หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3395

การได้เห็นเฉินผิงหายตัวและปรากฏตัวอีกครั้งทำให้ฉีเป่ยเจี๋ยตกตะลึงพึงพรืด

เหตุใดผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งฝีมือกระจอกๆ ถึงสามารถใช้คาถาย้ายมิติสองครั้งติดต่อกันได้? นี่มันบ้าชัดๆ! คาถาย้ายมิติเป็นวิชาที่สิ้นเปลืองพลังผู้ใช้อย่างมากไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเฉินผิงจะสามารถใช้ได้ถึงสองครั้ง

ถึงแม้จะรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ที่พลิกผัน แต่ฉีเป่ยเจี๋ยก็ไล่ตามเฉินผิงอย่างไม่ท้อถอย

เฉินผิงตอบสนองด้วยการรีบหนีไปให้เร็วที่สุด โดยหวังว่าไข่อสูรวิญญาณจะใช้นาฬิกาช่วยเขาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฉีเป่ยเจี๋ยจะไล่ตามมาติดๆ แต่ไข่อสูรวิญญาณก็ยังไม่ตอบสนอง ทำให้เฉินผิงเกิดอาการตื่นตระหนก

เจ้าไข่ช่วยใช้นาฬิกาอีกครั้งได้ไหม?

เฉินผิงขอร้องในใจขณะที่เขาจ้องมองไปที่ไข่อสูรวิญญาณ

ในตอนนั้นเอง อาจเพราะไข่อสูรวิญญาณตอบสนองต่อคำวิงวอนของเฉินผิง หรือมันอาจจะสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น รอยบนพื้นผิวของไข่จึงเริ่มเรืองแสงอีกครั้ง

เฉินผิงจ้องมองนาฬิกาด้วยความดีใจ แต่คราวนี้ ดูเหมือนว่ามันไม่มีท่าทีจะขยับเลย

“บ้าเอ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

ในขณะที่เฉินผิงกำลังร้อนรน รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวของฉีเป่ยเจี๋ยก็เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อนาฬิกาไม่มีท่าทีว่าจะช่วยเขาได้ เฉินผิงจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้กับฉีเป่ยเจี๋ย

ทันทีที่เขาทำอย่างนั้น ก็ได้ยินเสียงคำรามดังสนั่น เกิดแรงสั่นสะเทือนบนพื้นและฝุ่นควันลอยขึ้นไปในอากาศ

ด้วยความตกตะลึง ทั้งเฉินผิงและฉีเป่ยเจี๋ยจึงมองไปยังต้นตอของเสียงดังลั่น

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือสัตว์อสูรหลายพันตัวกำลังคำรามพลางวิ่งเข้ามาหาพวกเขา เป็นภาพที่ทำให้ชายทั้งสองตกตะลึง

ในขณะที่ฝูงสัตว์อสูรกำลังจะโจมตีพวกเขา ฉีเป่ยเจี๋ยก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เฉินผิงทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าเขาถอยหนี ก็เท่ากับไปโผล่ตรงหน้าศัตรูของเขา

ขนาดตอนเป็นไข่ยังทรงพลังขนาดนี้ฉันอยากรู้ว่ามันจะแข็งแกร่งแค่ไหนเมื่อมันฟักออกมา

ตูม!

เสียงระเบิดกะทันหันทำให้เฉินผิงหลุดจากภวังค์

จากนั้นเขาก็เห็นฉีเป่ยเจี๋ยที่รายล้อมไปด้วยรัศมีอันบ้าคลั่งหลังจากส่งเสียงคำรามออกมา รัศมีสีดำจากกลางอากาศโถมลงมาใส่ฝูงสัตว์อสูร สังหารพวกมันไปมากมายในคราวเดียว

ฉีเป่ยเจี๋ยโกรธมาก เพราะสัตว์อสูรไม่สนเฉินผิงและหันมาโจมตีเขาแทน แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นคนที่อ่อนแอกว่าก็ตาม นี่พวกมันคิดว่าฉันกระจอกหรือไง?

เมื่อเห็นฉีเป่ยเจี๋ยที่กำลังโมโหโกรธา เฉินผิงจึงต้องหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยใช้สายฟ้าวายุ

ฉีเป่ยเจี๋ยพยายามไล่ตาม รู้สึกหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อฝูงสัตว์อสูรพุ่งเข้าใส่เขาอย่างไม่ลดละ ทำเอาเขาคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่มีเวลาจะมาใส่ใจและเผ่นหนีเต็มกำลังเท่าที่ขาของเขาจะวิ่งไหว

หลังผ่านไปสักพัก เมื่อปราณสัมผัสของเฉินผิงไม่อาจสัมผัสถึงรัศมีของฉีเป่ยเจี๋ยได้อีก เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก