หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3388

“คุณคิดว่าคุณจะไปจากที่นี่ได้โดยไม่ต้องขออนุญาตผมก่อนอย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชาทันทีที่สังเกตเห็นว่าพวกเขาตั้งใจจะถอยหนี

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉีอันก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วและถามว่า “อะไรนะ? แกอยากทำให้มันเป็นเรื่องยากอีกอย่างนั้นเหรอ? ทั้งๆ ที่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ถือสาหาความแล้วปล่อยวางเรื่องพวกนี้”

“คุณไม่ถือ แต่ผมถือ” เฉินผิงตอบ

จากนั้น หลัวซีก็ก้าวออกมาพร้อมกับดาบของเธอ

“คุณจำฉันได้หรือเปล่า?” เธอกล่าวพร้อมจ้องมองไปที่ศิษย์ของสำนักเทียนหลาง

ฉีอันมองดูหลัวซีอย่างพินิจพิเคราะห์ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะจำเธอไม่ได้

พวกเขากระทำการทารุณต่อหญิงสาวมานับไม่ถ้วน ดังนั้นพวกเขาจึงจำหลัวซีไม่ได้

“อ๋อ ฉันรู้แล้ว!”

ทันใดนั้นศิษย์คนหนึ่งของสำนักเทียนหลางก็จำหลัวซีได้ เขากระซิบอะไรบางอย่างกับฉีอัน

“โอ้ ที่แท้แกคือยัยแม่มดน้อยคนนั้น ถึงว่าทำไมหน้าถึงคุ้นนัก ก่อนหน้านี้ฉันจำแกไม่ได้ ถ้าตอนนั้นไม่มีใครมาช่วยคุณเอาไว้ แกคงกลายเป็นของเล่นของเราไปแล้ว ตอนนี้แกคิดจะแก้แค้นพวกเราอย่างนั้นเหรอ?” ฉีอันพูดกับหลัวซีอย่างเมินเฉย

หลัวซียกดาบขึ้นและพร้อมที่จะพุ่งเข้าโจมตีด้วยความโกรธแค้น

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงก็ได้เข้ามาห้ามเธอเอาไว้ เขามองเหล่าศิษย์ของสำนักเทียนหลางด้วยความเย็นชาและพูดขึ้นว่า “ให้ผมจัดการกับสัตว์เดรัจฉานพวกนี้เอง”

“ไอ้หนู อย่าคิดว่าการที่ฉันสูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้วแกจะสามารถเอาชนะฉันได้ ฉันจะแสดงให้แกได้เห็นว่าฉันน่ะน่ากลัวแค่ไหน” ฉีอันเย้ย

ทันใดนั้น ควันสีแดงฉานคล้ายเลือดที่กำลังเดือดก็พวยพุ่งออกมาจากต้นแขนที่ขาดไปของเขา

ห่างออกไปไม่ไกลนัก แขนที่ขาดออกไปซึ่งยังคงกำดาบไว้แน่นก็เริ่มสั่นไหวก่อนจะพุ่งกลับมาและประสานต่อเข้ากับร่างกายของเขาอีกครั้ง

บาดแผลหายไปอย่างรวดเร็วภายใต้การฟื้นฟูของพลังวิญญาณ

เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า เฉินผิงก็พูดออกมาทันที “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะยังมีไพ่ตายอะไรแบบนี้อยู่อีก...”

“ตอนแรกฉันกะว่าจะหลบไปหาที่สงบๆ เพื่อสร้างแขนที่ขาดไปของฉันขึ้นมาใหม่ แต่ในเมื่อแกอยากตายนัก ฉันก็จะติดมันใหม่ซะตอนนี้เลย” ฉีอันกล่าวอย่างเย็นชา

“นั่นมันบ้าอะไรเนี่ย? นั่นใช่มังกรหรือเปล่านะ?”

“เขาเป็นแค่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่งไม่ใช่เหรอ? เขาสามารถเก็บซ่อนพลังที่รุนแรงและน่ากลัวแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

เหล่าศิษย์สำนักเทียนหลางต่างพากันตกตะลึงเมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีอันมากมายที่พวยพุ่งออกมาจากร่างของเฉินผิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาเห็นมังกรสีทองที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ บนกระบี่ของชายหนุ่ม

ดวงตาของฉีอันเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ เขากวัดแกว่งดาบออกไปอย่างรวดเร็วและปล่อยพลังดาบรูปจันทร์เสี้ยวจำนวนหลายลูกตรงเข้าใส่เฉินผิง ก่อนที่เขาจะถอยกลับมาอย่างรวดเร็ว โดยเขาจำเป็นต้องรักษาระยะห่างระหว่างพวกเขาไว้

รัศมีพลังที่น่าสะพรึงนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกวิตกกังวลมากขึ้น

พลังที่ปรากฏนี้ไม่เหมือนสิ่งที่ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่งจะสามารถปล่อยออกมาได้ เขาค่อนข้างแน่ใจว่าเฉินผิงกำลังปกปิดพลังและความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไว้

อันที่จริงแล้วพวกเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าพลังของเฉินผิงนั้นจะนำหน้าพวกเขาไปไกลถึงเพียงนี้

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเฉินผิงถึงกล้าขวางไม่ให้พวกเขาไปจากที่นี่ตามที่พวกเขาต้องการ ปรากฎว่าเขาแค่แสร้งทำเป็นอ่อนแอเท่านั้น