“คุณคิดว่าคุณจะไปจากที่นี่ได้โดยไม่ต้องขออนุญาตผมก่อนอย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชาทันทีที่สังเกตเห็นว่าพวกเขาตั้งใจจะถอยหนี
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉีอันก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วและถามว่า “อะไรนะ? แกอยากทำให้มันเป็นเรื่องยากอีกอย่างนั้นเหรอ? ทั้งๆ ที่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ถือสาหาความแล้วปล่อยวางเรื่องพวกนี้”
“คุณไม่ถือ แต่ผมถือ” เฉินผิงตอบ
จากนั้น หลัวซีก็ก้าวออกมาพร้อมกับดาบของเธอ
“คุณจำฉันได้หรือเปล่า?” เธอกล่าวพร้อมจ้องมองไปที่ศิษย์ของสำนักเทียนหลาง
ฉีอันมองดูหลัวซีอย่างพินิจพิเคราะห์ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะจำเธอไม่ได้
พวกเขากระทำการทารุณต่อหญิงสาวมานับไม่ถ้วน ดังนั้นพวกเขาจึงจำหลัวซีไม่ได้
“อ๋อ ฉันรู้แล้ว!”
ทันใดนั้นศิษย์คนหนึ่งของสำนักเทียนหลางก็จำหลัวซีได้ เขากระซิบอะไรบางอย่างกับฉีอัน
“โอ้ ที่แท้แกคือยัยแม่มดน้อยคนนั้น ถึงว่าทำไมหน้าถึงคุ้นนัก ก่อนหน้านี้ฉันจำแกไม่ได้ ถ้าตอนนั้นไม่มีใครมาช่วยคุณเอาไว้ แกคงกลายเป็นของเล่นของเราไปแล้ว ตอนนี้แกคิดจะแก้แค้นพวกเราอย่างนั้นเหรอ?” ฉีอันพูดกับหลัวซีอย่างเมินเฉย
หลัวซียกดาบขึ้นและพร้อมที่จะพุ่งเข้าโจมตีด้วยความโกรธแค้น
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงก็ได้เข้ามาห้ามเธอเอาไว้ เขามองเหล่าศิษย์ของสำนักเทียนหลางด้วยความเย็นชาและพูดขึ้นว่า “ให้ผมจัดการกับสัตว์เดรัจฉานพวกนี้เอง”
“ไอ้หนู อย่าคิดว่าการที่ฉันสูญเสียแขนไปข้างหนึ่งแล้วแกจะสามารถเอาชนะฉันได้ ฉันจะแสดงให้แกได้เห็นว่าฉันน่ะน่ากลัวแค่ไหน” ฉีอันเย้ย
ทันใดนั้น ควันสีแดงฉานคล้ายเลือดที่กำลังเดือดก็พวยพุ่งออกมาจากต้นแขนที่ขาดไปของเขา
ห่างออกไปไม่ไกลนัก แขนที่ขาดออกไปซึ่งยังคงกำดาบไว้แน่นก็เริ่มสั่นไหวก่อนจะพุ่งกลับมาและประสานต่อเข้ากับร่างกายของเขาอีกครั้ง
บาดแผลหายไปอย่างรวดเร็วภายใต้การฟื้นฟูของพลังวิญญาณ
เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า เฉินผิงก็พูดออกมาทันที “ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะยังมีไพ่ตายอะไรแบบนี้อยู่อีก...”
“ตอนแรกฉันกะว่าจะหลบไปหาที่สงบๆ เพื่อสร้างแขนที่ขาดไปของฉันขึ้นมาใหม่ แต่ในเมื่อแกอยากตายนัก ฉันก็จะติดมันใหม่ซะตอนนี้เลย” ฉีอันกล่าวอย่างเย็นชา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...