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกทันที บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบงันและน่าสะพรึง

ทันใดนั้นเอง รัศมีพลังของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เหตุการณ์ที่พลิกผันอันไม่คาดคิดทำให้ฉีอันถึงกับตกตะลึง

เขาไม่เข้าใจว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกจึงถูกฆ่าตายได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

แม้แต่ผู้เหล่าผู้ที่เห็นเหตุการณ์จากสำนักเทียนหลางต่างก็ยังงุนงงและไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่ทันทีที่ฉีอันเห็นการจ้องมองที่ไร้ชีวิตชีวาในดวงตาของคู่ต่อสู้ เขาก็ตระหนักได้ทันที

“โอ้ ไม่นะ ฉันหลงกลเข้าให้แล้ว! นี่มันหุ่นเชิด!”

ทันใดนั้น เขาก็รีบถอยกลับและพยายามที่จะดึงดาบออกมา

ฉีอันจ้องมองไปที่เฉินผิงอย่างเย็นชา เขาประหลาดใจกับความบ้าบิ่นและความรวดเร็วของผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่งของชายหนุ่ม

เขาเพิ่งตระหนักว่าเขาเป็นฝ่ายที่ถูกหลอกมาตั้งแต่เริ่มต้น โดยตัวละครเอกที่แท้จริงในสถานที่นี้คือเฉินผิงซึ่งเป็นเพียงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่ง!

“แม้จะอายุยังน้อย แต่แกก็เจ้าเล่ห์และร้ายกาจไม่เบา แกจงใจทำให้ฉันตกหลุมพรางเพื่อที่แกจะได้ทำการโจมตีโดยฉันไม่ทันตั้งตัวสินะ แกคิดเหรอว่าแค่การซุ่มโจมตีฉันแล้วแกจะเป็นฝ่ายชนะ?” ดวงตาของฉีอันเปล่งประกายด้วยความโกรธแค้นและเจตจำนงสังหาร

“แขนขาดไปแล้วข้างหนึ่ง แล้วคุณคิดจะต่อสู้กับผมยังไงล่ะ? เมื่อจับผู้นำได้แล้วพวกคนที่เหลือก็จะไร้ที่พึ่ง มันไม่สมเหตุสมผลหรอกเหรอที่ผมจัดการกับคุณก่อน? กล้าดียังไงมาหาว่าผมเจ้าเล่ห์? เมื่อเทียบกับสัตว์เดรัจฉานสำนักเทียนหลางอย่างพวกคุณแล้ว ที่ทำให้ผู้หญิงนับไม่ถ้วนต้องมีมลทิน ผมว่าวิธีการของผมก็เหมาะสมแล้ว” เฉินผิงโต้กลับด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

“ไอ้หนู แกกล้ามาก แต่จงจำเอาไว้ ต่อให้ฉันจะฆ่าแกในสมรภูมิแห่งทวยเทพนี้ไม่ได้ แต่เมื่อใดที่สมรภูมินี้ปิดลง เมื่อนั้นฉันจะฉีกแกออกเป็นชิ้นๆ ที่ด้านนอกนั้น!” ฉีอันหันไปหาลูกน้องของเขาแล้วออกคำสั่ง “พวกเราไปกันเถอะ!”

ฉีอันได้สูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเสียเวลากับเฉินผิงที่นี่

แม้จะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์และของวิเศษมากมายอยู่รอบๆ แต่ฉีอันก็รู้ดีว่าการนำสิ่งของเหล่านี้ไปด้วยจะทำให้เขาตกเป็นเป้าโจมตีได้ กลุ่มของเขาไม่แข็งแกร่งพอ และเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บ หากพวกเขาถูกซุ่มโจมตี พวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

เขาตัดสินใจที่จะหลบไปรักษาบาดแผลและคิดวางแผนให้ดีสำหรับภายภาคหน้า